Την περίοδο παροξυσμού μας απέναντι στην Τουρκία, τότε που οι λαθρέμποροι του εθνικισμού – φορώντας ράσα, περικεφαλαίες ή γραβάτες – πουλούσαν φαντασιώσεις περί της «Κόκκινης Μηλιάς», ένα πράγμα έλεγα μέσα μου: Μα δεν μας λυπούνται οι γείτονες και αφήνουν αυτόν τον εσμό των πατριδοκάπηλων να μας βασανίζει;
Και τα έβαζα με τους Τούρκους γείτονες, διότι ήξερα ότι μπορούσαν να μας σώσουν από τον εσμό των αγυρτών μας. Άλλωστε, δεν τους κόστιζε και τίποτε η σωτηρία μας! Αρκούσε λίγο χιούμορ και μία ολιγόλογη δήλωση: Ότι θεωρούν όλες τις απαιτήσεις μας απέναντί τους δίκαιες και γι’ αυτό τις αποδέχονται. Και ότι γι’ αυτό μας προσφέρουν όχι μόνον την Πόλη και την Ευρωπαϊκή Τουρκία με τους πάνω από 20.000.000 κατοίκους, αλλά και όλη τη Μικρά Ασία.
Οπότε, σκεφτόμουν, αν γίνει μια τέτοια δήλωση, όχι μόνον οι μεγαλέμποροι, αλλά και τα απλά «βαποράκια» του εθνικισμού που αγορεύουν στα καφενεία, θα καταλάβαιναν το προφανές: Ότι αν πετυχαίναμε τον «εθνικό μας στόχο» και μας χαρίζονταν όλες αυτές τις περιοχές, την επομένη κιόλας θα προέκυπτε ένα νέο Τουρκικό κράτος, με εξαφάνιση του δικού μας, αφού σ’ αυτό ο τουρκικός πληθυσμός θα ήταν πολλαπλάσιος από τον ελληνικό. Με άλλα λόγια, το νέο Τούρκικο κράτος θα εκτεινόταν από την Μ. Ασία, μέχρι το Ιόνιο!
Με μία τέτοια λοιπόν προσφορά, σκεφτόμουν, θα πνιγεί μέσα στη γενική θυμηδία ο εθνικιστικός μας τυχοδιωκτισμός. Και έτσι δεν θα ξανασηκώσει κεφάλι, ακόμη και με τη μορφή του παρακράτους. Το οποίο δύο φορές επιχείρησε πρόσφατα την πολεμική εμπλοκή μας με την Τουρκία, με σκοπό να «πάρει την Πόλη». Όταν έκανε «απόβαση» στα Ίμια και όταν έφερε εδώ τον Οτσαλάν.
Έλα όμως που ατυχήσαμε. Διότι, δυστυχώς, οι γείτονες δεν επέδειξαν το λυτρωτικό εκείνο χιούμορ, που θα μας έσωζε από τον εαυτό μας. Και αυτό, γιατί προφανώς δικές τους ιστορικές ανασφάλειες, τους καθήλωσαν στην δική τους μιζέρια. Και έτσι δεν κατόρθωσαν να αντιληφθούν την εγγενή γελοιότητα των φαντασμάτων μας. Εκτός και αν συνέβη κάτι χειρότερο. Να θεώρησαν ότι τα φαντάσματά μας ήταν χρήσιμα γι’ αυτούς και να τα εκμεταλλεύτηκαν για την δική τους εσωτερική πολιτική.
Ό,τι όμως και αν συνέτρεξε, αφεθήκαμε αθύρματα στα χέρια κάθε τυχοδιώκτη πατριδοκάπηλου ή παρακρατικού. Και αυτό πληρώσαμε και πληρώνουμε συνεχώς, με τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες.
Στον αντίποδα της σχέση μας με τους γείτονές μας, κινήθηκε αυτή με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Διότι εκεί είχαμε τη μεγάλη τύχη να μην διακατέχονται από την ίδια ανασφάλεια, όπως οι γείτονες. Γι’ αυτό και δεν έχασαν την αίσθηση του γελοίου. Οπότε, αντιμετώπισαν την γελοιότητα ως γελοιότητα.
