Ο Τραμπ βάζει μπουρλότο, εδώ είμαστε σου λέει ο αρχιμπουλοτιέρης Πούτιν, δεν ξαναμοιράζουμε τον κόσμο φίλε μου Ντοναλντ, το ρωτάς βρε Βλαντιμιρ, ποιος νοιάζεται για την Ουκρανία και την Ευρώπη, αυτή είναι μόνο η αρχή ξυπνήστεεε, ο Μακρόν, ωχχχ…οι Ευρωπαίοι ξεβολεύονται, καιρός ήταν.

Κι εμείς οι Έλληνες;

Ά, εμείς οι Έλληνες τοχουμε χούι περί άλλα να τυρβάζομεν, ποιες πυρηνικές απειλές τώρα, έχουμε τα δικά μας εύφλεκτα υλικά που ανά εβδομάδα αλλάζουν, από το ξυλόλιο στο δεξερωτί  και στη συζήτηση στη Βουλή «λαθραία καύσιμα για τα drones του ΝΑΤΟ», τώρα το γιατί το ΝΑΤΟ πρέπει να μεταφέρει καύσιμα σε λαθραία μπιτονάκια μόνο ο Βελόπουλος και το ΚΚΕ το γνωρίζουν, αλλά άμα θέλεις να πιστέψεις…

Και τι τα θέλει το ΝΑΤΟ τα drones; Μα για να τα στείλει στην Ουκρανία, οπότε ευκαιρία να ξαναγυρίσω την κουβέντα στην μεγάλη απειλή για το σπίτι μας, την Ευρώπη.

Ο Πούτιν παριστάνοντας πότε τον Στάλιν και πότε τον Ιβάν τον Τρομερό, κραδαίνει την απειλή πυρηνικού ολέθρου και εισβάλει βίαια στις γειτονικές του χώρες, Τσετσενία, Γεωργία, τώρα η Ουκρανία και επεται η συνέχεια.

Να κι οι εγχώριοι οπαδοί του, μια ετερόκλητη πέμπτη φάλαγγα Ακροδεξιών, Καραμαλικοσαμαρικών, να κι η ΕΣΤΙΑ η μπροστάρισσα, να και το ΚΚΕ κι οι ρομαντικοί αριστεροί νοσταλγοί του Πατερούλη.

Ουδεμία εκπληξις, οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού το ίδιο όνειρο βλέπουν.

«Μα οι Ρώσοι είναι φίλοι μας» μονολογούν κάτω από το πορτρέτο του Δήμου Σταρένιου.

Το βασικό τους επιχείρημα...

«Πώς τόλμησε ο Ζελένσκι να θέλει Ευρώπες και ΝΑΤΟ; Η Δύση δεν είχε δικαίωμα να επεκταθεί στις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ διότι αυτό παραβίαζε την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Καλά του έκανε ο Πούτιν!»

Το τι ήθελε ο ουκρανικός λαός δεν μας νοιάζει βέβαια…

«Προς θεού…το Status Quo και τα μάτια μας» αποσιωπώντας το ότι το μεταπολεμικό κυνικό μοίρασμα της Ευρώπης, η περίφημη συμφωνία της Γιάλτας, συμφωνήθηκε ερήμην των λαών ως αποτέλεσμα στρατιωτικών συσχετισμών.

Ουδείς υποχρεώθηκε να προσχωρήσει ή να παραμείνει στο ΝΑΤΟ με το ζόρι.

Ομως ο Στάλιν, κερδίζοντας μια παρτίδα σκάκι, επέβαλε βίαια ένα τυραννικό καθεστώς σε χώρες με ευρωπαϊκή ιστορία και πολιτισμό.

Κι όταν η Βουδαπέστη και η Πράγα τόλμησαν να διεκδικήσουν ανάσα ελευθερίας, τα «τανκς χόρευαν στους δρόμους» όπως εγραψε ο λατρεμένος ποιητής. Στο Βερολίνο να δείτε πως χόρευαν οι σφαίρες στο τείχος των δακρύων…

Η Ελλάδα φτηνά τη γλύτωσε και τα τανκς του Παπαδόπουλου στερήθηκαν την ποιητική αποθεωση.

Οι άρχοντες του γεωπολιτικού κυνισμού, ο Κίσσινγκερ με τον Γκρομίκο, ή, σήμερα, ο Ρούμπιο με τον Λαβρόφ, φυσικό είναι να πίνουν χαλαρά το ουισκάκι ή τη βότκα τους μοιράζοντας τον κόσμο κι άσε τους λαούς να λένε...

Τρομάζω όμως όταν διαβάζω παρόμοια επιχειρήματα στον δημόσιο διάλογο.

Από πότε εμείς, οι σκεπτόμενοι πολίτες, στο όνομα της γεωπολιτικής ισχύος, υμνούμε τον εισβολέα αδιαφορώντας για το δικαίωμα ενός έθνους να επιλέξει τον πολιτικό και πολιτιστικό προσανατολισμό του και να αντισταθεί στη βία του ισχυρού.

Λες και δεν το ζήσαμε στη Κύπρο.

Η συμπαράταξη του καθένα μας γύρω από ηθικές κι ιδεολογικές αρχές περί δικαίου, πιθανότατα δεν θα καθορίσει την ροή των γεγονότων.

Καθορίζει όμως τις αξίες της κοινωνίας.

Εμείς δεν είμαστε μικροί ψυχροί Κίσινγκερ.

Ή μήπως είμαστε;

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