athensvoice.gr

Θυμάστε το σκίτσο με το πνιγμένο στη Μεσόγειο 14χρόνο προσφυγοπούλο από το Μάλι που είχε ραμμένο στο εσωτερικό του μπουφάν του τον σχολικό του έλεγχο; Αυτό που έγινε viral πριν λίγες ημέρες. Αυτό που όλοι μας κάναμε ανάρτηση στο fb μας; Είναι το παιδί χωρίς όνομα που πνίγηκε στη Μεσόγειο στις 18-4-2015. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό το παιδί, μπορούμε να κάνουμε πολλά για τα παιδιά (που ίσως να ήταν ανάμεσά τους αν ζούσε) στη Μόρια και σε όποιο άλλο άθλιο hot spot έχει πετάξει σαν σκουπίδια μαζί με τους γονείς τους η ελληνική κυβέρνηση. Μπορούμε να διεκδικήσουμε να ζουν σε χώρους και συνθήκες αντίστοιχες με αυτές όπου ζουν οι πρόσφυγες μετανάστες στις άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτό θα μας ζητούσε και ο μικρός 14χρονος. Αυτό είχε ραμμένο στο εσωτερικό του μπουφάν του. Την παράκληση του να βοηθήσουμε εκείνον και τους άλλους σαν αυτόν. Η παράκλησή του θα ήθελε να γίνει viral. Η αλληλεγγύη μας χρειάζεται να γίνει viral. Όχι μόνο ο θάνατός του.

Στην οθόνη μια παρουσιάστρια οδύρεται ότι στα Διαβατά ένας μετανάστης πέταξε ένα παιδάκι από την αγκαλιά του πάνω στα ΜΑΤ, το πρόταξε («διορθώνει» μετά) σαν μοχλό για να σπάσουν το μπλόκο, στα σχόλια στα social οι Έλληνες έχουν βγει στα κάγκελα, δεν αντέχεται τέτοια «εκμετάλλευση» των αθώων παιδιών από τους «απολίτιστους λάθρους». Έτσι είναι ο Έλληνας, δεν έχει πρόβλημα για τα παιδιά και τους γονείς τους να κοιμούνται στο χιόνι και την λάσπη, να χέζουν σε βάρδιες, να τρώνε συσσίτια, να μετρούν τις μέρες να χάνονται, να μην μπορούν να πάνε σχολείο γιατί δεν τους δέχονται οι ελληναράδες, όχι δεν έχει πρόβλημα, όλα καλά αφού είναι «ζώα». Αλλά όταν ο άλλος έβαλε το παιδί μπροστά στα ΜΑΤ ο «πετάξτε τους στη θάλασσα τους βρωμιάρηδες» δεν το αντέχει. Δεν το αντέχει να χρησιμοποιείται έτσι ένα παιδί. Δεν το σηκώνει η υποκρισία του.

Μία φίλη ανεβάζει ανάρτηση με φωτογραφίες από τη Μόρια. Κλικάρω στις φωτογραφίες. Η καθημερινή ζωή αποτυπωμένη: θα πάω για κούρεμα, θα παίξω στην κούνια, θα μαγειρέψω στη φωτιά, θα φτιάξω τσάι, θα μαζέψω ξύλα, θα απλώσω τα ρούχα στο σύρμα, θα σου δώσω ένα φιλί. Η ζωή συνεχίζεται ακόμα και όταν την κρατάς κλειδωμένη σε άθλια απάνθρωπα camps φυλακές. Ναι και οι δικές μας ζωές είναι ζόρικες, αλλά δεν είναι πεταμένες στα συρματοπλέγματα χωρίς μέλλον. Και οι δικές μας ζωές είναι άσχημες κάποιες στιγμές, αλλά δεν είναι καθημερινός εφιάλτης επιβίωσης. Δεν ζεις εγκλωβισμένος σε μια ανοικτή φυλακή όπου η ελληνική πολιτεία σε «φιλοξενεί» χωρίς να σου προσφέρει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς να σου προσφέρει τάξη και ασφάλεια. Τα όνειρά τους ζουν έξω από τα κλουβιά.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης τεράστιες, τα χρήματα της ΕΕ έγιναν λινάτσες, νάιλον, σκισμένες σκηνές, κουρέλια, μια τουαλέτα ανά 72 άτομα, συμβάσεις φαγοπότι ημετέρων με απευθείας ανάθεση σε φίλους εργολάβους. Η «αλληλεγγύη» και οι προεκλογικοί «αγώνες» ξεπληρώθηκαν, με θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο ή στα βουλευτικά έδρανα. Έμεινε η υποκρισία για την Υπατία και την Αμυγδαλέζα. Τώρα κρύβουμε τους βιασμούς, κρύβουμε τις άθλιες συνθήκες, κατηγορούμε τους διασώστες για δουλέμπορους! Ο διοικητής του κέντρου υποδοχής τον Οκτώβριο απαντούσε στις καταγγελίες «υπάρχουν μόνο αναφερόμενοι βιασμοί, όχι διαπιστωμένοι»! Μια fake ανάρτηση στο fb για ανοιχτά σύνορα είναι αρκετή να κινητοποιήσει εκατοντάδες απελπισμένους να ανέβουν στα Διαβατά για να φύγουν μακριά (από την «Ελλάδα που αναδεικνύει το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης» όπως κομπορρημονούσε ο πρωθυπουργός) και οι υπουργοί του noborders να ξεκαθαρίζουν ότι «τα σύνορα είναι και θα παραμείνουν κλειστά και εννοείται ότι δεν θα επιτρέψουμε παράτυπες μετακινήσεις». Πώς σε αλλάζει η καρέκλα!

Θυμάστε τον μικρό 3χρονο Αϊλάν; Θυμάστε που τον ανεβάσατε στον τοίχο σας; Θυμάστε τον αδελφό του 5χρονο Γκαλίπ, και την 27χρονη μητέρα τους Ριχάν; Αν τα είχαν καταφέρει ίσως τώρα ήταν στοιβαγμένοι στη Μόρια ή σε κάποιο άλλο άθλιο camp. Αυτό θα ήταν το καλύτερο που θα τους προσφέραμε; Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους υπόλοιπους Αϊλάν; Και αν τα είχε καταφέρει θα ήταν σε ένα σχολείο που γονείς και μαθητές θα έκαναν αποχή για να μην τα δεχτούν στις αίθουσές τους. Η αλήθεια είναι ότι οι 50 χιλ. εγκλωβισμένοι πρόσφυγες θα μείνουν για πολλά χρόνια ακόμα στη χώρα μας. Θα πρέπει να κόψουμε τα παραμύθια, να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα της ευρωπαϊκής βοήθειας ως οφείλουμε, και να φροντίσουμε για τη φιλοξενία τους σε ανθρώπινες συνθήκες, την εκπαίδευσή τους, και τη σταδιακή ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία μας. Εκείνοι που θέλουν να μείνουν εδώ, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα που θα σέβεται όσους ζουν είτε κατ’ επιλογή είτε από ανάγκη, στην επικράτειά της. Μαζί με τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες ίσως να ενσωματωθούμε και εμείς σε αυτήν την ευρωπαϊκή χώρα που πρέπει να γίνουμε.