Αν δεν είχαμε συνηθίσει ακόμη και τις πλέον ακραίες εκδηλώσεις του παλαιοκομματισμού, θα μας φαινόταν είδηση-σοκ: Ο Γ. Παπαθανασίου, ο τελευταίος υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή, διορίστηκε πρόεδρος των ΕΛΠΕ. Πρόκειται για το στέλεχος της ΝΔ που ταυτίστηκε περισσότερο από κάθε άλλον με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό που προηγήθηκε των εκλογών του 2009. Δεν είναι απλώς έκφραση πολιτικής λήθης από την πλευρά της κυβέρνησης, είναι επιβράβευση και αναγνώριση, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κ. Καραμανλή.
Σχετικά με τη ΝΔ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ απλά. Ερχονται εκλογές και ο Α. Σαμαράς θέλει εσωκομματική ειρήνη για να δώσει τη μάχη χωρίς το φόβο της υπονόμευσης ή της σκόπιμης αδράνειας παραταξιακών δυνάμεων. Ο πρώην πρωθυπουργός εξακολουθεί να έχει μεγάλη επιρροή στην κομματική βάση, επομένως ο πρόεδρος της ΝΔ τον θέλει “ζεστό” στην υποστήριξή του προκειμένου να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Με το δώρο μιας πολυτελούς επαγγελματικής ευκαιρίας στον Γ.Παπαθανασίου εκπέμπεται το μήνυμα ότι η ΝΔ είναι περήφανη για το παρελθόν της, αποκρούει την κριτική που έχει ασκηθεί για εκτίναξη του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους επί διακυβέρνησης Καραμανλή, πόσο μάλλον για πλαστά στοιχεία και απόκρυψη της οικονομικής πραγματικότητας προκειμένου να γίνουν πελατειακοί διορισμοί και να αποκοιμηθεί το πλήθος μέχρι τις εκλογές που θα λειτουργούσαν ως διέξοδος γι αυτούς που παρέδωσαν τη χώρα αφού την οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου.
Σχετικά με το ΠΑΣΟΚ, η ερμηνεία είναι κάπως πιο σύνθετη. Το γεγονός ότι εκδηλώθηκε αντίδραση με δήλωση του Φ. Σαχινίδη προφανώς και δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, πέρα από μια προσπάθεια διάσωσης των προσχημάτων. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε εύκολα να εμποδίσει αυτή την απόφαση, η οποία δεν αποτελεί όρο για την εκαμίευση κάποιας δόσης ούτε συνδέεται με την εκπλήρωση συμβατικών υποχρεώσεων. Το γεγονός ότι διάλεξε να κάνει απλώς φασαρία χωρίς να επιδιώκει συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι πολύ ενδεικτικό του ότι στη Χ. Τρικούπη αφομοίωσαν και αυτή τη γαλάζια επιλογή. Δεν τους προσβάλλει, δεν τους ενοχλεί αρκετά, μπορεί και να τους εξυπηρετεί στο πλαίσιο του υπόγειου πολέμου βενιζελικών-παπανδρεϊκών.
Αλλά πέρα από τα κίνητρα και τις εξηγήσεις, υπάρχει το μήνυμα που απευθύνεται προς την κοινωνία. Μας λένε πως θα συνεχίσουν χωρίς να αλλάξουν, όπως τους ξέρουμε. Σέβονται και τιμούν το παρελθόν τους, δεν βρίσκουν κανέναν λόγο για αυτοκριτική και αναθεωρήσεις, θέλουν να δεσμεύσουν και το μέλλον μας με τους όρους του παρελθόντος, τους ενδιαφέρει πρωτίστως η νομή τους εξουσίας, θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να μοιράζουν τις καρέκλες μεταξύ τους, ορίζουν το κράτος ως λάφυρο-φέουδο και την κατάληψή του ως αυτοσκοπό, μιλούν για αλλαγή και εργάζονται για να μην αλλάξει τίποτα, βιάζονται να επιστρέψουμε στις αγορές για να ξανακάνουν με μεγαλύτερη ορμή αυτά που έκαναν για να αποκλειστούμε από τις αγορές, ποτέ δεν πίστεψαν στην ανάγκη δημοσιονομικής εξυγίανσης και απεμπλοκής από τον πελατειασμό, κάνουν πως θέλουν τις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές, όμως επιζητούν με πάθος το status quo ante. Και βέβαια δεν θεωρούν πως έχει ευθύνες ο Κ. Καραμανλής για την πρωτοφανή κρίση από την οποία σπαράσσεται η χώρα και ενδεχομένως στην πορεία του χρόνου να του επιφυλάξουν μεγαλύτερες τιμές.
Με άλλα λόγια, το μήνυμα που στέλνουν είναι ότι όσο έχουν δυνάμεις θα κάνουν αυτά που τους αρέσουν – καμία αλλαγή, καμία διόρθωση, καμία βελτίωση. Και μας το λένε καταπρόσωπο, χωρίς τακτ και χωρίς προσπάθεια εξωραϊσμού: Οτι όσο αντέξουν θα συνεχίσουν να μοιράζουν μεταξύ τους τα κουρέλια μιας χώρας που τσακίστηκε, επιβραβεύοντας τους αρχιτέκτονες της καταστροφής και αναζητώντας -στο όνομα της ανανέωσης- κάποιους να τους μοιάζουν.