To πιο ενδιαφέρον κομμάτι της 47σέλιδης πρότασης που έστειλε η κυβέρνηση στους «θεσμούς» για συνέχιση του «προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας», δεν είναι το σχέδιο αποκρατικοποιήσεων που εκτείνεται μέχρι το 2022. Είναι η πρότασή της για το ασφαλιστικό, που φτάνει μέχρι το 2040. Σ’ αυτή παρουσιάζονται τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Ετσι, για το 2016 η κυβέρνηση προτείνει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα βγαίνουν στη σύνταξη 56,3 ετών (μέσος όρος), ενώ οι του ΙΚΑ-ΕΤΕΑΜ στα 60,3 έτη. Το 2040 (ζωή να ’χουμε) η κυβέρνηση προτείνει όριο συνταξιοδότησης υπαλλήλων του Δημοσίου στα 64,4 έτη και του ΙΚΑ-ΕΤΕΑΜ στα 67.

Θα προσπεράσουμε τις διαφορές στις ηλικίες συνταξιοδότησης. Κάθε κυβέρνηση έχει τα γούστα της και όλες μαζί φροντίζουν την ιερή αγελάδα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι το Δημόσιο. Απλώς πρέπει να σταθούμε στη βασική αντίφαση της ελληνικής διαπραγμάτευσης· διαπραγμάτευση η οποία σύμφωνα με τους προπαγανδιστές της κυβέρνησης «πρώτη φορά γίνεται τόσο καλά».

Τι λέει η κυβέρνηση στους εταίρους; Από τη μία μεριά υπόσχεται μέτρα μέχρι το 2040 και από την άλλη ισχυρίζεται ότι η μονομερής λαϊκή εντολή του ελληνικού λαού το 2015 επιβάλλει και στα δύο μέρη την επαναδιαπραγμάτευση των προηγούμενων συμφωνηθέντων. Με άλλα λόγια, ο δεύτερος ισχυρισμός της αναιρεί όσα υπόσχεται: αν η λαϊκή εντολή του 2015 μπορεί να αλλάξει όσα συμφωνήθηκαν το 2012, μέχρι το 2040 θα γίνουν τουλάχιστον 6 εκλογικές αναμετρήσεις (αν υπάρχει φυσιολογικός τετραετής κύκλος) και συνεπώς όσα τάζει τώρα η ελληνική κυβέρνηση δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο γράφονται. Θα είναι διαρκώς υπό την αίρεση των εκλογών. Μπορεί, για παράδειγμα, το 2019 να αναλάβουν τη διακυβέρνηση οι Αναρχικοί έχοντας λαϊκή εντολή το «σύνταξη στα δεκαοχτώ, στράτευση στα εκατό». Γιατί να ισχύσει το 2020 το συριζανελικό μνημόνιο που προβλέπει σύνταξη για τους δημόσιους υπαλλήλους στα 58,5 έτη και για τους πληβείους του ΙΚΑ-ΕΤΕΑΜ στα 63,1; Δεν θα υπερισχύσει τότε η νέα λαϊκή εντολή; Μόνο η τωρινή μετράει;

Δυστυχώς και για τη διαπραγμάτευση η κυβέρνηση βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη. Με προχειρότητες και εξυπνακισμούς για εσωτερική κατανάλωση κατάφερε να φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Δεν θα αναφερθούμε στην αρχική θέση του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, ότι «δεν θέλουμε τη δόση», ενώ τώρα εκλιπαρούμε για ψίχουλά της. Θα σταθούμε στη χθεσινή ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, ότι «η πρόταση των πιστωτών για άμεση κατάργηση όλων των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων από την 1η Ιουλίου φέτος είναι απορριπτέα» (8.6.2015). Δεν καταλάβαμε. Κάνει ξεχωριστή διαπραγμάτευση με τους εταίρους ο κ. Δημήτρης Στρατούλης ή έχει σηκώσει δικό του μπαϊράκι; Δηλαδή, ποιος αποφασίζει για το τελικό κείμενο των προτάσεων; Αυτός ή ο πρωθυπουργός;

Η χώρα έχει απομονωθεί. Χάνει και τους τελευταίους συμμάχους της όχι από ιδεοληψίες, όπως περίμεναν πολλοί, αλλά από την απίστευτη ανικανότητα και τις απύθμενες ανοησίες των κυβερνητικών στελεχών. Η οικονομία βουλιάζει και αυτοί αραχτοί πίνουν το καφεδάκι τους σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ της επικράτειας. Η επικείμενη καταστροφή θα είναι έγκλημα λόγω βλακείας, αλλά δεν θα έχει ελαφρυντικά.