Η ελληνική καθημερινότητα σημαδεύεται από τραγικά γεγονότα που τραυματίζουν συνεχώς την κοινωνική συνείδηση του Έλληνα πολίτη. Στα 200 χρόνια ιστορίας του κράτους μετράμε αναρίθμητες κρίσεις του πολιτειακού συστήματος, το οποίο διακρίνεται πανευρωπαϊκά με πρωταθλήματα αρνητικών επιδόσεων και είναι παγκοσμίως γνωστό ως πηγή διαφθοράς μεταξύ των δυτικών φιλελεύθερων χωρών.
Η γενοκτονία των οδικών τροχαίων ατυχημάτων εξαφανίζει κάθε χρόνο για ελληνική κωμόπολη και το ελάχιστο υποτυπώδες σιδηροδρομικό δίκτυο λειτουργεί σαν εθνική καρμανιόλα, σε πρωτόγονες συνθήκες σαν κι αυτές του πρωτοπόρου κάποτε Πειραιώτη και λιμανίσιου Μουτζούρη.
Η έλλειψη ποιότητας και ασφάλειας στις παροχές του κρατικού μηχανισμού είναι μόνιμες ήδη από την ίδρυση του κράτους που θεμελιώθηκε πάνω στην ύπουλη δολοφονία του κυβερνήτη Καποδίστρια. Η πολιτική ενεργοποίηση του Ρωμιού γίνεται υποσυνείδητα αντιληπτή ως αυθόρμητη οργάνωση μπουλουκιών υπό την ηγεμονία ενός Κοτζαμπάση που κάνει γιουρούσι με τους κομματικούς μισθοφόρους του, τους πελάτες της προσωποκεντρικής του εξουσίας, για το πλιάτσικο της κρατικής κουτάλας. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου, ξεκινάει από την τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού, κορυφώνεται στην εθνική εκπροσώπηση του κοινοβουλίου, υλοποιείται με την εκάστοτε κυβερνητική σύνθεση όπου ο κάθε υπουργός εξυπηρετεί κυρίως τα προσωπικά και κομματικά συμφέροντα των εκλογικών ψηφοφόρων του, αφαιρώντας από το δημόσιο συμφέρον πόρους για να τροφοδοτήσει τους ημετέρους πελάτες: λέγεται διακυβέρνηση μηδενικού αθροίσματος, δεν παράγει πλούτο, αναπαράγει φτώχεια και ταξικό μίσος.
Η Ελλάδα είναι ένα μικρό αμελητέο κομμάτι του πλανήτη και διεκδικεί μια θέση αξιοπρέπειας στον ελεύθερο κόσμο της δημιουργικότητας, λόγω μιας μακραίωνης πολιτισμικής ιστορίας, μακριά πια από ολοκληρωτικές καταστάσεις δικτατορίας, φεουδαρχίας, κάθε είδους τυραννίας. Για να κατακτήσει αυτή την ελευθερία πρέπει να απαλλαγεί από το στοιχείο της διάχυτης διαφθοράς στις ανθρώπινες σχέσεις και θεσμικές λειτουργίες του πολιτειακού συστήματος, διευρύνοντας συνεργασίες αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Αλλά για να υπάρξει εμπιστοσύνη πρέπει να λειτουργεί η διαφάνεια των εξουσιών, η τίμια και αποτελεσματική διαιτησία μεταξύ αδικουμένων και ο απολογισμός πεπραγμένων, η αξιολόγηση των συλλογικών στόχων με πραγματική αξιολόγηση των υπηρεσιών του κρατικού μηχανισμού, με πρώτους τους πολιτικούς αιρετούς κάθε βαθμίδας. Διότι οι αιρετοί πολιτικοί αυτοπροτείνονται ως υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος προσωρινά, ενώ πρακτικά αναπαράγονται ως επαγγελματίες πολιτικάντηδες που χρησιμοποιούν τη θέση εξουσίας τους για να δημιουργήσουν πελατειακά σχήματα αναπαραγωγής της διαφθοράς, λειτουργώντας ως καρκινώματα μέσα στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Μόνη θεραπευτική λύση είναι η συμμετοχή του πολίτη σε όλες τις βαθμίδες αποφάσεων που αφορούν τα προβλήματά του. Κρίσιμο στοιχείο συμμετοχής είναι η γειτονιά, το δημοτικό διαμέρισμα, ο Δήμος, όπου σφυρηλατείται η συλλογική συνείδηση και συνευθύνη, εκεί που δημιουργούνται οι τοπικές συνθήκες ορθολογικού προγραμματισμού για την διάθεση των κοινών - δημόσιων πόρων, υλικών και άυλων, προς μια μεταρρύθμιση με προοδευτικό πρόσημο την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.
Εκεί που οι πολίτες διακρίνονται δημοκρατικά για τον εθελοντισμό τους, τον σοβαρό και υπεύθυνο πολιτικό λόγο σύνθεσης που προσφέρουν ώστε να προωθούνται αξιοκρατικά και με διαφάνεια σε θεσμικές λειτουργίες του πολιτειακού μηχανισμού, ως αιρετοί προσωρινά εντεταλμένοι να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των πολιτών.
Με τις εναλλαγές προσώπων στις ίδιες θεσμικές προσωποκεντρικές λειτουργίες του ίδιου συστήματος, από τη φύση του αντιπροσωπευτικό, ελιτάριο και συντηρητικό, δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που θυμίζουν σε πολλά τριτοκοσμικές καταστάσεις. Απαιτούνται τολμηρές καινοτομίες συμμετοχής του πολίτη και της οργανωμένης κοινωνίας πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις από τη βάση που να δεσμεύουν την υλοποίηση έργου των θεσμικών οργάνων διακυβέρνησης και τον ουσιαστικό έλεγχο πεπραγμένων.
Αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να ωριμάσει γνήσιες δημοκρατικές συμμετοχικές διαδικασίες από τη βάση της κοινωνίας πολιτών, δεν υπάρχει περίπτωση να θεραπευτεί ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας σε προσωποκεντρικά πελατειακά συμφέροντα, που διαφθείρουν τη χώρα διαρκώς. Θα παραμείνει μια βαλκανική χώρα, ανατολίτικης αυταρχικής νοοτροπίας, ερασιτεχνισμού και προχειρότητας, ανορθολογισμού και σπατάλης, όπου θα επικρατεί ο ραγιαδισμός και η αυθαιρεσία της εξουσίας μαζί με τη μοιρολατρία της άγνοιας κινδύνου και αέναης αναπαραγωγής μιζέριας, υλικής και πνευματικής.