H κίνηση των 58 διοχέτευσε στο κορμί της ΔΗΜΑΡ ένα διεγερτικό παλμό που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Από τη μια ανάγκασε την ηγεσία της να αρνηθεί κάθε διάλογο και να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη ως ανακόλουθη. Από την άλλη, έδωσε πνοή στις εν υπνώσει μεταρρυθμιστικές της δυνάμεις και τις ανάγκασε να κινητοποιηθούν. Πέρα από το πολιτικό βάρος του τελικού αποτελέσματος, η κινητικότητα που αυτή τη στιγμή εμφανίζεται στο κόμμα μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για τον ευρύτερο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση, φαίνεται ότι επεφύλαξε για το κόμμα τον τυπικό ρόλο ενός παραδοσιακού αριστερού «ανανεωτικού» σχήματος. Έναν ήπιο αρνητισμό με άφθονες αμφισημίες και θολό πολιτικό στίγμα. Μια δυσανεξία στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και μονότονες επικλήσεις για αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής χωρίς καθαρές και συγκεκριμένες προτάσεις. Για παράδειγμα, ναι στα ανοικτά σχολεία και στα ανοικτά πανεπιστήμια, αλλά και συμπαράσταση στον «δίκαιο αγώνα» των εργαζομένων που τα κλείνουν. Η στάση αυτή, σχεδόν αυτόματα, την έφερε στα ποσοστά του 3,5% δείγμα του γεγονότος ότι μεγάλο μέρος του εκλογικού της ακροατηρίου είναι αλλού. Ο φόβος του πολιτικού κόστους, η εγγενής ατολμία στην ανάληψη ρίσκου και η βαθιά παραδοσιακή αριστερή ψυχή της απαγορεύουν να κάνει πολιτική. Στην ουσία τη βάζουν σε τροχιά σύγκλισης με το ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που αποτελεί και ανομολόγητο πλην σαφή στόχο ενός ικανού μέρους της.
Κορυφαία στιγμή σε αυτήν τη στροφή ήταν και η πρόσφατη άρνηση της ΔΗΜΑΡ να προσέλθει στον διάλογο που εγκαινίασαν οι «58». Με το πρόσχημα ότι ομοτράπεζος του διαλόγου θα είναι και το ΠΑΣΟΚ, φαλκίδεψε τη φυσιογνωμία της και ακύρωσε την ρητά διακηρυγμένη θέση της περί δημιουργίας του τρίτου πόλου. Αν η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να συζητήσει με τους «58» οι οποίοι είναι σάρκα εκ της σαρκός της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας, τότε με ποιους θα μπορούσε άραγε να συζητήσει; Αλλά και πως ένα κόμμα που πριν μερικούς μήνες συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση και διατυμπάνιζε το ρόλο ευθύνης που ανέλαβε, σήμερα αρνείται να συζητήσει για τη δημιουργίας της ΕΛΙΑΣ που α μη τι άλλο στοχεύει να μπει σφήνα στο μικρό δικομματισμό και να κάνει πράξη τις διαφορετικές και γόνιμες ιδέες της σύγχρονης κεντροαριστεράς.
Η ακύρωση του ρόλου του κόμματος, η εκούσια εξαφάνισή του από την πολιτική σκηνή, ο προδιαγραφόμενος μαρασμός του ευτυχώς συνέγειρε μέλη και στελέχη του με βαθιά αριστερή μεταρρυθμιστική αντίληψη. Αυτές και αυτούς που άκουσαν να τρίζουν τα κόκαλα του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, αφυπνίστηκαν και δέχθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να βάλουν φρένο στον κατήφορο και τη συριζοποίηση. Δεν είναι απλά η τριακόσιες υπογραφές ενός κειμένου που κάνει τη διαφορά. Δεν είναι μόνο η σημαντικότατη ομιλία του γραμματέα Σπύρου Λυκούδη που ράγισε καρδιές. Δεν είναι η δημοσιότητα που πήρε το γεγονός. Είναι που αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως χθες. Είναι που οι αράχνες νιώθουν ότι κάποιες και κάποιοι σήκωσαν τα μανίκια και στρώθηκαν στη δουλειά. Αισθάνονται το κόμμα και δικό τους σπίτι, δεν το εκχωρούν σε κανένα, θέλουν να παλέψουν για τις απόψεις τους εντός. Θέλουν να συνομιλήσουν με τους 58 και με άλλους 58000, θέλουν να πείσουν και να πεισθούν, θέλουν να σπάσουν τα μούτρα τους, θέλουν να κάνουν πολιτική.
Απομένει να παρακολουθήσουμε την τύχη τους. Να μετρήσουμε τις δυνάμεις τους, να δούμε την απήχηση του καθαρού τους λόγου μέσα στο κόμμα, να νιώσουμε αν ο φρέσκος αέρας που φέρνουν μπορεί να φτάσει στα έγκατα της αριστεροσύνης και να σπρώξει έξω από τα παράθυρα την οσμή του παλιακού και του αιώνια αποτυχημένου.
Είμαστε μαζί τους και ενώνουμε τις δυνάμεις μας στην κοινή υπόθεση.