Με τα χρόνια συνηθίζεις. Αν όχι όλα, τουλάχιστον τα περισσότερα. Και την πολιτική διγλωσσία και διπροσωπία οπωσδήποτε. Το θράσος ορισμένων ν? αγανακτούν επειδή κάποιοι απαντούν με προσβολές στις δικές τους χυδαιότητες ή την ευκολία με την οποία αποδεικνύουν ότι «τα δύο μέτρα και δύο σταθμά» αποτελούν ιδιαίτερα βολική πρακτική όταν αυτό εξυπηρετεί. Μια βιαστική ματιά στη χθεσινή ειδησεογραφία είναι αρκετή.
Παράδειγμα πρώτο: υπερτονίζει, όπως είναι φυσικό, η «Αυγή» τη δημοσκοπική καταγραφή της εταιρείας Pulse που δίνει τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με δύο μονάδες της ΝΔ και να κλείνει και η ψαλίδα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα. Και ουδεμία βεβαίως αμφισβήτηση εκφράζεται για το γεγονός πως πουθενά δεν αναφέρεται το ποσοστό όσων αρνήθηκαν ν? απαντήσουν, που, κατά Σκουρλέτη, αποτελεί προϋπόθεση για την εγκυρότητα μιας έρευνας.
Παράδειγμα δεύτερο: καταγγέλθηκε ?και πολύ σωστά? ως «τραμπούκος» από την οργάνωση Ζακύνθου του ΣΥΡΙΖΑ πολίτης ο οποίος επιτέθηκε φραστικά στον βουλευτή Κοντονή, που είχε καταγγείλει μια ιστορία παράνομων αδειών αλλοδαπών. Ως γνωστό, σε ανάλογες περιπτώσεις επιθέσεων, και όχι μόνο φραστικών, εναντίον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ η ερμηνεία από πλευράς της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν πάντα ότι επρόκειτο για «αγανακτισμένους πολίτες».
Παράδειγμα τρίτο: καθημερινή είναι η αντιπαράθεση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν, αλλά και με απροκάλυπτα υβριστικούς από τη μία πλευρά, εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο να είναι οι δύο πλευρές ταυτόχρονα και επιτιθέμενες, αλλά και αμυνόμενες.
Παράδειγμα τέταρτο: κατηγορεί αρθρογράφος της «Αυγής» τη ΝΔ για την προχειρότητα και τη βιασύνη με την οποία οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε το μνημόσυνο για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με προφανή προεκλογική ιδιοτέλεια. Και, ως γνωστόν, η ίδια εφημερίδα απορρίπτει μετά βδελυγμίας ως συκοφαντικές και υβριστικές τις αλλεπάλληλες αιτιάσεις για την προχειρότητα αποφάσεων και πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν οι αιτιάσεις αποδεικνύονται εκ των πραγμάτων βάσιμες.
Και φυσικά δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο. Απλώς στη δική μας περίπτωση έχει φτάσει ν? αποτελεί σχεδόν τον κανόνα. Και, το χειρότερο, δείχνει και τάσεις συνεχούς διεύρυνσης.