Η συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως, επί τη ευκαιρία της 35ης, αν δεν κάνω λάθος, απεργίας από την περασμένη Πρωτοχρονιά, θύμιζε κυριακάτικη λειτουργία στην κρατική τηλεόραση. Θύμιζε, με άλλα λόγια, τη συνεισφορά στη σωτηρία της ψυχής μας και στον πολιτισμό μας – διότι ο πολιτισμός μας είναι η ψυχή μας και τανάπαλιν – που διαθέτουν οι δημόσιες συχνότητες έναντι ευτελούς αντιτίμου στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Το λιγοστό εκκλησίασμα, διασκορπισμένο στο αττικό φως, δεν έδειχνε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη στεντόρεια φωνή του ιερουργούντος η οποία, ελέω ισχυρών μεγαφώνων, έφτανε ώς εκεί που συνωστίζονταν οι οδηγοί με το καυσαέριό τους για να αφήσουν ελεύθερο το οδόστρωμα στους πιστούς.
Ο ιεροκήρυκας, αν και δεν μπορούσε να πιάσει τις ρητορικές επιδόσεις ενός Ανθιμου, δεν παρέλειπε να αφήνει τη φωνή του να παρασύρεται από το αγωνιστικό μέλος και να κάνει τις δέουσες παύσεις. Παύσεις απαραίτητες για να αφομοιωθεί το μήνυμα της ημέρας: η κινητοποίηση πέτυχε και το παραλυμένο Δημόσιο παρέλυσε για ακόμη μία φορά. Εξάλλου, η συνδικαλιστική γλώσσα διαθέτει πλούσιο ρεπερτόριο βυζαντινισμών. Τα «έτι δεόμεθα» και τα «δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου» κατά την άσκηση του ιερού δικαιώματος της απεργίας και του συνέρχεσθαι τα αντικαθιστά μια χαρά η «λαϊκή ετυμηγορία», τα «κεκτημένα δικαιώματά Μου», το «σύστημα», η «εργοδοσία» και η προσφάτως πολιτογραφημένη στο λεξιλόγιο της ελληνικής ρημάδα «φτωχοποίηση». Οσο για το playing list, αυτό παραμένει σταθερό και αμετάκλητο. Από το 1974 η ζωή δεν έχει σταματήσει να τραβάει την ανηφόρα, οι καμπάνες όλο μας απειλούν ότι θα χτυπήσουν όπου να ’ναι και ο Θωμάς Μπακαλάκος, πνευματικός πατέρας του άρχοντος της ηλεκτρικής ενέργειας ντον Φωτόπουλου, συνεχίζει να δίνει τον ρυθμό.
Ευτυχώς χθες έλειψαν οι δραστηριότητες των ζηλωτών. Οι παλαιοημερολογίτες της εξέγερσης με τις κουκούλες και τις μολότοφ άφησαν ήσυχα τα μάρμαρα. Εκτός από το χθες, βέβαια, υπάρχει και το σήμερα, και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μπορείς φυσικά να μένεις με την απορία. Μα τόσα στιβαρά μυαλά ενωμένα σαν γροθιά, με τόση πυκνή αγωνιστική διάθεση, σε τέτοια πύκνωση της φτωχοποίησης, δεν έχουν ποτέ αναρωτηθεί γιατί, μετά από τόσες απεργίες και άλλες τόσες ομιλίες, η άμυνα τρώει συνέχεια γκολ; Μήπως κάτι δεν πάει καλά με την άμυνα;
Ομως, θα μου πείτε, η ομορφιά του συνδικαλισμού, όπως και της Ορθοδοξίας, είναι το σχήμα. Το οποίο παραμένει αμετάβλητο, ενώ η φτηνιάρα η πραγματικότητα αλλάζει συνεχώς. Και δεν τους νοιάζει αν η σχέση των διαδηλωτών με τους λαϊκούς αγώνες είναι ίδια με τη σχέση όσων εκκλησιάζονται την Κυριακή από τηλεοράσεως με την πίστη. Προσχηματική, διότι ούτως ή άλλως, θα πάμε που θα πάμε, ας τα έχουμε καλά με τη συνείδησή μας, να μη μας πουν ότι μείναμε άπραγοι στις δύσκολες στιγμές. Και δώσ’ του ακόμη μία απεργία που έχει μεγάλη επιτυχία, γιατί παρέλυσε για ακόμη μία ημέρα το παραλυμένο.
Ας αφήσουμε το χρηματικό κόστος όλης της τελετουργίας στους αστρολόγους της οικονομίας. Κι ας σταθούμε για λίγο στο ηθικό κόστος, στο κόστος της απελπισίας που σε πιάνει όταν βλέπεις το «ιερό δικαίωμα» να σέρνεται στους δρόμους, βαρεμένο το ταλαίπωρο, από τη συνδικαλιστική τελετουργία.