Ίσως οι σημερινοί πενηντάρηδες (για να μην πω εξηντάρηδες) και οι νεότεροι τους απλώς διασκεδάζουν με τις γκλάμορους τυπικότητες της κηδείας του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Ποιοι θα έλθουν, από ποιους βασιλικούς οίκους, τι θα φοράνε οι βασίλισσες και οι πριγκίπισσες, πόσα είναι τα παιδιά και τα εγγόνια του εκλιπόντος και άλλα τέτοια γραφικά.
Θα μαζευτούν και με πούλμαν και αμετανόητοι νοσταλγοί, που θα προσκυνήσουν την σωρό του νεκρού, αλλά μάλλον δεν θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν από κοντά την ταφή στο Τατόι κι οπωσδήποτε δεν θα είναι μεταξύ των υψηλών προσκεκλημένων στους οποίους η οικογένεια θα παραθέσει γεύμα σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Τι να κάνουμε; Αυτοί πάντα προσωποποιούσαν το σύνθημα: «Ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά»!
Πέραν από τις γραφικότητες ο Κωνσταντίνος σφράγισε αρνητικά με την σύντομη βασιλεία του μια ταραγμένη περίοδο της χώρας. Κι έχασε τις ευκαιρίες του πολύ πριν το δημοψήφισμα του 1974. Το οποίο έκλεισε οριστικά το πολιτειακό ζήτημα της χώρας με την θριαμβευτική νίκη του «Όχι» και της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας.
Ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον Θρόνο σε ηλικία μόλις 24 ετών. Με μια ζωή που παρέπεμπε μάλλον σε «πλειμπόι» της εποχής μέχρι τότε, χωρίς σοβαρές πολιτικές παραστάσεις, υπό την σκιά προφανώς της μητέρας του και ενός στενού κύκλου συμβούλων κλήθηκε να διαχειριστεί εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Και δυστυχώς φάνηκε αντάξιος της οικογενειακής του παράδοσης με καταστροφικά αποτελέσματα για τον τόπο.
Το 1965 με αφορμή την θέση του υπουργού Άμυνας αποδέχθηκε την προφορική παραίτηση του θριαμβευτή πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου. Ο «Γέρος» κακώς υπέβαλε την παραίτηση του τότε, ο Κωνσταντίνος κάκιστα την αποδέχθηκε κι ακόμη χειρότερα, όχι μόνο αρνήθηκε στο νόμιμο πρωθυπουργό να αναλάβει και το χαρτοφυλάκιο της Εθνικής Άμυνας, αλλά διατήρησε τον εκλεκτό του Παλατιού Πέτρο Γαρουφαλιά στην υπουργική θέση.
Στην συνέχεια δεν απευθύνθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου με το πρόσφατο 53% για να του υποδείξει πρωθυπουργό στην θέση του Παπανδρέου, αλλά επέλεξε την μέθοδο πρωθυπουργοποίησης διαφόρων «κηπουρών» του.
Δυο χρόνια αργότερα, την 21η Απριλίου του 1967 αποδείχθηκε για άλλη μια φορά κατώτερος των περιστάσεων. Οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος πήγαν στο Τατόι, άφησαν τα όπλα τους στον αρχηγό της φρουράς και του ανακοίνωσαν άοπλοι ότι προχώρησαν σε πραξικόπημα ζητώντας από τον Κωνσταντίνο να ορκίσει την κυβέρνηση τους, που μόλις είχε ανατρέψει την κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, η οποία είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή και οδηγούσε την χώρα σε προγραμματισμένες εκλογές.
Ο Κωνσταντίνος – λυπάμαι που το λέω για νεκρό – υπάκουσε σαν κουταβάκι. Τι φοβήθηκε; Άοπλοι εκείνοι με την πιστή φρουρά του αποφασισμένη και αφοσιωμένη δίπλα του στο Τατόι, αυτός. Γιατί δεν τους συνέλαβε επ’ αυτοφώρω για στάση; Ακόμη κι αν υπήρχε φόβος να χτυπήσουν λοκατζήδες, χωρίς την ηγεσία τους, τα θερινά ανάκτορα, μπορούσε να προβληθεί ισχυρή άμυνα. Και στο κάτω – κάτω της γραφής υπάρχουν κρίσιμες στιγμές που οι ηγέτες κρίνονται από μια θαρραλέα (ή δειλή) απόφαση που παίρνουν.
Στην συνέχεια όρκισε τους πραξικοπηματίες, προσφέροντας τους «νομιμοποίηση» - κι ας μην ασχοληθούμε με τις αστειότητες ότι φωτογραφήθηκε βλοσυρός για να στείλει μήνυμα αποδοκιμασίας. Υπάρχουν άλλωστε φωτογραφίες που τον εικονίζουν να χαμογελάει πλατιά περιστοιχιζόμενος από την ηγεσία της χούντας.
Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους με το οπερετικό αντιπραξικόπημα που επιχείρησε έδειξε την επιχειρησιακή του ανεπάρκεια και άφησε τον χουντικό τύπο της εποχής να τον χλευάζει σημειώνοντας πως ο «βασιλιάς κρύβεται από χωρίου εις χωρίον»...
Έφυγε από την χώρα και στη συνέχεια σχεδόν χάθηκαν τα ίχνη του… Κατάλυση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών, εξορίες, φυλακίσεις, αποπομπή από το Συμβούλιο της Ευρώπης, βασανιστήρια εξεγέρσεις στη Νομική και φυσικά στο Πολυτεχνείο, νέα χούντα του Ιωαννίδη. Στην αλληλουχία των δραματικών αυτών γεγονότων ο Κωνσταντίνος απλώς σιωπούσε από την ασφάλεια της αυτοεξορίας του στο Λονδίνο.
Η προδοσία της Κύπρου έριξε το καθεστώς, ο Καραμανλής επέστρεψε, έκανε εκλογές το Νοέμβριο του 1974, τις κέρδισε και προκήρυξε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου δημοψήφισμα.
Ήταν αναμενόμενο να χάσει πανηγυρικά η «βασιλεία». Ο Κωνσταντίνος είχε χάσει τις ευκαιρίες του τα λίγα χρόνια που βασίλεψε. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν η πολιτική του ταφόπλακα. Και οι συνωμοσίες για ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή αργότερα, επιβεβαίωση της ελαφρότητας και ασυνειδησίας που χαρακτήριζε τον τέως και τους συμβούλους του.
Για όλα αυτά – και πολλά άλλα φυσικά- η Ιστορία έχει ήδη κρίνει τον τελευταίο βασιλιά της Ελλάδας. Αυστηρά, αλλά δίκαια…
Πηγή: portnet.gr