Και ξαφνικά προέκυψε θέμα Δημοκρατίας. «Παραβιάζονται τα δικαιώματά μας», «περιορίζονται οι μετακινήσεις μας», «ελέγχονται οι πράξεις μας». Και όλα αυτά στο όνομα του νέου διλήμματος που καλούνται δήθεν να αντιμετωπίσουν οι πολίτες. Αν δηλαδή θα δώσουν προτεραιότητα στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας ή στην υπεράσπιση της υγείας τους.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με την πτώση της χούντας, σηματοδοτήθηκε από μια γενικευμένη παρερμηνεία των ιδεών και των αρχών της που την συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ότι είναι το πολίτευμα που κατοχυρώνει δικαιώματα και εξασφαλίζει ελευθερίες χωρίς καμιά υποχρέωση, κανένα όριο και κανένα τίμημα.

Μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση - αποτέλεσμα κυρίως της μεγάλης αυτής παρερμηνείας - για να θυμίσει ότι οι δημοκρατικές κατακτήσεις γίνονται σεβαστές μόνον όταν υλοποιούνται και οι δεσμεύσεις μας. Και ότι, σε αντίθετη περίπτωση, το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι πολύ ακριβό.

Και τώρα που η επιδημία σκεπάζει απειλητικά τον πλανήτη, καλούμαστε να επανεξετάσουμε την περί Δημοκρατίας βολική μας άποψη. Είναι ή δεν είναι η υπεράσπιση της υγείας μας το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα που έχουμε; Είναι ή δεν είναι ο αυτοπεριορισμός μας και η εθελοντική μας συμμετοχή στη μάχη κατά του ιού η ύψιστη δημοκρατική μας υποχρέωση; Υπάρχει Δημοκρατία χωρίς ζωή;