Καθημερινά μαχαιρώνονται μετανάστες. Η είδηση περνάει στα ψιλά και η αστυνομία είναι τυφλή. Το κράτος έχει παραδοθεί και ο φασισμός καλπάζει. Ο φόβος των αντιποίνων ακυρώνει τη θεσμική παρέμβαση της πολιτείας, με αποτέλεσμα να αναβάλλονται διαρκώς δίκες μελών της «Χρυσής Αυγής» που βαρύνονται με κατηγορίες για ποινικά αδικήματα. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι η συγκεκριμένη οργάνωση πήρε πολλές ψήφους από τα ΜΑΤ και άλλα σώματα ασφαλείας. Ετσι, επιβεβαιώθηκε ότι υπάρχουν συγγένειες μεταξύ των δύο χώρων και αυτό έχει προσφέρει στους ακροδεξιούς εξτρεμιστές ασυλία και ατιμωρησία.

Η μέθοδος που ακολουθούν είναι αποτελεσματική: Εκφοβίζουν και τρομοκρατούν καθέναν που τολμά να σταθεί απέναντί τους. Οργιάζουν στο διαδίκτυο, στέλνουν απειλητικά μηνύματα, καταδιώκουν όποιους ζητούν τιμωρία για τα εγκλήματά τους. Αρνούνται να σερβιριστούν από αλλοδαπούς σε εστιατόρια και καφενεία, προειδοποιούν επιχειρηματίες να αντικαταστήσουν τους ξένους υπαλλήλους τους με Έλληνες, εξαγγέλλουν κίνημα για την βίαιη απομάκρυνση των παιδιών μεταναστών από τους παιδικούς σταθμούς, κυνηγούν όποιον μελαμψό πετύχουν στο διάβα τους, τον χτυπούν, τον σημαδεύουν. Τον ελεύθερο χρόνο τους τον αναλώνουν στην καταδίωξη των πολιτικών τους αντιπάλων, όπως φάνηκε από την πρόσφατη επίθεση εναντίον μέλους του ΚΚΕ. Είχαν μαζί τους σιδηρογροθιά και ένα πιτ μπουλ. Όλα αυτά δεν γίνονται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Εγινε, όμως, πρώτο θέμα ο τραμπουκισμός του (βουλευτή πλέον!) Ηλ. Κασιδιάρη, ο οποίος σε ζωντανή μετάδοση γρονθοκόπησε τη Λιάνα Κανέλλη και πέταξε ένα ποτήρι με νερό στη Ρένα Δούρου. Τίποτα από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει το ρεύμα της φρίκης.

Τα επιχειρήματα γνωστά: Πηγαίνουν τη γιαγιά στο ATM να σηκώσει λεφτά, προσφέρουν προστασία σε μαγαζιά, κυνηγούν κλέφτες και άλλους παραβάτες που συνωστίζονται σε περιοχές όπου παρατηρείται υπερσυγκέντρωση μεταναστών. Λειτουργούν ως κράτος εν κράτει σε υποβαθμισμένες περιοχές του παρηκμασμένου κέντρου της Αθήνας και προσφέρουν υπηρεσίες για την τήρηση του νόμου και της τάξης. Δηλαδή, υποκαθιστούν το κράτος, με το οποίο έχουν μια ιδιαίτερη σχέση, αν λάβει κανείς υπόψιν την ανοχή της επίσημης πολιτείας απέναντί τους.

Τώρα τι γίνεται; Η «Χρυσή Αυγή» περνά την πόρτα του κοινοβουλίου χάρη σε περίπου μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας που την επιβράβευσαν. Και αυτή τη φορά δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας. Ότι ήταν η αντισυστημική ψήφος του θυμού και η έκφραση μιας ακατέργαστης οργής. Τώρα η ψήφος ήταν συνειδητή. Οι ψηφοφόροι ήξεραν ακριβώς σε ποιους έδωσαν την εντολή να τους εκπροσωπήσουν. Για να δέρνουν πολιτικούς; Για να λύσουν το μεταναστευτικό; Για να κάνουν τη Βουλή γήπεδο; Για όλα αυτά μαζί και για κάτι ακόμη: Για να εκφραστούν μέσα από τη δική τους κοινοβουλευτική παρουσία όλοι όσοι μέχρι τώρα κρύβονταν σε «αδελφά» κόμματα, κατά την έκφραση που χρησιμοποίησε ο Π. Ψωμιάδης, και υποτάσσονταν στον αστισμό. Η κρίση γίνεται ευκαιρία για όλους αυτούς προκειμένου να βγάλουν την κουκούλα και να δείξουν το πραγματικό πρόσωπό τους: Ρατσισμός, νεοναζισμός, βία, κανιβαλισμός.

Είναι πολύ το 7%. Είναι περισσότερο από το ποσοστό της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Είναι σοκαριστικό και παρόλα αυτά αντιμετωπίζεται ως φυσική εξέλιξη της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής δυσανεξίας. Αναλυτές, σχολιαστές, θεσμικοί παράγοντες, πολιτικά πρόσωπα, εκπρόσωποι της πολιτείας, όλοι μαζί επιχειρούν ερμηνείες του φαινομένου με τα εργαλεία που προσφέρει η επιστήμη της κοινωνιολογίας. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η προσπάθεια, εάν είχε προηγηθεί η καταστολή. Ακροδεξιά κόμματα υπάρχουν παντού. Η ελληνική ιδιοτυπία έγκειται στην ποινική διάσταση της δράσης αυτού του πολιτικού χώρου. Η κόκκινη γραμμή έχει ήδη πατηθεί. Η συστηματική παραβίαση του νόμου αντιμετωπίζεται με αδράνεια, με απάθεια. Κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς συνέπειες. Κάνουν συνεχώς περισσότερα και περισσότερο αποκρουστικά. Και ήρθαν για να μείνουν, όπως με δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση κραύγασε ο αρχηγός τους.

Απλώνεται παντού ένα θανατηφόρο για τη δημοκρατία δηλητήριο. Το φίδι μεγάλωσε, δυνάμωσε και είναι δίπλα μας. Αλλοι κάνουν πως δεν το βλέπουν, άλλοι το προσπερνούν, κάποιοι προσπαθούν να το καλοπιάσουν, ορισμένοι του χαϊδεύουν το κεφάλι και όλοι μαζί ακούμε το σύρσιμό του από γειτονιά σε γειτονιά. Αν έπαψε να μας τρομάζει, του μοιάζουμε.

.

Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος