Πλημμύρισε πάλι δικέφαλους αετούς, είτε σε κίτρινο είτε σε ασπρόμαυρο φόντο, μια ακόμα λαοσύναξη. Σκέφτομαι πόσο ταιριαστό είναι αυτό το σύμβολο των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου να εμφανίζεται όποτε ξεχύνονται στους δρόμους τα πάθη της σύγχρονης Ελλάδας. Όχι σαν το αετίσιο βλέμμα του αυτοκράτορα και προς την Ανατολή και προς τη Δύση, αλλά ως η εικονοποίηση μιας διχασμένης χώρας που το ένα κεφάλι της βλέπει εμπρός και το άλλο πίσω, το ένα αγωνιά για το μέλλον και το άλλο προσηλώνεται στο παρελθόν. Όπως είναι όλη η πολιτική και κοινωνική μας ζωή. Η διαμάχη της προόδου με την καθήλωση της αλλαγής, με τη στασιμότητα του ρίσκου, εν τέλει, με την ασφάλεια της ακινησίας. Δικέφαλη χώρα.
Δικέφαλη η Κυβέρνηση, το ένα κεφάλι της είναι φορτωμένο με εθνικολαϊκιστικές εμμονές που κολακεύουν τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας σε ένα σχιζοφρενές, συγχυσμένο αμάλγαμα αριστερών ιδεοληψιών και ακροδεξιών εθνικιστικών κηρυγμάτων, ενώ το άλλο ασθμαίνει να συντονιστεί με τις Συνόδους Κορυφής και τα EUROGROUP, πρόθυμο να ικανοποιήσει κάθε απαίτηση των δανειστών προκειμένου να πάρει τη δόση. Το ένα σκύβει το κεφάλι στην Αγία Τράπεζα, το άλλο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δικέφαλη αξιωματική αντιπολίτευση με το ένα βλέμμα στην Ευρώπη και το μέλλον, και το άλλο στο σκληρό δεξιό παρελθόν της, στις θρησκευτικές και εθνικιστικές αγκυλώσεις της. Ανίκανη να χειριστεί την εντός της σύγκρουση ως ένα συμπαγές ευρωπαϊκό κόμμα που πιστεύει ότι η διπλωματία δεν διεξάγεται στους δρόμους με χοροστασία παπάδων και ακροδεξιών, για να καταλήξει διά της υπεκφυγής να εκπροσωπείται μεγαλοπρεπώς και να νομιμοποιεί πανηγυρικά το εθνικό κιτς. Και δεν είναι οι μόνοι. Σχεδόν από όλο το πολιτικό φάσμα, από την Τέχνη, τη διανόηση, την επιχειρηματικότητα, ξεπετάχτηκαν κάτι κεφαλάκια της δικέφαλης παράνοιάς μας για να ανέβουν στα ναυλωμένα πούλμαν της εκδρομής στο ’92 και να ξαναχωρέσουν στο κάδρο της εθνεγερσίας σε μουσική υπόκρουση Βασίλη Καρρά.
Γι’ αυτό ο αετός των Αυτοκρατόρων είναι το αιώνιο σύμβολο του εθνικού μας διπολισμού και, όποτε βγαίνει στις ρούγες, δεν είναι ποτέ για καλό. Το ένα πουλίσιο ράμφος είναι του πετεινού που αφυπνίζει το έθνος όποτε χρειαστεί και το βγάζει σε δρόμους και πλατείες με όλον τον εξοπλισμό του γαλανόλευκου κιτς από τα μπαούλα, και το άλλο πουλίσιο κεφάλι είναι της στρουθοκαμήλου που το χώνει στην άμμο μέχρι να περάσει το κακό. Όλοι ξέρουμε ποιο κεφάλι κερδίζει συνήθως. To έχουμε μάθει καλά από τα συλλαλητήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, από τις πλατείες των Αγανακτισμένων, από τις κοσμοπλημμύρες του Δημοψηφίσματος.

athensvoice.gr