Θα περίμενε κανείς ότι σε μια χώρα που βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι, έπειτα από τόσα χρόνια βαθιάς κρίσης, οι πολιτικές της δυνάμεις να αντιμετωπίζουν τις ερχόμενες εκλογές με την ευθύνη που απαιτεί η συγκυρία.

Η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια μπαίνοντας ταυτόχρονα σε μια νέα μακρά περίοδο αβεβαιότητας και οι πολίτες, εξαντλημένοι από τις βαριές συνέπειες που υπέστησαν ήδη, θα κληθούν μέσω της κάλπης να καθορίσουν τη μελλοντική πορεία και προοπτική της χώρας.

Όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, που κι αυτή μετακινείται συνεχώς και αναλόγως των δημοσκοπικών εκτιμήσεων, τόσο περισσότερο διαφαίνεται ότι οι δύο πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται να διεκδικούν την εξουσία είναι αποφασισμένες να οδηγήσουν την προεκλογική περίοδο σε μια άνευ προηγουμένου πόλωση όχι στη βάση πολιτικών σχεδίων-προτάσεων αλλά σκανδαλολογικών αποκαλύψεων και αλληλοκατηγοριών.

Το – συχνά χυδαίο – επίπεδο του διαλόγου εντός και εκτός του κοινοβουλίου είναι ενδεικτικό των προθέσεων. Οι θεσμοί και οι κανόνες της δημοκρατικής πολιτικής αντιπαράθεσης οδεύουν, για μια ακόμα φορά, στο καλάθι των αχρήστων.

Η χώρα χρειάζεται ένα τολμηρό μεταρρυθμιστικό σχέδιο και μια νέα πλειοψηφική συμμαχία κοινοβουλευτικών δυνάμεων ικανή να το υλοποιήσει. Η ακραία πόλωση και ο λαϊκισμός δεν ωφελούν παρά αυτούς που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το μέλλον της χώρας στο βωμό των προσωπικών και κομματικών τους σκοπιμοτήτων.