Εχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και ακριβώς τρία χρόνια από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Ολοι οι κατηγορούμενοι, ανάμεσά τους ο καθ ομολογία δολοφόνος, είναι ελεύθεροι ενώ το κόμμα που κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση εξακολουθεί να ασχημονεί και να προσβάλλει το δημοκρατικό ιδεώδες.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει μια έγκυρη πρόβλεψη για το πότε θα ολοκληρωθεί η δίκη, αφού δεν είναι καν βέβαιο ότι έχει μπει στην τελική ευθεία. Εχει, όμως, τεράστια σημασία το χρονοδιάγραμμα γιατί από αυτό θα επηρεαστεί το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών.
Ο Νίκος Δένδιας, ο υπουργός επί των ημερών του οποίου στο Δημόσιας Τάξης συνελήφθησαν βουλευτές της Χρυσής Αυγής, υποστήριξε (μιλώντας στον ρ/σ 24/7 και στον Β. Σκουρή) ότι “εάν η Χρυσή Αυγή κριθεί από τη Δικαιοσύνη εγκληματική οργάνωση, δεν θα μπορεί με την παρούσα μορφή να συμμετάσχει στις εκλογές, καθώς μία τέτοια απόφαση σημαίνει στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για μια σειρά ατόμων”. Κάτι τέτοιο εκ των πραγμάτων θα καθορίσει το πολιτικό μέλλον του συγκεκριμένου κόμματος που, πιθανώς, θα πρέπει να αλλάξει όνομα, σύμβολο και τα πρόσωπα των υποψήφιων βουλευτών του. Αν, αντίθετα, η ετυμηγορία είναι θετική για την ΧΑ, τότε αυτό θα ενισχύσει την πολιτική δυναμική της.
Με βάση τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας η ΧΑ αντέχει, διεκδικεί την τρίτη θέση και μπορεί να έχει ποσοστά μεγαλύτερα απο αυτά που καταγράφονται αφού υπάρχει κρυφή ψήφος, δηλαδή άρνηση ενός κομματιού των υποστηρικτών της να δηλώσουν την επιλογή τους.
Η δίκη αποτελεί μια φοβερή δοκιμασία για όσους έχασαν τους ανθρώπους τους από τα μαχαίρια του μίσους, αλλά και για την ελληνική δημοκρατία που αποδεικνύεται καχεκτική. Η αδικαιολόγητη καθυστέρηση αποτελεί ντροπή για τους θεσμούς, τεκμήριο της προβληματικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης, ενώ εκθέτει το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ που δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα ως προτεραιότητα ή, έστω, ως σημαντικό. Κάτι δείχνει αυτό και για την κοινωνία μας, επειδή δεν εκφράζεται με κανέναν τρόπο συλλογική πίεση για την απόδοση Δικαιοσύνης, ενώ στα social media όπου συνήθως ακούγεται η βουή του πλήθους ο σχετικός διάλογος είναι περιορισμένος.
Μπορεί να ισχύει ότι το συνηθίσαμε, ότι δεν μας ενδιαφέρει, ότι δεν πιστεύουμε στη νέμεση, ότι έχουμε συμφιλιωθεί με την παρακμή, ότι δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο, ότι δεν βρίσκουμε νόημα στην προσπάθεια για κάτι καλύτερο, ότι αυτοί είμαστε και αυτά μας συμβαίνουν.
200 συνεδριάσεις, 69 κατηγορούμενοι, 300 μάρτυρες και 120 συνήγοροι υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής. Κοινό συνήθως δεν υπάρχει στη δικαστική αίθουσα. Σαν να πρόκειται για εγκλήματα που αφορούν κάποιες οικογένειες. Αλλά δεν είναι έτσι. Και επειδή δεν είναι έτσι, η ήττα ανήκει σε όλους μας, είτε το ξέρουμε είτε το αρνούμαστε, ακόμη και όταν το ξεχνάμε.