Σε μια εποχή, όπου λόγω της κρίσης κλονίζεται το παλαιό πολιτικό σύστημα θα περίμενε κανείς να αναδειχθούν νέες μορφές δημοκρατικής οργάνωσης και συμμετοχής. Αντίθετα, αυτό που ενισχύεται είναι ο αρχηγισμός, τόσο στα παλαιά όσο και στα νέα κόμματα –Ποτάμι και ΚΙΔΗΣΟ- που αποτελούν καθαρόαιμες αρχηγικές πρωτοβουλίες.

Ο ενδημικός αρχηγισμός των ελληνικών κομμάτων ενισχύθηκε έτι περαιτέρω από την «καινοτομία» της εκλογής του αρχηγού από τη βάση, όχι μόνο των μελών του κόμματος, αλλά και από τους ψηφοφόρους, οπαδούς, ακόμα και από τους περαστικούς.

Το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε στη χώρα μας στον ψευδεπίγραφο αυτόν εκδημοκρατισμό,σε μια εποχή όπου η καινοτομία είχε περισσότερο να κάνει με το περιτύλιγμα παρά με το περιεχόμενο της πολιτικής. Ο εκλεγμένος ή «επιλεγμένος» από το λαό αρχηγός, έχοντας πλέον πολύ λιγότερες δεσμεύσεις απέναντι σε όργανα και συλλογικές κομματικές διαδικασίες, μιας και βασική αρχή της αντιπροσωπευτικότητας είναι ότι εκπροσωπείς αυτούς που σε επέλεξαν, μπορεί να αισθάνεται πιο ισχυρός, αλλά στην πραγματικότητα και αυτός και το κόμμα του καταλήγουν πιο αποδυναμωμένοι.

Πρώτα απ’ όλα, όταν οι βασικές πολιτικές αποφάσεις αποτελούν κατά κανόνα αρχηγικές επιλογές, κάθε αντιτιθέμενη ή διαφοροποιούμενη άποψη στρέφεται εξ αντικειμένου κατά του ίδιου του αρχηγού, δημιουργώντας έτσι κλίμα συνεχούς αμφισβήτησης της ηγεσίας, που υποσκάπτει το κύρος της, αλλά και το ίδιο το κόμμα.

Επιπλέον, ο εκλεγμένος από τον «λαό» αρχηγός, έχει λιγότερους λόγους να προσπαθεί να συνδιαλέγεται και να συμπράττει με όσο το δυνατόν περισσότερα στελέχη για τη συγκρότηση ισχυρών ηγετικών ομάδων, τις οποίες έχει ανάγκη κάθε κόμμα εξουσίας, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι φυγόκεντρες τάσεις και να πληθαίνουν οι διασπαστικές πρωτοβουλίες.