Πολλά τα λάθη μου.
Μα ένα κορυφαίο.
Η φυγή από τον εαυτό μου.
Χρόνια έζησα στην εξορία των μαζικών παραισθήσεων.
Τον αγνόησα,πίστεψα σε άλλους
Αργύρης Ολοκτσίδης,Εδώ δεν κοίταξες
Έξη τουλάχιστον χρόνια δημοσιονομικής/οικονομικής κρίσης[ 4 χρόνια ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε διάφορες παραλλαγές και 2 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ] κι όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει ούτε αξιακά στην κοινωνία ούτε θεσμολειτουργικά στο πολιτικό σύστημα.
Αν στα 6 αυτά χρόνια προσθέσουμε και τα 36 της Μεταπολίτευσης θα διαπιστώσουμε ότι επί μισό περίπου αιώνα η χώρα κουβαλάει και κινείται με βάση τα ίδια σύνδρομα[ανομία,ατιμωρησία,έλλειψη προσωπικής ευθύνης,συμψηφισμοί παρανομιών].
Αυτές οι αντιλήψεις/πρακτικές δεν αφήνουν περιθώρια ούτε για εξάλειψη των παθών[Νικόλας Σεβαστάκης],ούτε για αφύπνιση νέας δημοκρατικής συνείδησης[Γιάννης Βούλγαρης].Οι παραπάνω φρούδες ελπίδες,που στην ουσία θέλουν ν’ακυρώσουν ή να διεμβολίσουν το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ’’Η ελπίδα έρχεται’’δεν αποφεύγουν την παγίδα της αυταπάτης.Η αγωνία τους να σωθεί η χώρα και ν’ανασυγκροτηθεί η ΚεντροΑριστερά δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν ‘τους μικρούς πολιτικούς και μικρότερους ανθρώπους’,που κρυμένοι πίσω από αντι-συριζα’ι’κές κορώνες,προετοιμάζουν ένα καθεστώς ίδιων κατα-στάσεων.
Η προ-ΣΥΡΙΖΑ περίοδος,η σημερινή κυβερνώσα Αριστερά[;] και η επόμενη μέρα πιστεύω ότι δεν θα διαφέρουν πολύ ως προς τη ‘δίκοπη Δημοκρατία’.
Όλοι καταγγέλουν τη διαπλοκή και την ίδια ώρα δημιουργούν το δικό τους δίκτυο επιρροής.Όλοι διατείνονται πως πρέπει ν’αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης και την ίδια ώρα ετοιμάζουν στρατιές ‘ημετέρων’.Όλοι εκθειάζουν τις θυσίες του ελληνικού λαού και την ίδια ώρα θωρακίζουν ακόμα περισσότερο τα προνόμιά τους.
Δεν πρόκειται για Τέλος εποχής αλλά για Αρχή μιάς μετα-εποχής όπου το συνωμοσιο[α]λογικό,το παράλογο,το υπαινικτικό,το διφορούμενο θα κρύβουν αυτό που μέσα στην κρίση δεν υπάρχει έλληνας να μπορεί να συγχωρέσει=το κατεστημένο[όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων] ‘’ζεί’’για τον εαυτό του.
Όλα δίκοπα.Όλοι δίγλωσσοι και διπρόσωποι.
Η Δημοκρατία όμως είναι μία και συχνά-πυκνά τιμωρεί,συνήθως μέσω της Ιστορίας.
ΥΓ.’’Κάποιος ξυλοφάγος ροκανίζει
το πιο γερό καδρόνι του φωτός μου’’
[Θ.Παπαθανασόπουλος,Ο ισορροπιστής και η Λάμψη]