Το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα εγείρει παιανισμούς. Ανακάμπτουμε; Η κυβερνητική εφαρμογή της πολιτικής της τρόικας στηρίχθηκε στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τη δημοσιονομική προσαρμογή περιορίζοντας καταλυτικά το εύρος της οικονομικής πολιτικής. Σε ένα πλαίσιο χαμηλού εργατικού κόστους, η μόνη μέριμνα ήταν και παραμένει η διαχείριση των δημόσιων λογιστικών. Οι αναγκαίες αλλαγές στο Δημόσιο έμειναν πίσω. Το βάρος έπεσε στη συγκέντρωση των φορολογικών εσόδων με τρόπο αποδιαρθρωτικής κατάρρευσης και όχι διαρθρωτικής προσαρμογής.
Το κράτος άρχισε να κατατρέχει οικονομικές συμπεριφορές που το ίδιο δημιούργησε. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις των ιδιοκτητών φορτηγών, των ταξιτζήδων και των ελεύθερων επαγγελματιών γενικότερα. Παράλληλα εξουθενώθηκαν φορολογικά η μεσαία τάξη και οι οικονομικά ασθενέστεροι. Η άτακτη εφαρμογή των όποιων μεταρρυθμίσεων ?εξαιτίας των πελατειακών πολιτικών σχέσεων- δυσχέρανε περαιτέρω το οικονομικό περιβάλλον και όξυνε την άνιση κατανομή των βαρών. Η προσαρμογή των μισθών στις τράπεζες έγινε μετά τον τρίτο χρόνο της κρίσης, η αντιμετώπιση του υπερβάλλοντος κόστους στην υγεία μετά τον πέμπτο, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων κινείται ακόμα στη σφαίρα της ρητορείας, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι στα σπάργανα κ.λπ. Η κοινωνική αδικία είναι παροιμιώδης. Η φορολογία των επιχειρήσεων βρέθηκε στα ύψη, το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων λόγω των υψηλών επιτοκίων απορρόφησε συγκριτικά τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ για να στηριχθούν οι συστημικές τράπεζες. Το κόστος της ενέργειας εξουθενώνει τις βιομηχανίες και το κόστος μεταφορών δοκιμάζεται από την υψηλή φορολόγηση του πετρελαίου, αλλά και προσφάτως από την αλματώδη άνοδο των διοδίων. Η συρρίκνωση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας καταγράφεται τόσο στη δραματική αύξηση της ανεργίας όσο και στη μείωση των εξαγωγών.
Οι απώλειες ανταγωνιστικότητας λόγω των υψηλών επιτοκίων, της υπερφορολόγησης και της ανερμάτιστης οικονομικής πολιτικής εξασκούν ολοένα και μεγαλύτερες πιέσεις στους μισθούς. Λοιπόν! Η δημοσιονομική ανάκαμψη δεν συνιστά οικονομική ανάκαμψη. Χρειάζεται συνολική οικονομική και όχι δημοσιονομική πολιτική για την πραγματική και βιώσιμη ανάκαμψη, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, τη στήριξη της επιχειρηματικότητας και των ανταγωνιστικών αγορών, την αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τη στήριξη της μεσαίας τάξης και των οικονομικά ασθενέστερων σε ένα περιβάλλον κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών… Χρειάζεται οικονομική πολιτική και βούληση να μη βρεθούμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Τους ίδιους πρωταγωνιστές σε ένα ολιγαρχικό κρατικοδίαιτο και πελατειακό οικονομικό μόρφωμα, με το επιπλέον της κοινωνικής πόλωσης.