Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της Περασμένης Κυριακής ήταν συντριπτικό για την Δημαρ και την ηγετική της ομάδα. 8 στους 10 ψηφοφόρους της σε σχέση με την εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου του 2012 την εγκατέλειψαν θέτοντας σε αμφισβήτηση ακόμη και την πολιτική της ύπαρξη με το ποσοστό του 1.2%. Αν ανατρέξουμε στην ιδρυτική της διακήρυξη του 2010 όπου επιχείρησε να δώσει με την παρουσία της το πολιτικό της στίγμα θα διαβάσουμε πως έθετε δύο στόχους.
Α. την παρουσία και συμβολή της ως κυβερνώσα αριστερά.
Β. την ανασυγκρότηση της ευρύτερης αριστεράς και την σύγκλιση με δυνάμεις ευρύτερες από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας.
Αυτοί οι στόχοι τέθηκαν ως μια αναγκαία πολιτική απάντηση όταν ξεκινούσε η κρίση και ο συριζα απαντούσε σε αυτή με την αντιμνημονιακή του ρητορική.
Πράγματι ο κόσμος στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 θα της δώσει την αναγκαία δύναμη και η Δημαρ σε μία στιγμή πραγματικής υπέρβασης θα πάρει μέρος στο κυβερνητικό σχήμα μαζί με την ΝΔ και το Πασοκ για την σωτηρία της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος διαχείρισης της κυβερνητικής της συμμετοχής δεν την κατέστησε προωθητική δύναμη που θα μπορούσε να συγκρουστεί με τις συντεχνίες και τα οργανωμένα συμφέροντα με στόχο τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για την χώρα ενώ παράλληλα στην πράξη συμβιβάστηκε και ιυοθέτησε την παλαιοκομματική λογική της κομματικής κατάληψης του κράτους με την γνωστή ποσόστωση (421) του κρατικού μηχανισμού, ενώ το ιδεολογικό της στίγμα ήταν θολό και αμφίσημο. Σε αυτές τις συνθήκες αποχώρησε από την κυβέρνηση με πρόσχημα το κλείσιμο της ΕΡΤ μια από τις ισχυρότερες συντεχνίες του δημόσιου τομέα. Στην πραγματικότητα όμως ήταν η προφανής αδυναμία να διαχειριστεί και να πάρει τις ευθύνες μιας κυβερνώσας και υπεύθυνης αριστεράς. Αυτή η αποτυχία θα ανοίξει τον δρόμο σε διαδικασίες αποχώρησης μεγάλης μερίδας στελεχών και μελών της και εγκατάλειψης από μεγάλο μέρος των εκλογικών της ψηφοφόρων.
Λίγο αργότερα θα εκδηλωθεί η γνωστή πρωτοβουλία των «58» για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και την κοινή συμπαράταξη δυνάμεων της ευρύτερης αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου κέντρου. Και σε αυτό το ζήτημα τον δεύτερο δηλαδή ιδρυτικό της στόχο η Δημαρ όχι μόνο δεν προσήλθε στον διάλογο καταθέτοντας τις προτάσεις και το δικό της σχέδιο αλλά αφενός ανοιχτά εναντιώθηκε σε κάθε προσπάθεια διαλόγου αφετέρου υιοθέτησε την δική της ηγεμονική πρόταση του «τρίτου πόλου» με πρόσωπα και συμμάχους όχι σε προγραμματική βάση αλλά με κριτήριο την αντίθεση τους στον Πρόεδρο του Πασοκ. Αυτή η γραμμή θα επικυρωθεί με το συνέδριο του Δεκεμβρίου. Ωστόσο πλέον η εκλογική συντριβή της δημαρ είχε δρομολογηθεί. Είναι απόλυτα λογικό σε αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την μη επίτευξη των δύο στόχων οι ψηφοφόροι της να στραφούν είτε στο όνειρο της αριστερής διακυβέρνησης όπως προβάλλεται από τον Συριζα, είτε στην ελιά και το νεοσύστατο «ποτάμι» για όσους προτάσσουν τις συνεργασίες και την πολιτική σταθερότητα.
Τα όσα επακολούθησαν Στο εσωκομματικό πεδίο της δημάρ μετά το βράδυ των εκλογών Είναι ανακόλουθα με τις παραδόσεις της δημοκρατικής και ανανεωτικής αριστεράς αλλά και με την αποφυγή της έμπρακτης ανάληψης πολιτικών και προσωπικών ευθυνών με αποκορύφωμα την προσχηματική παραίτηση του Φώτη Κουβέλη που την έθεσε στην διάθεση των οργάνων που βρίσκονται στον έλεγχο του. Είναι προφανές πως αυτές τις δύσκολες ώρες ο τακτικισμός αποτελεί ένα ακόμη διαλυτικό στοιχείο που αποσυνθέτει την Δημαρ σε ότι έχει απομείνει από αυτή. Σε κάθε περίπτωση η Δημαρ για να εξακολουθήσει να υπάρχει είτε θα πρέπει να επιστρέψει στην υπηρέτηση των στόχων για τους οποίους ιδρύθηκε είτε άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως ο Συριζα η ελιά και το ποτάμι θα εκφράσουν τις εναπομείνασες σε αυτή αντίρροπες δυνάμεις.