Η βίαιη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, οι φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις καθώς και οι εκπαιδευτικές ελλείψεις δεν πρωτοεμφανίστηκαν επί κυβερνήσεων Συριζανέλ. Εκείνο που πρωτοεμφανίστηκε είναι η ιδεολογική τους κάλυψη και κυβερνητική παρότρυνση από την πρώτη φορά πλειοψηφούσα Αριστερά. Ακόμα και τα διδακτικά κενά αντιμετωπίζονται «ταξικά» όταν πρόκειται για πρότυπα γυμνάσια και λύκεια που κολλάνε στη κοινωνία μας τη «ρετσινιά της αριστείας». Το Βαρβάκειο που ανέδειξε επί δεκαετίες άξια στελέχη στην οικονομική, πολιτική, και κοινωνική ζωή, αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα εκπαιδευτικής επιβίωσης.
Την ίδια στιγμή ο υπουργός Παιδείας καλεί το φοιτητικό κίνημα να υπερασπιστεί το ίδιο το πανεπιστημιακό άσυλο, εκδιώκοντας από τη Φιλοσοφική σχολή τον «καταζητούμενο» Ρουβίκωνα που κάνει συνεχώς επιδρομές κατά το «ιδεολογικό» του δοκούν. Οι ενδεχόμενες συνέπειες μιας σύρραξης φοιτητών και ξένων προς την εκπαιδευτική κοινότητα διαφόρων προελεύσεων τραμπούκων δεν φαίνεται να συγκινούν τον υπουργό που, έστω και καθυστερημένα, θέλει να εμπλουτίσει την ανανεωτική διαδρομή του και κάποιες επαναστατικές εκλάμψεις.
Όσο πλησιάζει η απομάκρυνση από την εξουσία τόσο επιθετικότερη και καθολικότερη μορφή παίρνει το διχαστικό απόφθεγμα «ή εμείς ή αυτοί» που στην περίπτωση της Παιδείας αποκτά νευραλγική για το μέλλον της χώρας σημασία. Να συμφωνούν άραγε οι ανανήψαντες προοδευτικοί που αποφάσισαν να βάλουν πλάτη σε αυτή τη διχαστική πολιτική;