Ο Αλέκος Φλαμπουράρης επιμένει, όπως έχει κάθε δικαίωμα, να ζει στο άβατο – ιδιαίτερα για υπουργούς μνημονιακών κυβερνήσεων – των Εξαρχείων. Του αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια για το θάρρος του γιατί από τη συνοικία αυτή της Αθήνας δεν μπορούν καν να περάσουν άλλα στελέχη ακόμα και της σημερινής κυβέρνησης.

Η βίαιη επίθεση, για όγδοη μάλιστα φορά, κατά της κατοικίας του καταδικάστηκε σύσσωμα από τον δημοκρατικό πολιτικό κόσμο της χώρας, ακριβώς όπως πρέπει να γίνεται για κάθε εκδήλωση βίας, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή τη φορά σκληρότερος απ’ όλους. Μίλησε για «αδίσταχτους ανθρώπους του υποκόσμου», «μαφιόζικα χτυπήματα» και «εμμονή σκοτεινών κύκλων στο πρόσωπο του Φλαμπουράρη».

Πριν λίγες μέρες, ωστόσο, όταν συγκεκριμένη, γνωστή και εξαιρετικά δραστήρια ομάδα του αντιεξουσιαστικού χώρου εισέβαλε στη Βουλή, η αντιμετώπισή της από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η ίδια. Επρόκειτο τότε για μια ειρηνική διαμαρτυρία που δεν δημιούργησε ιδιαίτερα επεισόδια και γι’ αυτό το λόγο οι συλληφθέντες αφέθησαν ελεύθεροι με κυβερνητική μάλιστα παρέμβαση. Ανάλογη επιείκεια επιδεικνύεται συνεχώς και στις καταστροφικές επιθέσεις που μετατρέπουν, μέρα παρά μέρα σχεδόν, τα Εξάρχεια σε εμπόλεμη ζώνη.

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για την διαφορετική αντιμετώπιση κάθε τέτοιας επίθεσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμηθούμε την πρόσφατη δολοφονική επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου. Καμιά αριστερή αναφορά δεν έγινε τότε στην εμμονή σκοτεινών κύκλων κλπ.

Η βία και οι αυτουργοί της, συμπεριλαμβανομένων και των ηθικών, δεν αντιμετωπίζονται με χάιδεμα των αυτιών τη μια και τράβηγμα των αυτιών την άλλη, ανάλογα με την ιδιότητα των θυμάτων. Γιατί στο τέλος τη βία την βρίσκουν όλοι μπροστά τους. Και κυρίως η Δημοκρατία μας.