Χθες έγινε η επιστράτευση των εργαζομένων στην δεη. Αν τα όσα συμβαίνουν στην βουλή από την πλευρά του Συριζακαι των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που ζητούν δημοψήφισμα για την «μικρή δεη» είχαν σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας θα έπρεπε από χθες το πρωί να υπήρχαν τεράστιες και μαζικές διαδηλώσεις, ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης στους εργαζόμενους της δεη, μεγάλη κινητοποίηση της κοινής γνώμης με τεράστιο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Όμως τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Η ζωή συνεχίζεται στους κανονικούς της ρυθμούς, η κοινωνία έχει δείξει με την στάση της πως αρχίζει να καταλαβαίνει πως αυτοί που τόσα χρόνια ζούσαν σε βάρος της και τους πλήρωνε με τους φόρους και τα δάνεια την κοροϊδεύουν. έχει καταλάβει πως όλοι αυτοί που μιλούν για το ρεύμα ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό το μόνο που τους ενδιαφέρει ήταν η διατήρηση των προνομίων τους ως μια ισχυρή συντεχνία και όχι η συμβολή τους στην βιωσιμότητα της δημόσιας επιχείρησης, την διατήρηση των θέσεων εργασίας, την αύξηση των κερδών της και το σημαντικότερο το κόστος του ρεύματος να είναι προσιτό στον καταναλωτή.
Η επιχειρηματολογία αυτής της μορφής του συνδικαλισμού και δυστυχώς και των δυνάμεων που την υιοθέτησαν μας είναι γνωστή από παλιά. Ποιος θυμάται τον οτε, ή την ολυμπιακή.Και τότε η επιχειρηματολογία ήταν η ίδια. Ξεπουλιέται ο εθνικός μας πλούτος, οι ξένοι θα ελέγχουν τις τηλεπικοινωνίες με κίνδυνο της εθνικής άμυνας της χώρας,ο εθνικός μας αερομεταφορέας ας είναι αναγκαίος για την ανάπτυξη της χώρας και άλλα τέτοια γραφικά.
Φυσικά όλος αυτός ο συρφετός του συντεχνιασμού το μόνο που τον ενδιέφερε πραγματικά ήταν η δική του νομή στην εξουσία διοίκησης των δημόσιων επιχειρήσεων από τις προμήθειες τους ως την ιδιοποίηση φανερών και άδηλων χαριστικών παροχών. Σήμερα ο πολίτης με το άνοιγμα των αγορών στις τηλεπικοινωνίες και τις αερομεταφορές μπορεί να πετάξει στην Θεσσαλονίκη με 20 ευρώ όταν ο εθνικός του αερομεταφορέας του ζητούσε τα εξαπλάσια χρήματα, με την ύπαρξη πολλών εταιρειών στον χώρο των τηλεπικοινωνιών δεν χρειάζεται η μεσολάβηση κάποιου βουλευτή για να βάλει τηλέφωνο.
Ο συντεχνιακός συνδικαλισμός αποτέλεσε τον καλύτερο σύμμαχο για όσους θέλουν να ιδιοποιηθούν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά και της πιο σκληρής και άδικης συντηρητικής πολιτικής ενώ παράλληλα συμβάλει τα μέγιστα στην ιδεολογική ηγεμονία της συντήρησης. Καθοριστικός και ποιοτικός δείκτης για τον οραματικό, προγραμματικό και μεταρρυθμιστικό λόγο της αριστεράς είναι η στάση της απέναντι στο συγκεκριμένο φαινόμενο. Ιδιαίτερα για τον Συριζα που σήμερα αποτελεί το μεγάλο της κομμάτι και μάλιστα με την προοπτική διακυβέρνησης η πλήρης ταύτιση του με αυτή την νοσηρότητα είναι και η κύρια αιτία της ήττας του στο πεδίο της κοινωνίας και των εργατικών κινημάτων.
Διότι εν τέλει ο συντεχνιακός συνδικαλισμός είναι η άλλη πλευρά της συντήρησης και της απληστίας. Για αυτό και η όποια πρόταση για δημοψήφισμα χωρίς την διατύπωση εναλλακτικής πρότασης για την διαχείριση των δημόσιων επιχειρήσεων και των δημόσιων αγαθών δεν εμπνέει οραματικά την κοινωνία γιατί οι πολίτες αντιλαμβάνονται ακόμη και από ένστικτο ότι δεν τους υπηρετεί μια τέτοια πολιτική.