Οι εκλογές, αυτές οι αχρείαστες εκλογές, τελείωσαν. Και σήμερα οφείλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Παραδοχή πρώτη: Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδιαμφισβήτητος νικητής. Πήρε όσα ζήτησε. Ξεκαθάρισε το εσωκομματικό του τοπίο, αφήνοντας εκτός Βουλής τη ΛΑΕ. Έβαλε στη Βουλή τον Παναγιώτη Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, τη συμμαχία που υπερασπίσθηκε προεκλογικά σθεναρά. Την επαναλαμβάνει μάλιστα, αναδεικνύοντας πλέον ως στρατηγικό και όχι ευκαιριακό εταίρο τον πιο γνήσιο εκφραστή της εθνικολαϊκιστικής δεξιάς. Άφησε πίσω του με καθαρή διαφορά τη ΝΔ, που μπαίνει σε περίοδο εσωστρέφειας, αναζητώντας στρατηγική και ζωτικό χώρο.
Όμως, η δεύτερη ευκαιρία δεν είναι λευκή επιταγή. Μετά την κατάρρευση των φαντασιώσεων, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποδείξει πολύ σύντομα, ότι πέρα από τακτικισμούς και επικοινωνιακά τρυκ, μπορεί να κυβερνήσει και να παράξει αποτέλεσμα.
Πέρα από το κίνδυνο του Grexit, που απομακρύνθηκε, αλλά μόνο προσωρινά, πέρα από την εφαρμογή του «Μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ», η χώρα χρειάζεται μια ολοκληρωμένη αναπτυξιακή στρατηγική. Κι αυτό προϋποθέτει δομικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, που θα διασφαλίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής, με στήριξη της παραγωγικότητας, με αποτελεσματικό κράτος και ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες, που δεν σπαταλούν πόρους.
Παραδοχή δεύτερη: Η κρίση αντιμετωπίστηκε από την αρχή διχαστικά και κατά συνέπεια αναποτελεσματικά. Και γι΄ αυτόν τον διχασμό βασικοί υπεύθυνοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, που έπαιξαν με το Μνημόνιο και το Αντιμνημόνιο, χωρίζοντας τους πολίτες σε δυο στρατόπεδα και κλείνοντας το δρόμο προς τις λύσεις.
Σε αυτό το γήπεδο του διχασμού εγκλωβίστηκαν και οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς, του προοδευτικού κέντρου, της πολιτικής οικολογίας. Πρόκριναν- ναμε την ιδεολογική καθαρότητα έναντι των συνθέσεων. Προτάξαμε τις διαφορές μας έναντι της μεγάλης εικόνας των αλλαγών που πρέπει να συντελεσθούν. Παγιδευτήκαμε -άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο- στο μοντέλο του κατακερματισμένου ενδιάμεσου χώρου, που μετέτρεψε το κάθε κόμμα σε παρακολούθημα είτε των συντηρητικών δυνάμεων της ΝΔ, είτε της λαϊκίστικης αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Δημοκρατική Αριστερά μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, έκαναν ένα μικρό αλλά αποφασιστικό βήμα με τη δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, διεκδικώντας να αποτελέσει τον μεταρρυθμιστικό, προοδευτικό πόλο στην πολιτική ζωή με όρους πολιτικής και οργανωτικής αυτονομίας.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη επιδιώκει να ενώσει τους προοδευτικούς πολίτες που ζητούν τη δημιουργία μιας νέας ευρείας κεντροαριστερής παράταξης, που έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, που απορρίπτει τον λαϊκισμό, που πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις, που υπερασπίζεται τις προοδευτικές αλλαγές, που πολιτεύεται νηφάλια και λειτουργεί υπεύθυνα. Μια παράταξη που έχει εγκαταλείψει την αλαζονεία και τις παθογένειες του παρελθόντος.
Δυστυχώς σε αυτή την προσπάθεια δεν ανταποκρίθηκε το Ποτάμι και η ηγεσία του, επιτρέποντας στη Χρυσή Αυγή να αναδειχθεί σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι το εκλογικό σώμα αποδοκίμασε την επιλογή της απομόνωσης, την απουσία πολιτικού στίγματος, τη θολή ιδεολογική κατεύθυνση και την αντίληψη ότι απάντηση στην κρίση δεν είναι οι πολιτικές αλλά τα πρόσωπα και οι επαγγελματίες.
Παρά την εκλογική υποχώρηση η ηγεσία του Ποταμιού επιμένει να υπερασπίζεται τη μοναχική πορεία. Η έμπλεη κομματικού πατριωτισμού ανακοίνωση αποτίμησης του αποτελέσματος, αγνοεί την πραγματικότητα και τη μεγάλη εικόνα. Η βιαστική και απορριπτική σε συνεργασίες απόφαση του επαναλαμβάνει λάθη του παρελθόντος και γυρίζει την πλάτη σε αυτό που οι πολίτες ζητούν: την ανάγκη νέας πορείας.
Η συζήτηση όμως ήδη έχει ανοίξει. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι η μόνη δύναμη που αύξησε τους ψηφοφόρους της. Και αυτοί οι ψηφοφόροι δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Είναι οι πολίτες που δίνουν την ευκαιρία σε όσους αντιλήφθηκαν ότι η πολυδιάσπαση του χώρου ανάμεσα στον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι οι πολίτες που περιμένουν ότι αυτός ο χώρος ωρίμασε. Ανάμεσα τους βρίσκονται πολίτες που εμπιστεύθηκαν τη Δημοκρατική Αριστερά και την εγκατέλειψαν στην πορεία. Πολίτες που συναντήθηκαν ή αναζήτησαν στο Ποτάμι το νέο εκφραστή της κεντροαριστεράς αλλά απογοητεύθηκαν. Είναι όλοι όσοι νοιώθουν απογοητευμένοι από τον κατακερματισμό του χώρου. Είναι μέρος των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με ρίζες και συνεπή πορεία στη σύγχρονη αριστερά. Τα συσσωρευμένα προβλήματα, η κατάσταση της χώρα και η σύνθεση της ανακυκλωμένης αντιμεταρρυθμιστικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, δεν επιτρέπουν φοβίες και εγωισμούς. Δεν επιτρέπουν ούτε ηγεμονισμούς, ούτε απογοήτευση.
Η Δημοκρατική Αριστερά το φθινόπωρο του 2011 με απόφαση της Κεντρικής της Επιτροπής μίλησε για την ανάγκη ανασύνθεσης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού με τη δημιουργία οργανικής σχέσης ανανεωτικής αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας. Στο 2ο Συνέδριο της αποφάσισε την ένταξη στην ομάδα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αν εξέλεγε ευρωβουλευτή. Παρά τα όσα μεσολάβησαν, έχοντας κάνει αυτοκριτική και έχοντας διδαχθεί από λάθη του παρελθόντος, με τις δυνάμεις που διαθέτει θα επιμείνει στο δρόμο που άνοιξε. Θα επιμείνει στο δρόμο της σύνθεσης, του διαλόγου και της νέας συμπόρευσης. Είναι μονόδρομος και για την ανασυγκρότηση του χώρου και για την πορεία της χώρας. Όσοι πορευθήκαμε μαζί τα προηγούμενα χρόνια, έχουμε σήμερα καθήκον να ξανασυναντηθούμε, αφήνοντας πίσω μας λάθη, προσωπικές αντιπαλότητες και πληγές του παρελθόντος.