Πέρυσι το καλοκαίρι, η ΔΗΜΑΡ προτίμησε να διαλύσει, στην ουσία, μία πολυπληθή, ζωντανή και δυναμική Οργάνωση Παιδείας με περισσότερα από 200 μέλη, προκειμένου να καταψηφίσει το νόμο για τα ΑΕΙ. Η γραμμή τότε ήταν «Δεν υποστηρίζουμε τίποτε που εκπορεύεται από το ΠΑΣΟΚ για να διαφυλάξουμε το αντιμνημονιακό προφίλ μας». Στη συνέχεια, είτε με δηλώσεις συγκεκριμένων στελεχών της, είτε με χρησιμοποίηση της αυτόνομης (υποτίθεται) ΑΡΜΕ (της συνδικαλιστικής παράταξης των πανεπιστημιακών που υποστηρίζει η ΔΗΜΑΡ –λέω «υποτίθεται», διότι την ευθύνη της γραμμής που υιοθετεί η ΑΡΜΕ, έχουν προβεβλημένα στελέχη του κόμματος), η ΔΗΜΑΡ συντάχθηκε πλήρως με τη γραμμή της αντιμεταρρύθμισης:
.
.
- ζήτησε αναβολή των εκλογών για τα Συμβούλια (και άρα τη μη εφαρμογή του νόμου) μέχρις ότου συζητηθεί το θέμα της υποτιθέμενης αντισυνταγματικότητας στο ΣτΕ,
.
- επιδοκίμασε, μόνη αυτή απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, τις ενέργειες Μπαμπινιώτη για την ακύρωση του νόμου την άνοιξη του 2012,
.
- πρότεινε τη στελέχωση του νυν Υπουργείου Παιδείας στις θέσεις του υφυπουργού και της ΓΓ δια Βίου Εκπαίδευσης, με πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στις επιθέσεις εναντίον του νόμου
.
- και τέλος, εξέδωσε την προχθεσινή ανακοίνωση με την οποία ζητεί την επαναφορά της προτεραίας κατάστασης στα Πανεπιστήμια, σε πλήρη συντονισμό με τις δυνάμεις που αντιτίθενται σε κάθε αλλαγή.
.
.
Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ομνύει το τελευταίο διάστημα στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και θα ανέμενε κανείς να υποστηρίξει το κόμμα του μια μεταρρύθμιση που δεν επιχειρεί κάτι παράδοξο και καινοφανές, αλλά το στοιχειώδες: τον κατά το δυνατόν συντονισμό της χώρας μας με ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Προς το παρόν, η ΔΗΜΑΡ ευθυγραμμίζεται ως προς τις θέσεις της για τα ΑΕΙ με τους πρυτάνεις και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Θέλει εκλογή των κοσμητόρων για να μπορούν να ελέγχονται συνδικαλιστικά, πολιτικά και συντεχνιακά από τους καθηγητές (να λειτουργούν όχι ως μέλη της διοίκησης, αλλά ως εκπρόσωποί τους –περισσότερα εδώ: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=16632), την ανακατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ Συμβουλίου και Συγκλήτου, για να μην μπορεί να υπάρχει λογοδοσία και να λειτουργούν τα πράγματα ως είθισται. Τα τμήματα που ζητεί να επανέλθουν, δεν καταργούνται με τον νέο νόμο, ούτε αποκλείεται, όπως φαντάζεται η ίδρυση περισσότερων της μιας μεταπτυχιακών σχολών ανά ίδρυμα (άρθρο 5, 2β). Τα τμήματα αποδυναμώνονται μόνο διοικητικά για να χτυπηθούν εκεί όπου κατ’ αρχάς πλέκονται τα πελατειακά δίκτυα και οι παγιωμένοι συσχετισμοί ισχύος.
.
Η κυβερνητική θέση της ΔΗΜΑΡ σήμερα επιβάλλει να πολιτεύεται με βάση το συμφέρον της χώρας και όχι με γνώμονα τη συνδικαλιστική νοοτροπία επιμέρους στελεχών. Το μείζον για τα Πανεπιστήμια και τη χώρα στην παρούσα συγκυρία, είναι να μεταρρυθμιστούν και να ξεκολλήσουν από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται. Κι αυτό δεν θα γίνει όταν υποχωρείς στις δυνάμεις που κάνουν τα πάντα για να τα βυθίσουν ακόμη περισσότερο. Υπάρχει ένας ψηφισμένος νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί κόντρα στις συντεχνίες (όπως απαιτείται και σε άλλους τομείς του δημοσίου στη χώρα μας). Όταν ο νόμος εφαρμοστεί πλήρως και δείξει τις αδυναμίες του, τότε μπορεί να αναθεωρηθεί. Κάθε άλλη πρόταση, κατά τη γνώμη μου, ειδικά σήμερα, μας επαναφέρει στην κατάσταση μιας προσχηματικής πλειοδοσίας στη ρητορική των μεταρρυθμίσεων, που κατά τα άλλα αφήνει ανέπαφο το συντεχνιακό status quo που είναι οικείο και καταλλήλως διαχειρίσιμο. Έχουμε υποστεί επί τρία χρόνια αυτή την αδιέξοδη και εν τέλει επικίνδυνη πολιτική. Ο νόμος για τα Πανεπιστήμια, θα αποτελέσει λυδία λίθο για το μεταρρυθμιστικό πνεύμα και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να συγκρουστεί με τις δυνάμεις της αδράνειας και τις συντεχνίες.
.
Πέρυσι το καλοκαίρι η Μ. Ρεπούση, υπεύθυνη Παιδείας της ΔΗΜΑΡ, είχε δηλώσει στο Βήμα (από lapsus) ότι είναι «οιονεί μεταρρυθμιστές». Δυστυχώς, αν δεν αλλάξει κάτι, η ανακοίνωση του Τομέα Παιδείας έρχεται να την επιβεβαιώσει.