Έτσι όταν, με επικεφαλής τον κ. Βαρουφάκη, αποφασίσαμε να «εκστρατεύσουμε» εναντίον τους για να τους καταστρέψουμε, τα λικνίσματα και εξυπνακισμοί του εν λόγω ατόμου, αντιμετωπίστηκαν στην πραγματική τους διάσταση. Ως γελοιότητες. Και στη συνέχεια, όταν πάλι με τα λικνίσματα του ίδιου ατόμου, τους απειλήσαμε ότι θα φεύγαμε και θα τους αφήναμε «μόνους», αποδέχτηκαν ασμένως την «απειλή». Μάλιστα, με υψηλή αίσθηση χιούμορ, μας πρότειναν δια του κ. Σόϊμπλε να μας πληρώσουν κι από πάνω, για να πραγματοποιήσουμε την απειλή μας!
Και τότε συνέβη το θαύμα! Ακόμη και ο πρωθυπουργός μας, παρ’ ότι ανίδεος από πραγματική ζωή (οι καταλήψεις σχολείων και τα κομματικά καφενεία δεν είναι πραγματική ζωή), ακόμη και αυτός κατάλαβε, έστω προσωρινά, το προφανές: Ότι για να μας προσφέρουν ακόμη και λύτρα για να φύγουμε, αυτό σήμαινε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ότι δηλαδή μάλλον δεν θα ήταν καταστροφική για την Ευρώπη η φυγή μας, όπως πίστευε μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά για εμάς.
Έτσι έκανε πίσω και η χώρα σώθηκε προσωρινά από τον εαυτό της, πληρώνοντας όμως τα γνωστά, ιλιγγιώδη σε ύψος πρωθυπουργικά δίδακτρα, των 80 δις ευρώ.
Φαίνεται όμως πως επειδή ακριβώς ο κ. Τσίπρας δεν έχει την ικανότητα να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται, με συνέπεια να βρίσκεται σε διαρκή διαταραχή της σχέσης του με την πραγματικότητα, πάλι δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη. Και έτσι, χωρίς προφανώς να το καταλάβει, σήμερα ομολόγησε τα ανομολόγητα: Ότι δηλαδή μας έσωσε ο κ. Σόϊμπλε από τον ίδιο και την παρέα του, την στιγμή ακριβώς που μας οδηγούσαν στην έξοδο από την Ευρώπη!
ΥΓ Πριν χρόνια, είχα διαβάσει το εξής: Μία μητέρα πήγε περίπατο στο Ζάππειο με το παιδί της. Το οποίο, μόλις είδε τις πορτοκαλιές γεμάτες πορτοκάλια, ενθουσιασμένο της φώναξε: «Μαμά – μαμά κοίτα, τα πορτοκάλια τρελάθηκαν και ανεβήκανε στα δέντρα»! Και όταν εκείνη απορημένη το ρώτησε, πού έπρεπε να βρίσκονται, πήρε την «πρέπουσα» απάντηση: «Στο ψυγείο»!
Ηθικόν δίδαγμα: Το ίδιο παθαίνεις όταν αναθέτεις την κυβέρνηση σε άτομο, που δεν έχει ούτε καν την εμπειρία εκείνου, που ξυπνάει το πρωϊ για να πάει στη δουλειά του. Οπότε, όπως το μικρό παιδί με τα πορτοκάλια, έχει κι αυτός την αυταπάτη του, ότι τα λεφτά δεν βγαίνουν με δουλειά, αλλά βρίσκονται στο αντίστοιχο ψυγείο. Δηλαδή στις τράπεζες και στο δημόσιο ταμείο. Αυτή όμως η αυταπάτη, παράγει και την επόμενη. Ότι αρκεί να πάρεις τα κλειδιά των τραπεζών και του δημόσιου ταμείου, για να έχουμε όλοι λεφτά και να ευτυχήσουμε! Και ευτυχώς τότε, έρχεται ο Σόϊμπλε!