Με ένα πολύ καλό του άρθρο στα ΝΕΑ το Σάββατο 24.08.13, ο Σταύρος Τσακιράκης θυμήθηκε το Λεωνίδα Κύρκο, ως θα του έπρεπεν.
Το συμπέρασμά του, έρχεται να δικαιώσει αυτό που ο Καραμανλής, του είχε πει πριν πολλά χρόνια: « Κύρκο είσαι σε λάθος κόμμα, σε λάθος χώρα, σε λάθος εποχή». Το έλεγε και γελούσε ο ίδιος, με την ευστοχία του «εθνάρχη».
Ήταν ένα γέλιο όμως πικρό, γιατί δεν έγιναν αντιληπτές οι πελώριες ανατροπές που συνέβαιναν γύρω μας παντού και ο ίδιος τις έδειχνε και πρότεινε την αντιμετώπιση τους και ακόμα πιο μεγάλες που ο ίδιος έφερνε, όχι μόνο στην πολιτική φιλοσοφία της αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και στην ίδια του τη συνείδηση.
Τα τρία στοιχεία που ο Σ.Τ. εκθειάζει στο εξαιρετικό του, επαναλαμβάνω, σημείωμα, δηλ. η σύλληψη των ρηγμάτων στην περίοδο της «φιλελευθεροποίησης» το 1973, οι Στόχοι του Έθνους και η εμμονή για την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, ήταν όντως η θεμελιώδης συνεισφορά του Λεωνίδα Κύρκου, στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Όταν πια πήγε στην Ευρωβουλή, εξορισμένος από το εκλογικό σώμα –μην κοροϊδευόμαστε- ο Λεωνίδας Κύρκος έδειξε το μεγαλείο της προσαρμοστικότητας και κυρίως της διεισδυτικότητας της πολιτικής του σκέψης.
Τότε ήταν που αναγνωρίστηκε, από όλους είναι η αλήθεια, η σημαντική συμβολή του Λεωνίδα στην πορεία της σύγχρονης αριστεράς.
Ελάχιστοι ίσως, να θυμούνται, το πως το 95 ακόμη ο Λεωνίδας Κύρκος, προβλέπει τις ορδές των πεινασμένων της υποσαχάριας Αφρικής και των περιοχών που βρίσκονται σε εμπόλεμες συνθήκες, που επελαύνουν και κατακλύζουν, τη χορτασμένη Ευρώπη, κοιτώντας απ’ το τζάμι του εστιατορίου που τρως, μετρώντας τις μπουκιές σου.
Από τότε ο Λεωνίδας Κύρκος προβλέπει, πως στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, που κατέρρευσε, υπάρχουν δυνάμεις που θα αναδειχθούν, διαμορφώνοντας ένα νέο δημοκρατικό κλίμα και όχι εκείνη την άθλια εικόνα της χειρότερης απομίμησης των καταναλωτικών μοντέλων της δύσης.
Εκείνο όμως που θα μένει για πάντα και είναι σταθερή αξία και βασική αρχή για την πολιτική και όσοι σταθήκαμε τυχεροί και μάθαμε κοντά του, το κρατάμε ως κόρην οφθαλμού, είναι πως πολιτική χωρίς ψυχή και ανθρώπινη ευαισθησία, ούτε να σχεδιάσεις μπορείς, πολύ δε περισσότερο να εφαρμόσεις.
Γι’ αυτό, ο λόγος του Λεωνίδα Κύρκου δεν μπορούσε να έχει συνθήματα, γι’ αυτό δεν ήθελαν να αφομοιωθεί από τον πολίτη, οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της φαυλότητας.
Πλην κάποιων ορκισμένων φίλων του από την αντίπερα όχθη, που τον τι9μησαν με τρόπο ιδιαιτέρως συγκινητικό, ο Λεωνίδας Κύρκος, λοιδορήθηκε και καθυβρίστηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός μετά την μεταπολίτευση.
Ίσως να τον ακολουθεί ο Μητσοτάκης στο προνόμιο του αυτό.
Και διαπιστώσαμε, πως όλοι ετούτοι, που σήμερα ομνύουν στο όνομά του, περίμεναν το θάνατο, και την απουσία του, πόσο βαθιά και βαριά αλήθεια Θεέ μου, για να ανοίξουν το στόμα τους, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, όμως για το άδικο και άθλιο παρελθόν.
Δυό χρόνια χωρίς το Λεωνίδα και όποιος αντιλήφθηκε, το τι σημαίνει ευρύτατη δυνατή συναίνεση για τη διέξοδο από την κρίση και την διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού περιβάλλοντος στη χώρα μας, ας ανατρέξει στους «Στόχους του Έθνους» κι’ ας προσπαθήσουμε να βαδίσουμε αντάμα.
Ο τόπος το έχει ανάγκη, θα΄λεγεν ο ίδιος…