Άλλοτε θα ανέσυρε ως κοινό τόπο κανείς τα «έλκη της ιδεοληψίας» του Νίκου Καρούζου ή ίσως σε ευχερέστερες εποχές για την πολιτική αντιπαράθεση να έφθανε στο Δαντικόν περί του πόσο πληρούν την κόλαση οι των καλών προθέσεων άνθρωποι. Για προβοκάτσιες λόγο δεν κάνω. Δε διακρίνομαι για υψηλό ύφος άλλωστε, εν αντιθέσει με τον τρόπο όπως τα καταφέρνει μόνος του ο οιονεί αξιόπιστος Ηλίας Νικολακόπουλος.
Δοκίμασε κι αυτός ο Ν.Κ. Το οφείλει εξάλλου σε κάθε ευκαιρία να συντάσσεται με όλη την ανθρωποφάγα, ηθικολαϊκίζουσα μερίδα τής κοινωνίας που βρέθηκαν μαζί στις πλατείες (και τα λιμάνια), όταν ανακάλυπτε τον αρχηγό (εκείνον που χειροκροτήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο από σύσσωμη την ακροδεξιά το καλοκαίρι του 2015) για να στηριχθεί ο «ουμανιστής» βαλλόμενος από τη Δύση ηγέτης Μιλόσεβιτς. Παλιά το 1999.
Δεν νοιάζονται. Το ζήτημα επουδενί αφορά στο χαβαλέ της ψυχεδέλειας, ούτε στην κουλτούρα τής έτσι ή αλλιώς αμφισβήτησης. Ποιος χαιρέκακος αστειεύεται ώστε χρησιμοποιεί την ηθική για να θέσει επί τάπητος ένα βασανιστικό ζήτημα που ταλαιπωρεί πολλές δεκάδες χιλιάδες οικογενειών;
Συγκρίνεται με δοκιμή-ελευθεριότητα-πολιτική άποψη ο χλευασμός τού μαρτυρίου τών μυριάδων ασθενών συμπολιτών που μας εγκαταλείπουν αβοήθητοι/ες για το επέκεινα κάθε χρόνο; Πόσο βίαια λειτουργεί η κοινωνία εκείνη που το τρομακτικό κοινωνικό και υγειονομικό ζήτημα της χρήσης τών εξαρτησιογόνων ουσιών το ανάγει σε ηθικολογική μανιχαϊστική στιχομυθία; Καλείται ο πολίτης να διαλέξει ιερατείο: της συντήρησης ή της νέας, της αντισυντήρησης.
Την πορνεία, την προσωπική συντριβή, την παραβατικότητα, την εκδούλευση, την καταβύθιση στην εγκληματικότητα, την προσκόλληση στη διάδοση της χρήσης, την περιθωριοποίηση, την αποξένωση, τη διάσχιση προς έναν άλλο αντίμαχο κόσμο, τη θνησιμότητα που συνεπάγεται η χρήση σε ακατάλληλους υγειονομικά χώρους, η πλειονότητές μας δεν υπολογίζει. Και βέβαια όπως όλες οι θρησκοληψίες οι ηθικολογικά πράττουσες αυτές κυρίαρχοι του εθνικού μας συνόλου ωθούνται και στο να αναγνωρίζουν συλλογικές καταδίκες, βάσει αίματος, οικογενειακών δεσμών ή απλώς σχέσεων φιλίας και αγάπης. Δεν τους νοιάζουν οι εξαρτημένοι. Καίρια όμως επιτίθενται και μαστροπεύουν όσους/ες περιβάλλουν, περιτρέχουν, σχετίζονται με εκείνους/ες που τελικά «κατάπιε» ο κύκλος της εξάρτησης: τις οικογένειές τους, τους αγαπημένους τους, όσους/ες πονούν για αυτούς/ές και μαρτυρούν παράλληλα με τους εν κινδύνω. Συλλογικό αμάρτημα. Συλλογική η ευθύνη. Το πυρ εξώτερον. Δηλαδή: Μακριά μας.
Για αυτό Άδωνις και Ν.Κ. εύκολα τα βρίσκουν. Θρησκεύονται στην απανθρωπιά. Αντί συμπολίτευση και αντιπολίτευση να συζητήσουν πώς στην Ελλάδα η ισχυρή μειονότητα των συμπολιτών μας που μαρτυρεί ασθενώντας ή συμπαρασυρόμενη θα ανακουφιστεί και πώς σταδιακά θα μειωθεί ο αριθμός όσων πιάνονται «στα βρόχια» της κτηνομαχίας, που χειροκροτούμε στο αμφιθέατρο «Η ελληνική περήφανη κοινωνία».
Δεν είναι πια και τόσο δύσκολο. Ούτε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός. Μετακένωση εκ της Δύσεως (είμεθα «διακοσαετείς» τού Διαφωτισμού ή έτσι λέμε). Ας κοιτάξουμε εταίρους, περίπου γείτονες, φίλους, συμμάχους που τα καταφέρνουν εισάγοντας τη χορήγηση της ηρωίνης στο δημόσιο σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία τους, τις ικανές δομές τους. Ας μετρήσουμε πάνω στη δική τους εμπειρία, ας ρωτήσουμε, ας προσθέσουμε, ας πρωτοτυπήσουμε, κι οπωσδήποτε ας μην τολμήσουμε οι αθεόφοβοι να ονομάσουμε τόλμη το λογικό κι ανθρώπινο ενδιαφέρον μας για κοινωνική συνοχή.
Γνωρίζω καλά τον ανυπολόγιστο αριθμό οικογενειών στη χώρα μας που έχουν θρηνήσει νεκρούς από την τραγωδία των «ναρκωτικών». Κι εσείς γνωρίζετε καλύτερα ή σιγοψιθυρίζετε για αμέτρητες οικογένειες στο φάσμα τού ανάλογου θρήνου. Θα αντιτάξετε ότι χρειάζεται αναδιανομή ρόλων και αξιών τόσο στο φαντασιακό μας όσο και στην πραγμάτωση της εθνικής μας ζωής από την ασφάλεια, την αστυνομία, τα κέρδη που καταλήγουν στο θέαμα ή γίνονται αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια, τη σιγουριά πως είμαστε οι καλύτεροι, τους λόγους των πολιτικών μας χωρισμών, τον κορπορατισμό που τρέφουμε και μας τρέφει. Χωρίς ποτέ να καταλαβαίνουμε πως όλοι/ες ανήκουμε λίγο ή πολύ, από την πλευρά μας οι ίδιοι/ες, σε μειονότητες. «Και μεις με το ΚΕΘΕΑ είμαστε». Θανατηφόρα; Κάποιοι/ες καπνιστές, κάποιοι/ες όχι.