Το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη όλων είναι αν μετά τις εκλογές θα μπούμε σε νέες περιπέτειες. Το εντυπωσιακό είναι ότι το ερώτημα αν δεν είναι στα χείλη είναι τουλάχιστον στο μυαλό και πολλών που θέλουν έντρομοι να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό καθησυχάζουν εαυτούς και αλλήλους με το επιχείρημα : έλα μωρέ δεν θα τα κάνει αυτά που λέει, ούτε ο Αντρέας έβγαλε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και ο Σαμαράς αντί να εφαρμόσει τα Ζάππεια εφάρμοσε αντίθετη πολιτική. Μόνο που επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει και χρόνος για αναίμακτες επί τόπου στροφές δεν υπάρχει ενώ και ο Τσίπρας δεν είναι Αντρέας το ερώτημα για την περιπέτεια είναι υπαρκτό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι – πράγμα που δεν προκύπτει – αυτοδύναμος τότε η περιπέτεια είναι δεδομένη. Η θα πάει στην δραχμή η θα στρίψει με αποτέλεσμα ένα εσωτερικό του εμφύλιο. Και στις δύο εκδοχές κινδυνεύουν οι μεταπολιτευτικές μας κατακτήσεις. Αν πάλι η ΝΔ έρθει πρώτη – πράγμα που επίσης δεν προκύπτει – η προοπτική επανάληψης μιας συγκυβέρνησης με Σαμαρά είναι λιγότερο μεν επικίνδυνη αλλά ελάχιστα ελπιδοφόρα. Ο Σαμαράς μετά τις ευρωεκλογές μας έδειξε τα όρια του.

Το κλειδί για την αποφυγή της περιπέτειας το κρατάει ο λαός. Αυτός μπορεί με την ψήφο να επιβάλλει την αναγκαία στοιχειώδη συναίνεση και μια κυβέρνηση ευρύτατης σύμπραξης η οποία θα ενώσει τον τόπο τις δύσκολες ώρες που σε κάθε περίπτωση έρχονται. Προϋπόθεση να δώσει την αναγκαία δύναμη στον ενδιάμεσο χώρο που απέδειξε ότι μπορεί να κρατήσει ψηλά την ευθύνη. Το ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη είχε τις λιγότερες αντιφάσεις στην πολιτική του, κράτησε με τεράστιο κόστος την χώρα όρθια και είχε την μικρότερη συμμετοχή στην διαμόρφωση κλίματος τυφλής πόλωσης. Δεν κάθισε στην πάντα διαλογιζόμενο εκ του ασφαλούς, έβγαλε κάστανα από την κυβερνητική φωτιά και αγωνίστηκε για την ενότητα του κεντροαριστερού χώρου που άλλοι υπονόμευσαν στο όνομα του δήθεν νέου. Είναι πέραν κάθε αμφιβολίας η δύναμη ευθύνης , η χρήσιμη δύναμη.