Ήταν 10 του Ιανουαρίου, η Χώρα ήταν για μια φορά ακόμα διχασμένη με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών.
Αιτία, όπως πάντα, η διαχρονική αβελτηρία του πολιτικού μας συστήματος. Αδυνατούσε να συζητήσει το θέμα σε πλαίσιο εθνικού συμφέροντος.
Δεν ήταν η πρώτη φορά.
Είχε ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος της Χώρας, ένα παράθυρο ευκαιρίας να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας ένα πρόβλημα λιγότερο.
Ζάεφ το όνομά του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαχειριζότανε την διαπραγμάτευση κατά άθλιο τρόπο, με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, το θυμόμαστε.
Η συμφωνία είχε μελανά σημεία αλλά η εκκρεμότητα δεν έπρεπε να παραταθεί, οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία δεν θα ήταν καλύτερη, αυτή ήταν η εκτίμηση πολλών, την συμμεριζόμουν.
Όμως η συμφωνία δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να ψηφιστεί από ένα μόνο κόμμα, θα πηγαίναμε σε εκλογές.
O Τσίπρας θα μας πήγαινε σε εκλογές, πολλοί το επιζητούσαν άλλοι το απευχόμασταν. Η χώρα δεν άντεχε εκλογές με επίδικο εθνικό θέμα. Ο διχασμός θα είχε ολοκληρωθεί και θα είχε καταστροφικά χαρακτηριστικά.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά.
Έγραφα λοιπόν εδώ,
Ας κάνουμε τώρα μια υπόθεση εργασίας, το ΠΟΤΑΜΙ πιεζόμενο από την εξέλιξη των γεγονότων και υιοθετώντας την άποψη πως ψηφίζοντας τη συμφωνία των Πρεσπών στηρίζει την Κυβέρνηση, παίρνει την παρακάτω απόφαση:
« ………. στηρίζουμε, παρά τις επιμέρους ενστάσεις μας, τη συμφωνία των Πρεσπών …………., επειδή όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μια κυβέρνηση που βλάπτει τον τόπο και η υπερψήφιση της συμφωνίας εκλαμβάνεται ως στήριξη αυτής της καταστροφικής κυβέρνησης αρνούμαστε να υπερψηφίσουμε τη συμφωνία στην παρούσα Βουλή, θα το πράξουμε όμως στην επόμενη μετά τις εκλογές ………»
Μπορείτε αλήθεια να εκτιμήσετε όσα θα συμβούν στη Χώρα;
Στο ΠΟΤΑΜΙ … στο μικρό ΠΟΤΑΜΙ, πέφτει ξανά ένα δυσανάλογα μεγάλο βάρος … δεν είναι η πρώτη φορά …
Μήπως όλοι εμείς πρέπει να ευχόμαστε να το αναλάβει;
Εξαιρούνται φυσικά όσοι πιστεύουν πως αυτή η «στα άκρα χώρα» αντέχει εκλογές με επίδικο εθνικό θέμα.
Μήπως οι υπόλοιποι πρέπει να ευχόμαστε να αναλάβει το βάρος … το μικρό ΠΟΤΑΜΙ;
Να εξαιρέσουμε βέβαια και όσους πιστεύουν πως η επόμενη κυβέρνηση, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μπορεί να επιτύχει καλύτερη συμφωνία ή να παρατείνει την εκκρεμότητα. Να τους εξαιρέσουμε λοιπόν και αυτούς.
Όσοι λίγοι μείναμε πρέπει να εξηγήσουμε, πως εάν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, το 4ο Μνημόνιο που θα υπογράψουμε, ως αναμενόμενη συνέπεια της αβελτηρίας μας, δεν θα είναι η εύλογη συνέχεια του 3ου, αλλά ο προθάλαμος προετοιμασίας της Χώρας για την επιστροφή της στη δραχμή.
