Δεν είναι μεγάλο το διάστημα από την ΚΕ της ΔΗΜΑΡ που συνήλθε στις 8 Οκτωβρίου. Νωπές οι μνήμες και των τοποθετήσεων και της απόφασης. Είχα τότε χρησιμοποιήσει το σχήμα του κολυμβητή που φτάνει ξεπερνώντας αντίθετα ρεύματα τρεις απλωτές από την όχθη. Με την καθαρή απόφαση που πήραμε κάναμε τις δύο από τις τρεις. Και την ώρα που ετοιμαζόμαστε να βγούμε στην όχθη και να κεφαλαιοποιήσουμε την προσπάθεια μας για λόγους πολιτικά ακατανόητους πάμε να γυρίσουμε πίσω. Το «παρών» στα μέτρα, δηλαδή η μη υπερψήφιση τους που πρακτικά ισοδυναμεί με καταψήφιση δεν είναι μια μικρή αλλαγή, είναι ανατροπή της πολιτικής μας.

Συνιστά – ανεξαρτήτως προθέσεων – την έναρξη της σταδιακής απαγκίστρωσης από την τρικομματική κυβέρνηση. Μοιραία και αναπόφευκτα οδηγούμαστε εκεί, η μια κίνηση θα φέρει την άλλη. Διακηρύσσουμε σε όλους τους τόνους ότι δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να δημιουργήσουμε ρωγμή στην κυβέρνηση και την ίδια ώρα με την ψήφο μας δημιουργούμε χάσμα. Υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι κατά παραβίαση των νόμων της λογικής μπορούμε και τα μέτρα να μην ψηφίζουμε και τον προϋπολογισμό που είναι σε άμεση συνάρτηση με τα μέτρα να ψηφίζουμε. Όλη αυτή η χαώδης κατάσταση προέκυψε για τα εργασιακά. Δεν θα φέρω σαν επιχείρημα ότι είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και το κράτος έχει συνέχεια. Είναι δικαίωμα μας να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε επαχθείς συμφωνίες. Καλά κάναμε και διαπραγματευτήκαμε, κάποια πράγματα κερδίσαμε και εκείνη ήταν η ώρα για τον έντιμο συμβιβασμό. Αυτοπαγιδευτήκαμε στην αδιαλλαξία μας. Μα, λένε, ήταν αδιάλλακτοι και οι άλλοι. Ναι και αφού το βλέπεις δεν πας με τα φρένα λυμένα στην μετωπική όταν οι συσχετισμοί δεν σε ευνοούν. Αλλά ήταν μόνο τα εργασιακά; Για κάποιους ναι το πιστεύω και το σέβομαι παρά την διαφωνία μου.

Όταν όμως ακούμε ότι «θέλαμε να δημιουργήσουμε μια τεχνητή ελεγχόμενη κρίση» έχουμε ή δεν έχουμε το δικαίωμα να σκεφτούμε ότι για αυτούς που έτσι σκέφτονται τα εργασιακά ήταν ένα βολικό πρόσχημα για να κάνουν ασκήσεις επι χάρτου , για να παίξουν αυτοί και να χάσουμε όλοι; Σε κάθε περίπτωση δεν πιστεύω ότι έπρεπε για τα εργασιακά να φτάσουμε σε πραγματική και ανεξέλεγκτη κρίση που αποσταθεροποιεί ότι οικοδομήσαμε επι τέσσερις μήνες.

Ας δούμε τώρα τις συνέπειες αυτής της ακατανόητης στροφής:

1. Αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης είτε φύγουμε είτε μείνουμε με το ένα πόδι μέσα.

2. Αποσταθεροποίηση του σκληρού πυρήνα που διαμόρφωσε η ΔΗΜΑΡ μετά τις εκλογές του Ιουνίου όταν υπεραναπλήρωσε τις απώλειες προς τον ΣΥΡΙΖΑ κερδίζοντας 45% καινούργιους ψηφοφόρους. Ο κόσμος αυτός που μας έδωσε εντολή για λύση και επικρότησε την συμμετοχή μας στην κυβέρνηση είναι δύσκολο να κατανοήσει μια στροφή που εκθέτει την κυβέρνηση σε κίνδυνο με συνέπειες στην εκταμίευση της δόσης και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

3. Ανάδειξη του Σαμαρά – παρά το βεβαρημένο παρελθόν του – σε συνεπή ευρωπαϊστή.

