Ήμουν εκεί και τις δύο ημέρες, ως όφειλα, για να τιμήσω την ιστορία του εκφραστή της ανάγκης σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, μετά την μεταπολίτευση, του Κινήματος που έβαλε πολλά λιθαράκια για να γίνουμε ένα συντεταγμένο σύγχρονο Κράτος, ισότιμο μέλος στην Ε.Ε.
.
Ήμουν εκεί γιατί δεν αποδέχομαι τις κάθετες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα ανθρώπους με ίδια αφετηρία, κοινή πορεία και κοινή στόχευση. Αντιθέτως, αποδέχομαι και επιδιώκω τις διαφορετικές απόψεις που η σύνθεσή τους οδηγεί σε ένα χρήσιμο και υλοποιήσιμο για την Κοινωνία αποτέλεσμα.
.
Το συμπέρασμά μου από τις δύο αυτές ημέρες γεμάτες με πασοκικά ερεθίσματα προς σκέψη και προβληματισμό είναι ένα, αυτό που θα περιγράψω στις αμέσως επόμενες γραμμές:
.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν διαχρονικά ένα Κίνημα που συμπορευόταν με το λαό και αντλούσε τη δύναμή του από το λαό. Η απόφασή του να σηκώσει το βάρος της κρίσης που έφτασε και στο κατώφλι της Χώρας μας, χωρίς ευρεία πολιτική συναίνεση, εκ του αποτελέσματος ήταν μοιραία για την επιρροή του στους πολίτες και την εκλογική του δύναμη. Η εικόνα, όμως, του κατάμεστου από κόσμο Ζαππείου και τις δύο ημέρες, τόσο στους εσωτερικούς όσο και στους εξωτερικούς χώρους θύμιζε άλλες εποχές, δεν είχε αντιστοιχία ούτε με το 8% των Ευρωεκλογών, ούτε με τα ποσοστά που του αποδίδουν οι δημοσκοπήσεις.
.
Όλες οι γενιές βρέθηκαν στο Ζάππειο αυτές τις δύο ημέρες. Εμείς οι νέοι, οι γονείς μας, οι παππουδες μας, ακόμα και μικρά παιδιά.
.
Και όμως, η αναντιστοιχία αυτή έχει εξήγηση…
.
Μια κοινωνία που υποφέρει από την πολυετή κρίση, που υφίσταται μια άνευ προηγουμένου υπερφορολόγηση, που υφίσταται υπέρμετρη περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που η ανεργία πλήττει το πιο παραγωγικό κομμάτι της, τους νέους, που αδυνατεί για οικονομικούς λόγους να στηρίξει τα παιδιά της στις σπουδές τους στα αξιόλογα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ελληνικής Περιφέρειας, που οι νέοι επιστήμονές της αδυνατούν να απορροφηθούν στην αγορά εργασίας και έχουν γίνει το πολυτιμότερο εξαγώγιμο ‘’προϊόν’’ της Χώρας μας , και παρ’ όλα αυτά αντέχει, βάζει πλάτη στα δύσκολα και αισιοδοξεί για το μέλλον, ζητά από ένα Κόμμα που έχει αποδείξει διαχρονικά πως θέλει και μπορεί να προσφέρει στον τόπο μας, να πάρει πρωτοβουλίες για να γίνει ξανά η καθημερινότητά της βιώσιμη, να αρθούν οι όποιες αδικίες έφερε μαζί της η κρίση , να ενσκύψει με την πολιτική του στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
.
Οι πολίτες που έχουν δείξει ότι επιζητούν την κυβερνητική σταθερότητα, ταυτόχρονα με την ευρεία συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων σε θεμελιώδη ζητήματα, δεν άκουσαν αυτές τις δύο ημέρες στο Ζάππειο ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ανέλαβε πρωτοβουλία για να θεσμοθετηθούν έκτακτα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας το 2012, ότι το 2013 με πρωτοβουλία του νομοθετήθηκε η εκτέλεση ειδικού προγράμματος κοινωφελούς εργασίας, ότι με πρωτοβουλία του καθιερώθηκε η πλήρης ιατροφαρμακευτική κάλυψη ανέργων και ελευθέρων επαγγελματιών που αδυνατούν να καταβάλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, διακόπτοντας έτσι την ασφάλισή τους, ότι με πρωτοβουλία του επανακαθορίζεται η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, ότι προσφάτως πρότεινε τη σύσταση Κυβερνητικού Συμβουλίου Απασχόλησης με αντικείμενο τη χάραξη των πολιτικών εκείνων που θα συνδέουν την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική πρόοδο και τη δημιουργία θέσεων εργασίας , ότι με πρωτοβουλία του εξετάζεται η μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης με διατήρηση του επιδόματος για τους οικονομικά αδύναμους και πόσα άλλα μπορώ να απαριθμήσω!
.
Αντιθέτως, παρακολούθησαν έναν ιδιαίτερα σκληρό αγώνα πινγκ πονγκ μεταξύ των ‘’μεν’’ και των ‘’δε’’ (αλήθεια, ποιους ενδιαφέρουν πλέον οι ομαδοποιήσεις μιας άλλης εποχής;), λες και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν ανήκει σε όλους αυτούς που προσέφεραν από την ίδρυσή του έως και σήμερα, λες και αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως δεν είναι η αλλαγή πολιτικής, η στροφή στην κοινωνική πολιτική που οφείλει να διορθώσει τις αδικίες που υφίσταται ο πολίτης, αλλά ενδιαφέρουν πρωτίστως τα πρόσωπα. Λες και δεν είμαστε και εμείς οι ίδιοι που έχουμε πληγεί από την κρίση και έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τον ‘’εχθρό’’ ανάμεσά μας, τόσο κοντόφθαλμα, τόσο ρηχά, τόσο επιπόλαια.
.
Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ παραμένουμε άνθρωποι με αντιθέσεις, από διάφορους χώρους, από διάφορα επαγγέλματα, υπέρμαχοι του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, νέοι επιστήμονες, νέοι εργαζόμενοι που αγωνιζόμαστε καθημερινά για την επιβίωσή μας , με κοινό παρονομαστή την προσφορά στον τόπο μας, στο συνάνθρωπο. Άνθρωποι που επιμένουμε σε μια πορεία προς τα ΕΜΠΡΟΣ με την κοινωνία στο πλευρό μας.
.
Κάποιοι φαίνεται πως δεν μπορούν να ακολουθήσουν την πορεία αυτή, μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν, σε άλλες εποχές. Ας μείνουν εκεί! Εμείς πρέπει να προχωρήσουμε…αυτό ζητά η κοινωνία που την αφουγκραζόμαστε μέσα από την επαγγελματική και κοινωνική καθημερινότητα μας.
.
Το συμπέρασμα των δύο ημερών στο Ζάππειο, λοιπόν, για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι ότι το μήνυμα της ΑΛΛΑΓΗΣ παραμένει επίκαιρο με άλλους όρους, με άλλα δεδομένα, αλλά ΕΠΙΚΑΙΡΟ!!! Θα το υπηρετήσουμε μαζί με όσους θέλουν και μπορούν…