«…τιμωρός καιρός, πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δω και μπρος…»

 Διονύσης Σαββόπουλος

Το να εορτάζει κανείς την παταγώδη αποτυχία μιας κυβέρνησης, πνιγμένη στην αυταπάτη, στην άγνοια κινδύνου και στην ανικανότητα, δεν είναι κάτι νέο. Στην Ευρώπη, θυμάμαι δεκάδες κυβερνήσεις, ακόμη και ισχυρών κρατών, να διαπιστώνουν έκπληκτες ότι έχουν αποτύχει στη στρατηγική τους – και να την τροποποιούν -, ή στη διαχείριση της υλοποίησης του προγράμματός τους – και να ανασχηματίζονται ή να καταφεύγουν στις κάλπες και να εξαφανίζονται.  

Επομένως οι εορτές των αποτυχημένων κυβερνώντων ακούονται σαν εορτές ρωμαίων αυτοκρατόρων την ώρα που Ούννοι βρίσκονταν προ των πυλών.

Αλλά και ο εορτασμός των επίδοξων νικητών ενόψει νικηφόρων γι’ αυτούς εκλογών φωτογραφίζει το αμήχανο καταφύγιο ενός συστήματος, που διαισθάνεται ή στην καλύτερη περίπτωση συνειδητοποιεί ότι η αναμέτρηση με την πραγματικότητα κατέληξε σε συντριβή του ίδιου και της κοινωνίας. Σε φιάσκο ενός μοντέλου που τράφηκε από τις ρίζες μιας εξίσου αποτυχημένης εμφύλιας σύρραξης.

Και δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε στις λιγοστές νίκες που κατακτήσαμε και στο βιοτικό επίπεδο που πετύχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Αποδεικνύεται ότι η πραγματικότητα που αντιπαθούμε ως έθνος έχει τη δύναμη να συντρίψει σε χρόνο μηδέν ό,τι θεωρήσαμε ως κατακτήσεις. Γιατί οι κατακτήσεις αυτές στηρίζονταν στις άρρωστες ρίζες ενός δένδρου, που κρατάει όρθιο τον οργανισμό μέχρι να σαπίσουν.

Και τότε συμβαίνει αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας.

Τα φάρμακα που χρησιμοποιήσαμε για να γιατρέψουμε την αρρώστια δεν ήταν αποτελεσματικά και κάποιες στιγμές επιτάχυναν το τέλος.

Αρκεί να παρακολουθήσετε τα μαθήματα του καθηγητή του Πρίνστον κ. Χανιώτη (ή να σταθούμε στην ποίηση του Καβάφη) για τους ελληνιστικούς χρόνους για να τα ξαναδούμε όλα αυτά μπροστά μας.

Θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί, αν αναγνωρίζαμε το αυτονόητο. Οτι είμαστε όλοι φάουλ. Ή ότι θα κόψουμε τις ρίζες του μεγάλου ύπνου και της αυταπάτης και θα τα ξαναχτίσουμε όλα από την αρχή.

Και πρώτα από όλα την Παιδεία. Αλλά και την οικονομία, τη διοίκηση και ό,τι άλλο μας κρατάει υπόδουλους στην πορεία για το μοιραίο.

Μα, θα μου πείτε, αυτά που λέω σημαίνει αλλαγή της ταυτότητάς μας. Κι αυτό δεν γίνεται. Και ως αρχή έχετε δίκιο. Αλλά αυτό που προβάλλεται ως ταυτότητα του Ελληνισμού είναι η ταυτότητα του Ελληνισμού της παρακμής.

Υπάρχει όμως και η περίοδος της ακμής που είχε διαμορφώσει μια διαφορετική ταυτότητα. Η Μίλητος ανέδειξε τις δυνάμεις του Ελληνα στο εμπόριο και στη μελέτη του γύρω κόσμου. Η Σικελία ανοιχτή στον κόσμο και στα ρεύματα έδωσε τους θεμελιωτές της επιστήμης. Και η Αθήνα με τη σημασία που έδωσαν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης στην αξία και τη δύναμη της Παιδείας. Οι αξίες που στήριξαν το πρώιμο Ισλάμ και τη Δύση στην ακμή τους και τον χριστιανισμό. Με άλλα λόγια, αυτό που όλοι αποδέχονται ως μέρος της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Τη δημοκρατία.