Την τωρινή κρίση την περιμέναμε από το μεγάλο ασθενή του πολιτικού μας συστήματος, το ΠΑΣΟΚ. Μας προέκυψε μέσω της ΔΗΜΑΡ. Φυσικά, όλοι βάλανε το χέρι τους.
Ξαναγυρίζουμε στην κατάσταση αδιεξόδου. Η χώρα δεν φαίνεται ότι διαθέτει δυνάμεις ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση. Λειτουργώντας στο, επίσης σε συνθήκες κρίσης, σύστημα κέντρου –περιφέρειας, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση, περιμένουμε τη βοήθεια του «κέντρου» για να μπορέσουμε να σταθούμε. Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Η ΕΕ και οι κεντρικές χώρες υπόσχονται. Αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούν ως εμβρυουλκό την τρόικα, η οποία κινείται με τους ξεπερασμένους όρους του 2010. Έτσι, η ευθύνη πέφτει και πάλι στους αδύνατους ώμους μας. Ας επαναλάβουμε το λόγο για τον οποίο θεωρούμε τη ΔΗΜΑΡ ως την κύρια δύναμη της κυβέρνησης: Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα έχουν υποστεί τέτοια φθορά αξιοπιστίας, που είναι δύσκολο να δημιουργήσουν από μόνα τους κλίμα εμπιστοσύνης.
Η ΔΗΜΑΡ έδωσε δείγματα ότι θα λειτουργεί ως ο φορέας εγγύησης στοιχειώδους εμπιστοσύνης στη διακυβέρνηση της χώρας. Κάτι περισσότερο, ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο ανανέωσης της Αριστεράς της ευθύνης. Της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας που κάποτε πρέπει να υπάρξει και στη χώρα μας.
Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της κατεστημένης Αριστεράς βαρύνονται με τις ίδιες και πολλές φορές μεγαλύτερες ευθύνες για τη σημερινή κρίση. Οι δικές τους αξίες (και μάλιστα παλαιάς κοπής) ηγεμόνευσαν σε όλη τη μεταπολίτευση. Αυτά επέβαλαν την άρνηση σε κάθε προσαρμογή, σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Και όταν τα κυβερνητικά κόμματα επιχειρούσαν έστω κάποιες δειλές αλλαγές. Αυτά συντηρούν και τώρα την απόλυτη αδιαλλαξία σε κάθε προσπάθεια αναμόρφωσης μιας τελματωμένης χώρας. Μάλιστα, μας προέκυψαν επιπλέον η Άκρα και η φασιστική Δεξιά. Το πλήρες αδιέξοδο.
Φαίνεται πως η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην κυβέρνηση έχοντας το ένα της αυτί στην κατεστημένη Αριστερά, που ελπίζαμε ότι εγκατέλειπε. Και στην πιο κρίσιμη περίοδο, αναπολεί το παρελθόν… Δεν εξηγείται διαφορετικά, και μακάρι να μας διαψεύσει, η τόση επιμονή της σε δευτερεύουσες τελικά πλευρές της δύσκολης όντως διαπραγμάτευσης και με όρους αδιεξόδου.
Όλοι γνωρίζουμε σε ποιο κλίμα ολοκληρώνεται αυτή η διαπραγμάτευση. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες λήψης αποφάσεων πολιτικής διεξόδου της άλλοτε ισχυρής ΕΕ και της Γερμανίας. Η οποία Γερμανία, παρά τα κάποια βήματα, χρειάζεται χρόνο για να αναπροσαρμόσει την ως χτες δική της αδιέξοδη κατεύθυνση… Γνωρίζουμε ότι η τρικομματική κυβέρνηση, σε ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον, ακολούθησε την τακτική της επαναπροσέγγισης με τις ισχυρές χώρες της ΕΕ, ως το πρώτο διαπραγματευτικό βήμα, τακτική με την οποία φαινόταν να συμφωνεί και η ΔΗΜΑΡ. Η ΔΗΜΑΡ αποδέχτηκε επίσης τις σκληρές οριζόντιες περικοπές. Βέβαια, δεν πρωταγωνίστησε ως όφειλε, αλλά παρεμπόδισε και τις ελάχιστες προσπάθειες διαρθρωτικών αλλαγών στο μεγάλο ασθενή, στη Δημόσια Διοίκηση. Η «ουδέτερη» στάση της ΔΗΜΑΡ, και όχι μόνο, στην ψηφοφορία της Τετάρτης για τους δημοσιογράφους, γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, προμηνύει τις χειρότερες εξελίξεις. Όταν έρχεται η ώρα των δύσκολων ψηφοφοριών, δηλώνει παρών.
Το πρόβλημα είναι τόσο πολύπλοκο, αλλά εν τέλει τόσο απλό. Οι τρεις πολιτικές δυνάμεις δεσμεύτηκαν να καταβάλουν την ύστατη προσπάθεια ώστε να δημιουργήσουν κλίμα στοιχειώδους και αξιόπιστης διακυβέρνησης μιας ακυβέρνητης πολιτείας. Είναι η Ελλάδα του σήμερα. Και καλά το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, η ΔΗΜΑΡ συμπεριφέρεται σαν να θέλει να δώσει προσχήματα στις ισχυρές χώρες της ΕΕ να αφήσουν την Ελλάδα να οδεύσει μόνη της στην καταστροφή…
Υ.Γ. Υπάρχουν τόσα παράπλευρα που συμβαίνουν στη χώρα. Από την κατάσταση ανομίας στα πανεπιστήμια, το μεταναστευτικό, τα καθημερινά πογκρόμ της Χρυσής Αυγής. Προβλήματα στα οποία το σημερινό δικό μας κράτος δεν καταφέρνει «να διασφαλίσει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας για την εφαρμογή των διατάξεων της έννομης τάξης», όπως θα έλεγε κι ο Max Weber… Αλλά και ευτράπελα. Σκεφτείτε το φαινόμενο Σκανδαλίδη….