Η πανδημία έφερε στην επικαιρότητα τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, με μεγάλη έμφαση, έννοιες όπως ατομική ευθύνη και κοινωνική υπευθυνότητα. Αναφέρονται συχνά από ειδικούς επιστήμονες και κυβερνητικούς αξιωματούχους. Με την εμφάνιση των εμβολίων άρχισε η μεγάλη συζήτηση για το δικαίωμα στην άρνηση του εμβολιασμού με την επίκληση της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Παρακολουθήσαμε όλοι περιστατικά «κοινωνικής υπευθυνότητας» όπως υγειονομικούς να διαδηλώνουν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων διατυπώθηκε έγκυρη άποψη ότι οι υγειονομικοί που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν να μην έρχονται σε επαφή με πολίτες ή να δουλεύουν από το σπίτι! Υπάρχει ρομποτική χειρουργική αλλά υπάρχει π.χ ρομποτική αναισθησιολογία; Για τα δικαιώματα των  εμβολιασμένων υγειονομικών, όπως και των άλλων κατηγοριών ασθενών, καμία αναφορά.

Είμαστε όλοι μάρτυρες του ρόλου που έπαιξε και παίζει το Διαδίκτυο στη διασπορά ψευδών ειδήσεων για τον ιό και τον ρόλο των εμβολίων και όχι μόνο στη χώρα μας. «Έγιναν πολύ πρόχειρα και σε μικρό χρονικό διάστημα» είναι μια από τις δικαιολογίες των πιο λογικών αντιεμβολιαστών. Τα πρώτα πειράματα για τη χρησιμοποίηση του mRNA ως φαρμάκου άρχισαν το 1987! αναφέρεται σε άρθρο του επιστημονικού περιοδικού Nature της 16ης Σεπτεμβρίου. Από τότε, ως την παρασκευή των εμβολίων mRNA, για παραπάνω από 30 χρόνια, εκατοντάδες ερευνητές εξέταζαν όλα τα ενδεχόμενα και τις παραμέτρους, αρχικά όχι για την παραγωγή εμβολίων, αλλά κατά πόσον αυτή η χημική ένωση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί  ως ένα αποτελεσματικό φάρμακο για διάφορες μορφές καρκίνου. 

Η χώρα μας κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στο ποσοστό εμβολιασμού μεταξύ  των χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Αυτό οφείλεται και στο θλιβερό γεγονός ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με την εξαίρεση του ΚΙΝΑΛ, δεν πήραν ενεργό μέρος στην καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού, σε αντίθεση με ό,τι έγινε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 

Παραμένει το αρχικό ερώτημα για την ατομική ευθύνη και την κοινωνική υπευθυνότητα, σε μια χώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συζητάει για τα δικαιώματα και σχεδόν καθόλου για τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτά.    

Πότε ακούστηκαν και που αυτές οι έννοιες πριν την πανδημία; Τι σηματοδοτούν για την πλειοψηφία των πολιτών; Τις άκουσαν στο οικογενειακό περιβάλλον, στο σχολείο; Έγινε συζήτηση για τη σημασία τους, τις επιπτώσεις από την έλλειψη τους;

Το πιθανότερο είναι, ότι όσοι τις άκουσαν, ήταν μόνο στο οικογενειακό περιβάλλον.  

Πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος για το νέο σχολείο. Δεν είδα να γίνεται σοβαρή συζήτηση για το περιεχόμενο αυτού του νέου σχολείου. Συζήτηση και αντιδράσεις υπήρξαν και υπάρχουν ως και απεργιακές κινητοποιήσεις για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων και των εκπαιδευτικών!  Δεν άκουσα να γίνεται λόγος ότι οι μαθητές ανάλογα με το επίπεδο των σπουδών τους θα συζητήσουν με τους εκπαιδευτικούς για τα ατομικά δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις που τα συνοδεύουν. Για την κριτική αντιμετώπιση της πληροφορίας που προσφέρεται στο Διαδίκτυο, για το ρόλο της έρευνας στην απόκτηση της γνώσης, για τη διαρκή αναθεώρηση των γνώσεων ως αποτέλεσμα της έρευνας, για την κοινωνική υπευθυνότητα, για την αλληλεγγύη. Για την ειδική αναφορά, που επείγει, σε ένα ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα, της ισότητας των δύο φύλων. 

Το οικογενειακό περιβάλλον διαφέρει. Ο θεσμός από τον οποίο περνάμε όλοι είναι το σχολείο. Η πανδημία έδειξε με πολύ επιτακτικό τρόπο, ότι το σχολείο καλείται να παίξει έναν πραγματικά μορφωτικό αλλά και γενικότερα παιδευτικό ρόλο εναρμονισμένο στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.  

Πηγή: www.tanea.gr