Προ ημερών, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρωθυπουργός μίλησε στο Αγρίνιο. Και υποσχέθηκε πολλά. Να καταργήσει το Μνημόνιο. Να αποκαταστήσει μισθούς και συντάξεις. Και να φέρει στο Αγρίνιο δημόσιο σιδηρόδρομο. Χτες ο ίδιος μίλησε στη Χίο. Και υποσχέθηκε πολλά. Να καταργήσει το Μνημόνιο. Να αποκαταστήσει μισθούς και συντάξεις. Και να φέρει στη Χίο δημόσιο καράβι. Στην μεταμνημονιακή Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, το κράτος θα διατηρήσει τον ΟΣΕ και θ’ αποκτήσει επιπλέον ΔΗΦΑ (Δημόσιο Φορέα Ακτοπλοΐας). Ξέρουμε ότι το ελληνικό κράτος θα ανακτήσει και την Ολυμπιακή. Δεν έγινε γνωστή η τύχη των φορτηγών και των ταξί, αλλά οι περιοδείες του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται. Πάντως, φαίνεται πως όταν με το καλό απαλλαγούμε από το Μνημόνιο ό,τι κινείται στην Ελλάδα θα είναι κρατικό, εκτός ίσως από τα πόδια μας, τα οποία και θα χρησιμοποιούμε περισσότερο. Είναι αυτή η Αριστερά του 21ου αιώνα; Ένα από τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ξηρασία του σε ιδέες. Πέρα από το αναμάσημα της μαρξιστικής θεωρίας, όταν κατέβουμε σε πιο πρακτικό επίπεδο, το «όραμα» αυτής της Αριστεράς είναι η επιστροφή στο νομοθετικό πλέγμα της οικονομίας που έστησε επί τριάντα χρόνια η πάλαι ποτέ «προοδευτική παράταξη», το οποίο όμως τώρα θα εξαγνιστεί μέσα από την πιο ηθική χρήση του. Στο τεράστιο και πολυδαίδαλο δημόσιο, οι άνθρωποι θα διορίζονται με την αξία τους, όχι επειδή είναι κολλητοί του Λαφαζάνη. Αν δεν ζούσαμε το δράμα που ζούμε, όλο αυτό θα ήταν συγκινητικά αφελές.
Λένε στο ΣΥΡΙΖΑ πως σ’ αυτές τις εκλογές αναμετριέται ο φόβος με την ελπίδα. Δεν είναι έτσι. Στις εκλογές αυτές αναμετριέται ο φόβος με τον φόβο. Απέναντι στον φόβο να μη χαθούν τα βασικά μαζί με το θεμελιώδες ευρωπαϊκό κεκτημένο στέκεται μια εσωστρεφής, φοβική Αριστερά. Η ελπίδα που διακινεί είναι μια φαντασίωση για τον παλιό καλό καιρό, μεγεθυμένη. Όμως, μια καινοτόμα ιδέα αδυνατεί να αρθρώσει. Πώς θα βγουν οι νέοι άνθρωποι στον κόσμο; Πώς θα δημιουργήσουν τον πλούτο της Ελλάδας;
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο πρόγραμμά του για την παιδεία: με μια φράση, τόσο τετριμμένη στην τόσο συμβατική Αριστερά, «να θωρακίσουμε τα πτυχία». Στο αραχνιασμένο μυαλό των γραφειοκρατών αυτής της Αριστεράς, το ζήτημα της παιδείας ανάγεται στην κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Είμαστε ενάντια στην «εντατικοποίηση των σπουδών», δηλαδή θέλουμε εύκολο πτυχίο. (Το αξεπέραστο θεωρητικό επιχείρημα παραλληλίζει την ελάφρυνση των σπουδών με τη μείωση της εκμετάλλευσης του εργάτη από τον κεφαλαιοκράτη). Αλλά θέλουμε το τυπικό χαρτί να μας βρίσκει δουλειά από μόνο του, άμεσα, αυτόματα, με πλήρη απασχόληση, ασφαλώς όχι εντατική, και βέβαια στο δημόσιο ή με την εγγύηση του δημοσίου.
«Να θωρακίσουμε τα πτυχία», λοιπόν. Κι ο κάθε πτυχιούχος να κυκλοφορεί με το τεθωρακισμένο του. Να το φοράει σαν κράνος στη μάχη της ζωής, μια και μέσα στο κεφάλι το πτυχίο αυτής της κοπής δεν έχει καμιά επίδραση. Αλλά αν είναι η Ελλάδα του μέλλοντός μας να αποκτήσει δημόσιους λοστρόμους, τότε χαλάλι το χαρτί.