Δεν είναι έκπληξη ότι ο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος για τα δυο χρόνια της κυβέρνησής του. Εκπληξη θα ήταν το αντίθετο, να έχει συναίσθηση της ζημιάς που προκάλεσε στη χώρα και ιδιαίτερα στους ασθενέστερους της ελληνικής κοινωνίας. Αν αυτό συνέβαινε, αν υπήρχε αυτογνωσία και ενσυναίσθηση, δεν θα συνεχιζόταν ο ξέφρενος χορός της ανευθυνότητας, κάπου θα είχαν σταματήσει.

Αλλά δεν σταματούν, συνεχίζουν. Τα ίδια και τα ίδια: Κόκκινες γραμμές και τελεσίγραφα, σκληρά διλήμματα, κατασκευή εχθρού, πόλωση, προπαγάνδα, κανένα σχέδιο πέρα από το μνημόνιο, καμία μεταρρύθμιση για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, της παιδείας, της δημόσιας υγείας, κανένα πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για την προσέλκυση επενδύσεων, για τη δημιουργία απασχόλησης. Ούτε καν η αξιοποίηση του Ελληνικού δεν προχωρά για λόγους που δεν είναι καθόλου σαφείς, προφανείς ή κατανοητοί.

Από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι τώρα η χώρα βρίσκεται σε διαρκή περιδίνηση, η αξιοπιστία της έχει καταρρακωθεί, η εμπιστοσύνη -εταίρων και πολιτών- έχει χαθεί, ελάχιστοι πιστεύουν πια στη δυνατότητα της ελληνικής προσπάθειας να αποδώσει, η ελπίδα όχι απλώς δεν ήρθε, όπως υποσχόταν το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θάφτηκε βαθιά.

Το χειρότερο που μας συνέβη την τελευταία διετία ίσως είναι ότι διασύρθηκε η έννοια της Αριστεράς και αυτό αφορά ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο που καλείται -χωρίς να έχει ευθύνη- να αποδείξει ότι η αποτυχημένη κυβέρνηση Τσίπρα δεν ήταν πρώτη φορά Αριστερά αλλά πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτος λαϊκισμός.