Αυτό να εξηγήσουμε πως θα συμβεί στην «στα άκρα χώρα»
Και να ευχόμαστε το μικρό ΠΟΤΑΜΙ … που του πέφτει ξανά ένα δυσανάλογα μεγάλο βάρος … να το αναλάβει … δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά.[1]
Οι ευχές μας, εντάξει όχι μόνο αυτές, έπιασαν τόπο και έτσι 200 μέρες μετά διαβάζω με ικανοποίηση τον Αθανάσιο Έλλις στην έγκυρη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, πως την ώρα που η Τουρκία κάνει πάρτυ στην Αλβανία χτίζοντας το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια,
……… στη γειτονική Βόρεια Μακεδονία οι Αρχές της χώρας, στο πλαίσιο της εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών, τοποθετούσαν στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, πινακίδα που διευκρινίζει ότι ο κορυφαίος στρατηλάτης αποτελεί μέρος της αρχαιοελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. Ανάλογες επισημάνσεις τοποθετήθηκαν και στα αγάλματα του Φιλίππου Β΄ και της μητέρας του Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδας.
Οι εξελίξεις αυτές στις δύο γειτονικές μας χώρες, άσχετες μεταξύ τους που όμως συνέπεσαν χρονικά, υπενθυμίζουν τις δυναμικές που αναπτύσσονται στη γεωγραφική περιοχή πέριξ της Ελλάδας, τους συσχετισμούς που οικοδομούνται, τους κινδύνους που ελλοχεύουν, αλλά και τις ευκαιρίες που προσφέρονται.
Η απόπειρα της τουρκικής διπλωματικής διείσδυσης στα Βαλκάνια και η ενίσχυση της μουσουλμανικής επιρροής στην περιοχή, οι οποίες συνεχίζονται με αυξανόμενους ρυθμούς, γεννούν έναν εύλογο προβληματισμό στην Αθήνα, η οποία έχει έναν λόγο παραπάνω να αναβαθμίσει τη δική της επιρροή και ρόλο αξιοποιώντας τη νέα σχέση με τα Σκόπια.
Πέρα από τις οικονομικές και εμπορικές προοπτικές που διανοίγονται, δημιουργείται ένας γεωστρατηγικός άξονας στην καρδιά των Βαλκανίων ο οποίος έχει μάλιστα την ενεργό στήριξη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Στο πλαίσιο αυτό, τα ελληνικά ραντάρ ελέγχουν τον εναέριο χώρο της Βόρειας Μακεδονίας μέχρι τα σύνορά της με τη Σερβία, με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία να περιπολεί την περιοχή, προς απογοήτευση της Τουρκίας που επεδίωκε να εξασφαλίσει η ίδια τον συγκεκριμένο ρόλο.
Έχοντας αφήσει πίσω τις εσωτερικές διαιρέσεις που προκλήθηκαν από τη συμφωνία των Πρεσπών, η Αθήνα έχει κάθε λόγο να αξιοποιήσει γεωπολιτικά την πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεών της με τα Σκόπια.[2]
Χαμογελώ ικανοποιημένος, οι εξελίξεις φαίνεται πως δικαιώνουν όσους υποστηρίξαμε την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Σκεφτείτε μόνο να ήταν τώρα αναγκασμένος ο κος Μητσοτάκης να προωθήσει ή να επαναδιαπραγματευτεί τη συμφωνία, αντί να ασχολείται με όσα τον παρακολουθούμε να ασχολείται. Τρέμω στην ιδέα.
Εύχομαι έτσι να συνεχίσουν τα πράγματα, από εμάς εξαρτάται, είμαστε το ισχυρό μέλος της Συμφωνίας.
Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν πως το ΠΟΤΑΜΙ πλήρωσε ακριβά τον πολιτικό αλτρουισμό του.
Δεν είμαι βέβαιος, είμαι όμως βέβαιος πως αν χρειαζότανε θα το έκανε ξανά.
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως το ΠΟΤΑΜΙ έκλεισε τον κύκλο του.
Ούτε για αυτό είμαι βέβαιος, είμαι όμως βέβαιος πως η Χώρα χρειάζεται κόμματα σαν το ΠΟΤΑΜΙ.
Ας ευχηθούμε λοιπόν να έκλεισε ο κύκλος της ωρίμανσής του μόνο.
Ίσως οι ευχές μας πιάσουν τόπο … εντάξει όχι μόνο αυτές … έχει ξανασυμβεί.
[1]: Χώρα στα άκρα, Σταύρος Μ. Θεοδωράκης, Μεταρρύθμιση 12/01/2019
[2]: Από τα Τίρανα στα Σκόπια, Αθανάσιος Έλλις, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20/08/2019