Σαν να μην έχουν καμία συμβολή στο “φούσκωμα” της Χρυσής Αυγής συμπεριφέρονται, αμέσως μετά την δολοφονία στο Κερατσίνι του 34χρονου , ορισμένα λιγοστά μεν, αλλά υπάρκτά δε, ΜΜΕ και ως κυρίαρχοι κήνσορες του δελτίου των 8 και των κυριακάτικων εκδόσεων εκφράζουν την αγωνία τους για το μέλλον της Δημοκρατίας στη χώρα, κατακρίνουν τα κόμματα και τους πολιτικούς γενικά και συλλήβδην, ενώ υποδεικνύουν τι θα πρέπει να πράξει η Πολιτεία για να αντιμετωπίσει το αυγό του φιδιού, που έσκασε. Μόνο που ξύπνησαν όψιμα.
Γιατί κι αυτοί είναι μέρος του πολιτικού συστήματος, ομού με τους δικαστές, τα κόμματα, τους βουλευτές, τους δημάρχους και τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας, και την ευρύτερη κοινωνία, που ανέχθηκε ή “χάιδεψε” τη Χρυσή Αυγή και τώρα ολοφείρονται.
Γιατί προτίμησαν την εντυπωσιακή προβολή της βίας που πουλάει καθώς και το λαϊκίστικο λάιφ στάιλ, προβάλλοντας τα ¨μούσκουλα” του Ηλία Κασιδιάρη και τίς φωτογραφίες με την φιλενάδα του και τους γάμους των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, αποφεύγοντας συστηματικά να αναδείξουν το φασιστικό και εγκληματικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης οργάνωσης. Υιοθέτησαν την “τζάμπα μαγκιά” των ταγμάτων εφόδου του φασιστικού μορφώματος με βασικό επιχείρημα πώς “?οσο την βαράς τόσο την ενισχύεις”. Κι άρα το μήνυμα στην απογοητευμένη πιστιρικαρία είναι σαφές: “Μάτσο”, ασφάλεια και ωραίες γκόμενες.
Κι όμως το πράγμα μύριζε από χρόνια και ακόμη περισσότερο εδώ και λίγους μήνες.
Τα πρόσφατα σχόλια και τα παραπολιτικά δεν ήταν ειρωνικά ,αρνητικά και καυστικά για τον Αντώνη Ρουπακιώτη και τη ΔΗΜΑΡ, που σωστά ήθελαν και θέλουν να ποινικοποιηθεί η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και βρίσκουν ακόμη και τώρα τείχος στους εθνικόφρονες της ΝΔ; Τους ασκήθηκε έντονη κριτική για ιδεολογική μονομανία, όπως γράφηκε, από σοβαροφανή αρθρογράφο.
Πόσο στήριξαν, άραγε τα ΜΜΕ, την εδώ κι ενα χρόνο πρωτοβουλία του Ευάγγελου Βενιζέλου , που και είναι ο “πατέρας” του όρου “δυνάμεις του συνταγματικού τόξου”,κατά του φασιστικού μορφώματος και των ενεργειών του; Και τις πρωτοβουλίες της Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ; Ελάχιστα ίσως για να μην δυσαρεστήσουν το γκουβέρνο της Δεξιάς και την ηγεσία της. Και παλιότερα όμως το ίδιο βιολί.
Οταν, για παράδειγμα ,λίγο μετά τις εκλογές του 2007 , η Αννα Διαμαντοπούλου ζητούσε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου,Γιώργο Σανιδά, να παρέμβει γιατί στο κέντρο της Αθήνας και τον Αγιο Παντελεήμονα, η παρανομία κάθε είδους βρισκόταν σε έξαρση και παρακρατικές ομάδες επιχειρούσαν για να επιβάλλουν τον δικό τους νόμο με το επίσημο κράτος να απουσιάζει, τα περισότερα ΜΜΕ την επέκριναν ότι το κάνει για να διαμορφώσει λαϊκό προφίλ. Δεν μπήκαν κάν στο κόπο να ερευνήσουν μήπως είχαν , έστω κατ ελάχιστον,βάση οι καταγγελίες . Το ίδιο έγινε, όταν πάλι η κ. Διαμαντοπούλου, ως υπουργός Παιδείας,λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, έστελνε επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου και του ζητούσε να ηγηθεί συνολικής προσπάθειας ώστε να εξαλειφθούν οι αιτίες της παρανομίας στις γειτονιές της Αθήνας , τα σχόλια του σοβαρού και “κίτρινου” τύπου ήταν ότι θέλει να καταστεί η πρώτη δελφίνος. Αλλά κι αν έτσι το είδαν δεν θα έπρεπε να ψάξουν τι γίνεται, πολύ περισσότερο όταν η αρθρογραφία στελεχών της ευρύτερης Αριστεράς πύκνωνε και προειδοποιούσε για την επώαση του αυγού του φιδιού;
Την ίδια σόφτ τακτική δεν ακολούθησαν στις εκλογές του Μαίου και του Ιουνίου όταν τα πρωτοπαλλήκαρα της Χρυσής Αυγής , προπηλάκιζαν τον Πέτρο Ευθυμίου στο Μαρούσι και ο Ηλίας Κσιαδιάρης χαστούκιζε την Λιάνα Κανέλλη και την Ρένα Δούρου σε τηλεοπτικό στούντιο; Περισσότερο ασχολήθηκαν τα μεσημερινάδικα με τίς αιθέριες παρουσίες ενώ οι φωνές αγωνίας για το τί επέρχεται ,επισκιάστηκαν πλήρως.
Αλλά………αλλά στην προάσπιση της Δημοκρατίας δεν χωρούν εκπτώσεις και ήπιες αντιμετωπίσεις. Οταν η Δημοκρατία αμφισβητείται και επιχειρείται να περιοριστεί,ιδίως στον βασικό της πυρήνα με την χρήση βίας , υποχρεώση και καθήκον όλων των ΜΜΕ που πιστεύουν σ΄αυτήν είναι να απομονώσουν τους λίγους αλλά ισχυρούς που δεν νοιάζονται γι αυτήν αλλά για τα συμφέροντά τους, να την θωρακίσουν ώστε να αμυνθεί από τις επιθέσεις και αμφισβητήσεις που δέχεται και να αναδείξουν τους κινδύνους για την κοινωνία και τον απλό πολίτη.
Σε σημαντικό βαθμό αυτό συμβαίνει αλλά φαίνεται πώς δεν είναι αρκετό.Ισως θα πρέπει να “θυσιάσουν”, ένα μέρος των συμφερόντων τους απέναντι σ΄όποια εξουσία αδρανεί για να διευρύνουν την Δημοκρατία ώστε η Ελλάδα να δικαιολογεί την ιστορική παράδοση,ως κοιτίδα της.