Το έχουμε αυτό το χούι, οι αριστεροί, να εξετάζουμε συνεχώς τα πράγματα σε βάθος, να αναλύουμε στρατηγικές και τακτικές και να εξαντλούμαστε… εξαντλώντας όλα τα πιθανά και απίθανα επιχειρήματα, προκειμένου να πάρουμε μια απόφαση. Τόσο, που στο τέλος δεν παίρνουμε καν την απόφαση! Κι επειδή η ζωή δεν είναι αρκούντως υπομονετική και… προχωράει χωρίς τις δικές μας αποφάσεις, χάνουμε συχνά κάποια ή κάποιες ευκαιρίες, απ’ αυτές που δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα… Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, στον Συνασπισμό ακόμα κι ενώ είχαν αρχίσει τα έργα κάλυψης του Κηφισού, συνέχιζε να συνεδριάζει, εν μέσω διαφωνιών, η αρμόδια επιτροπή, για να διαμορφώσει την πρόταση του κόμματος!
Κάτι τέτοιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και τώρα με τον περίφημο διάλογο αριστερών δημοκρατών και σοσιαλιστών, αν αγνοήσουμε μερικές απλές αλήθειες.
1. Ο βασικός κορμός της ΔΗΜΑΡ αποτελείται από τους συντρόφους εκείνους που συνειδητοποίησαν… επιτέλους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πλέον καμιά σχέση με την αριστερά που θέλαμε και που είχε ανάγκη ο τόπος. Μαζί με άλλους προοδευτικούς ανθρώπους, μεταρρυθμιστές, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ., προχώρησαν στην ίδρυση μιας αριστεράς που πίστευε εξ αρχής ότι πρέπει να περάσει από τη βολή και τη σιγουριά της στείρας άρνησης, στην ανάληψη των όποιων ευθυνών της – μαζί και κυβερνητικών – στη μελλοντική πορεία της Ελλάδας. Το ’πε και το ’κανε!
2. Η μέχρι τώρα πορεία, τόσο της ΔΗΜΑΡ, όσο και της κυβέρνησης, δικαιώνουν τη στάση που υιοθετήθηκε. Διατηρώντας την αυτοτέλεια και το δικό της διακριτό στίγμα, η ΔΗΜΑΡ συμβάλλει στο δύσκολο έργο μιας κυβερνητικής -για πρώτη φορά- συνεργασίας, που φαίνεται ότι μπορεί να καταφέρει να σώσει μια χαμένη για πολλούς -στην Ελλάδα και το εξωτερικό- παρτίδα!
3. Είναι αυτή η διακυβέρνηση η ιδανική λύση για τη χώρα και ικανοποιεί, ως μόνιμη προοπτική, τα μέλη και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ;
Σε καμιά περίπτωση, νομίζω. Με τη ΝΔ κυρίαρχη, λόγω εκλογικού αποτελέσματος, δύναμη, το έργο της συγκυβέρνησης γίνεται πολύ πιο δύσκολο και σύνθετο. Οι παγιωμένες για χρόνια πρακτικές της άλωσης του κράτους, των αυθαιρεσιών και του συντηρητικού πολιτικού προσανατολισμού, κάθε άλλο παρά έχουν εγκαταλείψει τη δεξιά παράταξη!
4. Προφανώς η ΔΗΜΑΡ -όπως νομίζω και όλα τα κόμματα- θα ήθελαν να αποσπάσουν εκλογικά την απόλυτη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να εφαρμόσουν στο ακέραιο το κυβερνητικό τους πρόγραμμα. Τέτοια περίπτωση, προφανώς δεν υπάρχει. Τι επιλογές έχει λοιπόν η ΔΗΜΑΡ;
Ή να στρογγυλοκαθίσει με αυταρέσκεια στο… αστρονομικό -και πολιτικά εύθραυστο- για ανανεωτική αριστερά, 6%, ή να αναζητήσει τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες, με τις οποίες έχει -ή πιστεύει ότι μπορεί να βρει- κοινά σημεία στην προοπτική μιας νέας, προοδευτικής αυτή τη φορά, διακυβέρνησης της χώρας μας.
5. Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας κάνει τότε η ΔΗΜΑΡ μια γενναία αυτοκριτική κι ας σπεύσει να προλάβει τις διαδικασίες ενοποίησης… Η Νέα Δημοκρατία μήπως; … Ποιες δυνάμεις απομένουν τότε; Ένα ΠΑΣΟΚ που αποσυντίθεται συνεχώς, μια πλειάδα φιλόδοξων ιδεολογικών ή… διαδοχικού χαρακτήρα κινήσεων, που είναι φυσικό να ανθίζουν στις σημερινές συνθήκες και, κυρίως, ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός προοδευτικών ανθρώπων, ακόμα και επί χρόνια παροπλισμένων από την ενεργό πολιτική, που αγωνιούν και θέλουν «να γίνει επιτέλους κάτι» και με τη δική τους (επανα)δραστηριοποίηση! Δεν είναι ΔΗΜΑΡ όλοι αυτοί. Είτε γιατί δεν συμφωνούν σε ό,τι κάνουμε, είτε γιατί διατηρούν επιφυλάξεις, είτε γιατί κουβαλάνε απογοητεύσεις από το αριστερό παρελθόν τους… Αλλά θέλουν κάτι να γίνει και προσβλέπουν με ελπίδα στη ΔΗΜΑΡ! Σήμερα σκέφτονται να τη στηρίξουν, εκτιμώντας την προσπάθειά της, αύριο μπορεί να την κάνουν σπίτι τους. Έτσι γίνονται οι διευρύνσεις πια, όχι με βιογραφικά και στρατολογήσεις νέων μελών…
6. Πώς θα συναντηθούμε με όλες αυτές τις δυνάμεις, με όλους αυτούς τους προοδευτικούς ανθρώπους; Πώς θα πείσουμε τους έλληνες πολίτες ότι μπορούμε να αναλάβουμε τις τύχες του τόπου; Χωρίς κάποιο κοινό πρόγραμμα, χωρίς κάποια, έστω, σημεία κοινής δράσης; Χωρίς καν ένα στοιχειώδη μεταξύ μας διάλογο;
7. Και καλά να κάνουμε διάλογο με διάφορες δυνάμεις. Και με το ΠΑΣΟΚ όμως; Κάποιος σύντροφος, μάλιστα, το είπε πιο παραστατικά, σε πρόσφατη συζήτηση γι’ αυτό το θέμα: Είναι σαν να σε κλείσουν σ’ ένα δωμάτιο με ένα τέρας! Δεν καταλαβαίνετε ποιος θα νικήσει; (ο ίδιος εγκατέλειψε το τέρας πριν από λίγους μήνες…).
Ε, λοιπόν, αν οι ιδέες μας, οι απόψεις και οι προτάσεις μας, δεν μπορούν να ακουστούν πειστικά στο χώρο των αριστερών, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών πολιτικών δυνάμεων, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί ολόκληρο τέρας για να μας νικήσει! Πολλοί σύντροφοι λένε από την άλλη, ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με ένα κόμμα που φέρνει σοβαρή ευθύνη για την κρίση. Ποιο ΠΑΣΟΚ είναι όμως αυτό που φέρνει την ευθύνη; Το 5,6%, που απόμεινε από το 45,6% του 2007; Και τελικά, πότε ένας Πασόκος σταματάει να θεωρείται υπεύθυνος για την κρίση;
Όταν εγκαταλείψει το λαβωμένο τέρας και εναγκαλισθεί την… ωραία ΔΗΜΑΡ;
Ο διάλογος ανάμεσα στις αριστερές, δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις της χώρας, αποτελεί ασφαλώς ένα σοβαρό ζήτημα, που έχει σχέση με το ρόλο που θέλουμε να παίξει η ΔΗΜΑΡ στο χτίσιμο της Ελλάδας, στη νέα, μετά την κρίση εποχή. Και ως τέτοιο, πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα, ψυχραιμία και νηφάλιο διάλογο, από όποια μεριά κι αν βλέπει ο καθένας. Χωρίς προκαταλήψεις, προαπαιτούμενα, αποκλεισμούς και αφορισμούς και μάλιστα από ένα χώρο που δίδαξε την τέχνη ν’ ακούει και να πείθει… Από έναν τέτοιο διάλογο, με σκοπό τη σύγκλιση και τη συνεργασία αυτοτελών -ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά- προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων και πολιτών, η ΔΗΜΑΡ μόνο κέρδη μπορεί να αποκομίσει!