Η ΔΗΜΑΡ υπέστη μια δεινή ήττα, αναμενόμενη ωστόσο, αν και όχι τόσο ως προς την έκτασή της. Ηττα που οδηγεί το κόμμα στο όριο της πολιτικής εξαφάνισης. Αναφέρομαι στη ΔΗΜΑΡ, όχι στην Ανανεωτική Αριστερά, έναν ιδεολογικό χώρο που έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα, που έχει υποστεί και ήττες αλλά επιβιώνει διότι οι ιδέες της, ευρωπαϊκές και μεταρρυθμιστικές, (θα) είναι πάντα χρήσιμες και αναγκαίες.

Τι έφταιξε άραγε για τη συντριβή; Πρωτίστως, το ότι εδώ και έναν χρόνο προσβάλλουμε την κοινή λογική.

Σταχυολογώ:

1. Φύγαμε από την κυβέρνηση για το ζήτημα της ΕΡΤ, ενώ το προηγούμενο βράδυ είχαμε συμφωνήσει στη λύση, με αποτέλεσμα σχεδόν κανένας από τους ψηφοφόρους μας και κατ? επέκταση η κοινωνία να μην καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Και ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα μιλούσαμε για την ιστορική επιλογή που έχουμε κάνει να είμαστε στην κυβέρνηση εθνικής ευθύνης για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Η επιλογή εκείνη οδήγησε σε απώλεια του 50% των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις της εποχής.

2. Αμέσως μετά την αποχώρηση αφήσαμε παράθυρο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση το ακροατήριό μας.

3. Το αποκορύφωμα της καθοδικής πορείας μας ήταν η κατηγορηματική μας άρνηση να συζητήσουμε με τους 58 αγωνιώντες συμπολίτες μας, που είχαν πάρει την πρωτοβουλία να καλέσουν σε διάλογο τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Και όχι μόνο αρνηθήκαμε, αλλά αντ? αυτών επιλέξαμε να συζητούμε με ό,τι πιο παλαιοκομματικό είχε «ξεβράσει» το ΠΑΣΟΚ. Είπαμε όχι στον Βούλγαρη και στον Αλιβιζάτο και ναι σε πρώην υπουργούς, που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον χώρο μας. Αντιθέτως…

Τα παραπάνω μας ξέκοψαν όχι μόνο από τα ευρύτερα ακροατήρια στα οποία απευθυνόταν η ΔΗΜΑΡ από την ίδρυσή της, αλλά και από τον σκληρό πυρήνα του κόμματος. Από πολίτες που συνειδητά και σταθερά ανήκουν στην Ανανεωτική Αριστερά εδώ και 40 χρόνια.

Προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου δικαιωμένος επειδή μια μειοψηφούσα ομάδα εντός της ΔΗΜΑΡ (στην οποία ανήκω κι εγώ) όλα τα παραπάνω τα είχε προβλέψει. Αισθανόμαστε βαθιά πικρία που βλέπουμε το κόμμα μας να απειλείται με εξαφάνιση, γνωρίζοντας ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στον πρόεδρο Φώτη Κουβέλη και στην ηγετική ομάδα, που εκ των πραγμάτων απέτυχαν.

Και δεν νιώθουμε δικαιωμένοι για έναν επιπλέον λόγο. Διότι γνωρίζουμε ότι πολύ δύσκολα μέσα από τα συντρίμμια μπορεί να προκύψει κάτι θετικό. Ομως, επειδή ακριβώς «εμείς δεν παραδεχτήκαμε την ήττα» (όπως ίσως να το διατύπωνε με τον στίχο του ο Μανόλης Αναγνωστάκης), είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για τις ιδέες μας, με τους ανθρώπους που έχουν δώσει και τη ζωή τους για τον πολιτικό χώρο μας, τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Και φυσικά δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε το ρεύμα ιδεών που εκφράζει να σβήσει. Ούτε θα το χαρίσουμε.

Εκτιμώ ότι πρέπει άμεσα να ανοίξει ο διάλογος με όλες τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς. Με τα κόμματα (ΠαΣοΚ, Το Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ) αλλά και με τα πρόσωπα που είναι πολιτικά ανέστια (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης, Γιαννίτσης, Αλέκος Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι) και με αυτοδιοικητικούς παράγοντες.

Από τη στιγμή που η χώρα απέφυγε τον σκόπελο των άμεσων εκλογών, έχουμε τον χρόνο να συζητήσουμε τα προγραμματική ζητήματα, λαμβάνοντας υπόψη και τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Αμέσως μετά χρήσιμο είναι να προχωρήσουμε σε ανοιχτές διαδικασίες με κάλπες, όπως ακριβώς συνέβη στη γειτονική Ιταλία. Ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα για όλους, κόμματα και πρόσωπα. Μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε τον κόσμο και να δώσουμε το έναυσμα για μια μεγάλη Κεντροαριστερά, η οποία θα οδηγήσει και σε κυβερνήσεις με προοδευτικό πρόσημο. Από όλες αυτές τις διεργασίες η ΔΗΜΑΡ μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει. Αλλωστε εδώ που (τη) φτάσαμε δεν έχει άλλο δρόμο.

Εκτός και αν επιθυμεί να απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ!