Η γενικευμένη εγχώρια κρίση, μαζί με τα άλλα της αποτελέσματα, πυροδοτεί και μια διαρκή πολιτική και ιδεολογική αναζήτηση. Από όλες τις πλευρές του πολιτικού και ιδεολογικού φάσματος διατυπώνονται διάφορες απόψεις για τα αίτια της σημερινής κατάστασης, αναζητούνται λύσεις για τα πολλά προβλήματά της και προτείνονται νέες αναγνώσεις της Ιστορίας των τελευταίων χρόνων. Οι ποικίλες απόψεις που εκφέρονται, διασταυρώνονται και συγκρούονται μεταξύ τους και συγκροτούν ένα πεδίο διαλόγου και αναστοχασμού. Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα αθώα.
Μετά τη θορυβώδη κατάρρευση πολλών σταθερών της ελληνικής κοινωνίας και την ανατροπή των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών, αρκετές ηττημένες και περιθωριοποιημένες επί χρόνια συντηρητικές απόψεις επιχειρούν να επανέλθουν στο προσκήνιο και να πάρουν μια ιστορική ρεβάνς. Είναι, για παράδειγμα, έντονα διακριτή η τάση στοχοποίησης της λεγόμενης ιδεολογίας της Μεταπολίτευσης για τα σημερινά δεινά. Αρκετοί, εκμεταλλευόμενοι τις υπαρκτές σκοτεινές της πλευρές, εγκαλούν συνολικά τη Μεταπολίτευση, αποσιωπώντας τις πολλές κατακτήσεις της και την εντυπωσιακή αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας.
Κάποιοι ακραίοι συντηρητικοί, όμως, επιχειρούν να ξεκαθαρίσουν συνολικά τους λογαριασμούς τους με την ευρύτερη κεντροαριστερή παράταξη και να ακυρώσουν την προσφορά της. Ετσι ο γνωστός συντηρητικός αναλυτής Κώστας Ιορδανίδης ανακαλύπτει ότι ο κεντρώος, φιλελεύθερος ή συστημικός αριστερός χώρος της Ελλάδας, που «εμφανίστηκε σε διάφορες φάσεις της πρόσφατης Ιστορίας, αυξάνει πληθωριστικά την εκλογική του δύναμη και καταπίπτει, αφού προηγουμένως προκαλέσει τεράστια αναταραχή και οδηγήσει τελικώς σε συμφορές. Αυτό συνέβη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τους Φιλελεύθερους, που αφού εμπορεύτηκαν ελπίδες και αυταπάτες των πολιτών, κατέπεσαν με το σύνθημα «έξω οι κλέφτες».
Αυτό συνέβη με την Ενωση Κέντρου, τον ευκαιριακό συνασπισμό ετερόκλητων πολιτικών τάσεων, που οδηγήθηκε σε αλληλοσφαγή των στελεχών του και εξαφανίστηκε υπό την ηγεσία του Ιωάννη Ζίγδη. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το ΠΑΣΟΚ, που έχει υποκατασταθεί από μια erzats, αρχέγονη εκδοχή του – τον ΣΥΡΙΖΑ» («Η Καθημερινή, 6-6-2013). Ο αρθρογράφος, με μια διόλου αθώα ελαφρότητα, εγκαλεί διαχρονικά την κεντροαριστερή παράταξη και τη θεωρεί και υπαίτιο συμφορών και δεινών του τόπου. Αυτά βέβαια είναι ιστορικά φληναφήματα. Εάν όμως η σημερινή Κεντροαριστερά δεν προσπαθήσει με τις όποιες προσωπικές και κομματικές θυσίες να υπερβεί την κρίση της, η Ιστορία θα γραφεί με τον τρόπο του κ. Ιορδανίδη.. Οι ποικίλες απόψεις που εκφέρονται, διασταυρώνονται και συγκρούονται μεταξύ τους και συγκροτούν ένα πεδίο διαλόγου και αναστοχασμού. Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα αθώα.
Μετά τη θορυβώδη κατάρρευση πολλών σταθερών της ελληνικής κοινωνίας και την ανατροπή των πολιτικών και ιδεολογικών συσχετισμών, αρκετές ηττημένες και περιθωριοποιημένες επί χρόνια συντηρητικές απόψεις επιχειρούν να επανέλθουν στο προσκήνιο και να πάρουν μια ιστορική ρεβάνς. Είναι, για παράδειγμα, έντονα διακριτή η τάση στοχοποίησης της λεγόμενης ιδεολογίας της Μεταπολίτευσης για τα σημερινά δεινά. Αρκετοί, εκμεταλλευόμενοι τις υπαρκτές σκοτεινές της πλευρές, εγκαλούν συνολικά τη Μεταπολίτευση, αποσιωπώντας τις πολλές κατακτήσεις της και την εντυπωσιακή αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας.
Κάποιοι ακραίοι συντηρητικοί, όμως, επιχειρούν να ξεκαθαρίσουν συνολικά τους λογαριασμούς τους με την ευρύτερη κεντροαριστερή παράταξη και να ακυρώσουν την προσφορά της. Ετσι ο γνωστός συντηρητικός αναλυτής Κώστας Ιορδανίδης ανακαλύπτει ότι ο κεντρώος, φιλελεύθερος ή συστημικός αριστερός χώρος της Ελλάδας, που «εμφανίστηκε σε διάφορες φάσεις της πρόσφατης Ιστορίας, αυξάνει πληθωριστικά την εκλογική του δύναμη και καταπίπτει, αφού προηγουμένως προκαλέσει τεράστια αναταραχή και οδηγήσει τελικώς σε συμφορές. Αυτό συνέβη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τους Φιλελεύθερους, που αφού εμπορεύτηκαν ελπίδες και αυταπάτες των πολιτών, κατέπεσαν με το σύνθημα «έξω οι κλέφτες».
Αυτό συνέβη με την Ενωση Κέντρου, τον ευκαιριακό συνασπισμό ετερόκλητων πολιτικών τάσεων, που οδηγήθηκε σε αλληλοσφαγή των στελεχών του και εξαφανίστηκε υπό την ηγεσία του Ιωάννη Ζίγδη. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το ΠΑΣΟΚ, που έχει υποκατασταθεί από μια erzats, αρχέγονη εκδοχή του – τον ΣΥΡΙΖΑ» («Η Καθημερινή, 6-6-2013). Ο αρθρογράφος, με μια διόλου αθώα ελαφρότητα, εγκαλεί διαχρονικά την κεντροαριστερή παράταξη και τη θεωρεί και υπαίτιο συμφορών και δεινών του τόπου. Αυτά βέβαια είναι ιστορικά φληναφήματα. Εάν όμως η σημερινή Κεντροαριστερά δεν προσπαθήσει με τις όποιες προσωπικές και κομματικές θυσίες να υπερβεί την κρίση της, η Ιστορία θα γραφεί με τον τρόπο του κ. Ιορδανίδη.