Δύο βασικές επιλογές της αντιπολίτευσης τα τελευταία τρία χρόνια, δύο βασικά λάθη που κανείς πλέον δεν μπορεί να αρνηθεί και να παραβλέψει. Το πρώτο η θεωρία της παρένθεσης, αποδείχτηκε λάθος. Το δεύτερο είναι σημερινή αντιπολίτευση για την «δεδηλωμένη». Αποδεικνύεται ότι ένα άκρως αμυντικό τρικ, που έχει έναν και μόνο στόχο να αποφευχθεί ψηφοθηρικά – πελατειακά το πολιτικό κόστος από τους «συντηρητικούς» ψηφοφόρους, επενδύοντας σε έναν άλλο καλυμμένο λαϊκισμό.

Η βασική της χρήση είναι να μην εκτεθεί (ένθεν και κακείθεν) σε «δύσκολες» αποφάσεις δικαιωμάτων (π.χ. Διεμφυλετικό). Όμως, η πολιτική αποδεικνύεται προβληματική και αναξιόπιστη αν ασκηθεί «αλλά κάρτ» και αν γενικευθεί γίνεται επικίνδυνη, ιδίως όταν επεκτείνεται στα εθνικά θέματα (όπως στο «Μακεδονικό»), όπου για αντιπολιτευτικούς λόγους μπορεί να χάσουμε και την συγκυρία και θα μειώσουμε την αξιοπιστία της χώρας. Και αυτό μας αφορά όλους και σε βάθος χρόνου.

Εξ’ άλλου που θα διαφωνούσε ο Καμμένος εκτός από θέματα δικαιωμάτων και εθνικιστικού χαρακτήρα; Στην υπερφορολόγηση; Στο μνημόνιο; στα επιδόματα;

Αν σε αυτά τα δύο προσθέσουμε:

• την εκκωφαντική σιωπή της αντιπολίτευσης (ή της «εναντίωσής» της σε ανώδυνο χαμηλό επίπεδο) σε μια σειρά κυβερνητικών μέτρων που «έρχονται για να μείνουν»… γιατί μάλλον είναι «βολικά» σε όλους, εξ’ άλλου τα είχαν επιχειρήσει όλοι. Δεν με φοβίζουν ρετρό και απαξιωμένα μέτρα που καταργούνται «με ένα άρθρο και ένα νόμο» όπως το άσυλο, αλλά η σιωπή και ανοχή σε λιγότερο «φανταχτερά», όπως η ουσιαστική κατάργηση των ΕΛΚΕ (ειδικοί λογαριασμοί κονδυλίων έρευνας). … και αντίστοιχα παραδείγματα βλέπω πολλά από όλους τους χώρους …
• την επιμελέστατη απουσία κριτικής και αυτοκριτικής από την ΝΔ για τα σφάλματα της προηγούμενης περιόδου είτε αυτά αφορούν τον Καραμανλή τον μικρό, είτε τα Ζάππεια.
• ότι οι πιο ένθερμοι μεταρρυθμιστές βρίσκονται σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που θα πρέπει να είναι ο στόχος των μεταρρυθμίσεων …

… φοβάμαι ότι όσοι συναγωνίζονται άκριτα σε κορώνες αντι- και «όλα για να πέσει η κυβέρνηση» το μόνο που καταφέρνουν είναι να εδραιώσουν το νέο δίπολο της πολιτικής μας ζωής, με βασικό όμως ωφελημένο τον Συριζα που θα εδραιωθεί ως ο άλλος πόλος της πολιτικής ζωής, ακόμα και χάνοντας στις επόμενες εκλογές, ενώ η νίκη για το «άλλο» πόλο θα είναι μάλλον πύρρεια, με τα συνταγματικά εμπόδια που υπάρχουν …

… φοβάμαι ότι η μεταρρυθμιστική άνοιξη αργεί, παραμένοντας απλός βερμπαλισμός. Ο αγώνας για αυτήν στο εσωτερικό των κομμάτων αναδεικνύεται το σημαντικότερο στοίχημα, αλλά θα είναι σκληρός, δύσκολος και άνισος …

Είναι επιτακτική ανάγκη για μια (ή περισσότερες) ευέλικτη προγραμματική πολιτική, πολιτική αρχών, αλλά αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο να είναι το δυσκολότερο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί.