Αναμφισβήτητα ο Σπύρος Λυκούδης είναι διακριτή πολιτική φυσιογνωμία στο θολό τοπίο της ανανεωτικής αριστεράς. Μια φωνή που συνήθως παραπέμπει σε αναγκαίους συμβιβασμούς, αποφεύγοντας τις «γωνίες».

Στο χθεσινό του άρθρο, όμως, στο vima.gr με τίτλο «Οι καιροί δεν περιμένουν!» προκαλεί ερωτηματικά σε όσους «παρεπιδημούμε στην Ιερουσαλήμ».

Εκτιμώ ότι το άρθρο δεν γράφτηκε για να καταγγείλει την αριστεροδεξιά κυβέρνηση για την πολιτική της, ούτε να επισημάνει το πολιτικό αδιέξοδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που εγκλωβίστηκε στο αίτημα της για εκλογές.

Βασική του στόχευση φαίνεται να είναι οι εξελίξεις στο μεσαίο χώρο και οι πρωτοβουλίες για την συνένωση και ανασυγκρότησή του.

Αφού τονίσει την παγκοίνως αποδεκτή και αυτονόητη, «αδήριτη και επιτακτική αναγκαιότητα ανασυγκρότησης και ενιαίας πολιτικής έκφρασης της Κεντροαριστεράς, της μεγάλης Δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής και Προοδευτικής Παράταξης», εκφράζει την απογοήτευσή του για το ναυάγιο της προσπάθειας της Επιτροπής Διαλόγου ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού-Κινήσεων.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Διαπιστώνει, σωστά, ότι η «Επιτροπή Διαλόγου για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις κατέληξε σε ένα πολύ καλό Κοινό Πόρισμα, που θα έπρεπε να αποτελέσει το πολιτικό εφαλτήριο για τις επόμενες προσεκτικές κινήσεις, (αλλά) δεν είχε την απαιτούμενη συνέχεια».

Αν και βουλευτής του Ποταμιού (ακόμα), κρατάει ίσες αποστάσεις για τις ευθύνες του ναυαγίου και κλείνει το ζήτημα των ευθυνών και των προθέσεων με την ουδέτερη έκφραση: «Η πολιτική διαδικασία εκφυλίστηκε στα περί της ανάδειξης «ηγεσίας» και σε ένα απερίγραπτο παίγνιο επίρριψης ευθυνών, δημιουργώντας δικαιολογημένα στους πολίτες του χώρου την αίσθηση ότι οι εμπλεκόμενοι δεν μπόρεσαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων».

Βέβαια, το «διαζύγιο» συνέβη το Σεπτέμβρη του ΄16 και τον Νοέμβρη είχαμε τη ρητή δήλωση της Φώφης Γεννηματά : «Προχωράμε με όχημα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Έχουμε θέσει το πλαίσιο της αυτόνομης πορείας. Τέρμα οι επιτροπές, τα φόρα, η εσωστρέφεια και οι ομφαλοσκοπήσεις. Όποιος αποδέχεται αυτό το πλαίσιο και κινείται ιδεολογικά στο χώρο της Κεντροαριστεράς είναι καλοδεχούμενος με ίσους όρους».

Γιατί μέχρι σήμερα ο Σπ,Λυκούδης δεν εξέφρασε την αγωνία του για το μέλλον της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου;

Αποκαλύπτεται αμέσως παρακάτω εκτιθέμενος.

Γράφει: «Η κυοφορούμενη νέα πρωτοβουλία πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι σαφές με βάση τα όσα έχουν γραφτεί, αν στοχεύει στην ενίσχυση των προσπαθειών συγκρότησης και ενότητας της μεγάλης Παράταξης» !!!

Και έρχεται στο δια ταύτα: «Προτείνω μια Ευρεία Σύσκεψη ΟΛΩΝ όσων ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση του χώρου και την ενιαία του πολιτική έκφραση χωρίς αποκλεισμούς για να συζητηθούν με ειλικρίνεια και επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, τα διάφορα ζητήματα για μια κοινή πορεία».

Αυτή η διαδικασία Σπύρο Λυκούδη δε σου θυμίζει κάτι;

Έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει. Το ξέρεις !

Γιατί είναι φανερό ότι κάποιοι βολεύονται με το «μοντέλο ΚΚΕ» του Κέντρου: Μικρό, περίκλειστο «κόμμα-κάστρο», με οριακές εισροές-εκροές, αρκεί να διατηρούν τα οφίτσια.

Η υπόθεση της δημιουργίας του νέου, ενωμένου και μεγάλου φορέα του Προοδευτικου Μεταρρυθμιστικού Κέντρου επιβάλλεται να γίνει- και θα γίνει- υπόθεση της κοινωνίας του χώρου και θα πάψει να είναι αντικείμενο παρασκηνιακών συνεννοήσεων για μοίρασμα πολιτικών αξιωμάτων.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι η παρέμβαση γίνεται σ΄αυτό το timing ενταγμένη πιθανόν σε ένα σχέδιο αμφισβήτησης, υπονόμευσης και συκοφάντησης της προσπάθειας που άρχισε μετά το ναυάγιο του Σεπτεμβρίου.

Ένα σχέδιο που αντικειμενικά υπηρετεί αυτούς που θέλουν να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ τον έτερο πόλο του νέου διπολισμού.

Ο Σ.Λυκούδης επιμένει στον «απαξιωτικό» (κατά τον ίδιο) χαρακτηρισμό «πρώην Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ» και το κόμμα που, δήθεν, θέλουν να ιδρύσουν.

Είναι πολύ λυπηρό στελέχη σαν το Σπύρο Λυκούδη να κάνουν ότι αγνοούν ότι η προσπάθεια δεν είναι για «ένα ακόμα νέο κόμμα», ούτε είναι «τριών πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ».

Γνωρίζει ότι συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή και οι συντονιστές-εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού αντίστοιχα στην Επιτροπή Διαλόγου, Γιάννης Δατσέρης και Γιάννης Μεϊμάρογλου, που ξέρουν καλά ποιοι και γιατί υπονόμευσαν το διάλογο.

Όσοι από εμάς παρακολουθούμε τις δημόσιες δηλώσεις των προσώπων που έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία αυτού του εγχειρήματος, έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει να υπογραμμίζουν, με ξεκάθαρο τρόπο τα παρακάτω:

• Ότι πρόκειται για μια πρωτοβουλία στην οποία συμπράττουν εκατοντάδες πολίτες από όλη την Ελλάδα, από κάθε κοινωνική ομάδα (άνθρωποι της παραγωγής, της αυτοδιοίκησης, του ακαδημαϊκού χώρου, της πολιτικής, νέοι και μεγαλύτεροι, άνδρες και γυναίκες).
• Όλοι αυτοί, θα συνυπογράψουμε την πρόσκληση η οποία θα απευθυνθεί, με ανοικτό και ειλικρινή τρόπο, σε όλα τα κόμματα, τις κινήσεις πολιτών , τα πρόσωπα και, κυρίως, προς την κοινωνία του πολιτικού μας χώρου να συμπράξουν στη δημιουργία του νέου, μεγάλου, ενωμένου Προοδευτικού Κινήματος, από μηδενική βάση.
• Ότι όλα αυτά θα καταλήξουν στη συντακτική συνέλευση του νέου φορέα ο οποίος θα παρουσιάσει τη νέα δημιουργική πρόταση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και την οικοδόμηση μιας νέας δίκαιης και παραγωγικής χώρας.
• Ότι η ηγεσία του νέου φορέα θα εκλεγεί με την δημοκρατική διαδικασία που θα αποφασιστεί στο ιδρυτικό του συνέδριο.
• Ότι στην υπόθεση της δημιουργίας του νέου, ενωμένου και μεγάλου πολιτικού φορέα πρέπει να εμπλακεί ενεργητικά η κοινωνία του χώρου. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μεγάλη διαφορά από άλλα εγχειρήματα που προσπάθησαν να «λύσουν» το θέμα με διαπραγματεύσεις κορυφής, που, όπως όλοι καταλαβαίνουν, δεν είναι τίποτα άλλο από μοίρασμα αξιωμάτων, με αδιαφορία για τα μηνύματα που εναγωνίως στέλνει ο δημοκρατικός-προοδευτικός κόσμος.

Σ’ αυτά τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα λοιπόν καλούμαστε όλοι να πάρουμε θέση με πολιτισμένο και δημιουργικό τρόπο, και αυτό είναι το μοναδικό πεδίο που θα κριθούμε όλοι.