4. Φιλί ζωής στον Βενιζέλο και το χειμαζόμενο ΠΑΣΟΚ. Επί τρείς μήνες το βασικό πλεονέκτημα της ΔΗΜΑΡ απέναντι στον άλλο κυβερνητικό εταίρο ήταν ότι εμείς είμασταν σταθεροί και υπεύθυνοι ενώ το ΠΑΣΟΚ έκανε συνεχή μπρος πίσω. Την κρίσιμη όμως στιγμή εμείς εμφανιζόμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα γιγαντιαίο βήμα πίσω ενώ ο Βενιζέλος παρά τα εσωκομματικά του προβλήματα πιστώνεται με υπεύθυνη στάση.

5. Εξανεμίζεται το προβάδισμα που είχε κατακτήσει η ΔΗΜΑΡ να αποτελεί τον αναδυόμενο πόλο συσπείρωσης της κεντροαριστεράς και της μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Τα περισσότερα στελέχη του χώρου που είχαν φτιάξει στεφάνι συμπάθειας και υποστήριξης γύρω μας θα απομακρυνθούν

6. Απόλυτη επιβράβευση της κριτικής και της πίεσης που άσκησε με κάθε τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ επάνω μας από την στιγμή που μπήκαμε στην κυβέρνηση. Η στροφή αναγκαστικά και ανεξαρτήτως προθέσεων θα εξυπηρετήσει τον ΣΥΡΙΖΑ γκρεμίζοντας τα αναχώματα που συστηματικά φτιάξαμε θα ενισχύσει τάσεις συνεργασίας μαζί του.

Υπάρχει κάτι που να μπορεί να αντισταθμίσει όλα τα παραπάνω αρνητικά; Ναι, λένε μέσα από τα δόντια τους κάποιοι, θα ανακτήσουμε επαφή με το αριστερό ακροατήριο… Αποτελεί αυταπάτη πρώτου μεγέθους να πιστεύει κάποιος ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ να τάζει τα πάντα δεξιά και αριστερά κάποιοι θα συγκινηθούν επειδή εμείς τα στυλώσαμε για τα εργασιακά. Δεν υπάρχει εκλογικό σώμα που να μπορεί να παρακολουθήσει την στάση μας.

Τίποτα δεν κερδίζουμε, χάνουμε προς δυο κατευθύνσεις και προς τα δεξιά μας και προς τα αριστερά μας. Και σκορπάμε αναίτια ένα πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο που συγκεντρώσαμε. Στο παρόν θα συγκροτηθεί πιθανότατα μια νεα πλειοψηφία που στο εσωτερικό της θα συνυπάρχουν δυο διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές, η μια που θα σπρώχνει για την αποχώρηση από την κυβέρνηση και η άλλη που προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα θα σπρώχνει για την παραμονή. Πείτε μου, τι χρόνο ζωής δίνετε σε μια τέτοια πλειοψηφία; Μέχρι την ψήφιση του προϋπολογισμού; Ένα τεράστιο γιατί πλανιέται πάνω από αυτό το απίθανο κουβάρι στο οποίο είμαστε μπερδεμένοι. Ειλικρινά δεν έχω απάντηση.

Αν μέχρι τέλους δεν υπάρξει κάποιος συμβιβασμός, οδηγούμαστε σε μετωπική σύγκρουση με τα φρένα λυμένα. Δεν είναι γενναίο να πας σε τέτοια σύγκρουση. Γενναίο και υπεύθυνο είναι να στρίψεις εξηγώντας καθαρά τους λόγους και να αποφύγεις την μετωπική σύγκρουση. Οι πολλοί που αγωνιούν για τον τόπο και νοιάζονται για την ΔΗΜΑΡ θα επικροτήσουν αμέσως. Οι άλλοι θα καταλάβουν αργότερα.. Διορθώστε το λάθος.

* Το παραπάνω κείμενο αποτέλεσε την βάση της ομιλίας στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ.