Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τις τελευταίες εκλογές και ο δημόσιος διάλογος τις αντιμετωπίζει σαν να μην έγιναν ποτέ. Το αποτέλεσμα εξασφάλισε μεν την πολιτική σταθερότητα, χωρίς τις ανατροπές που επιδίωκε η αντιπολίτευση, η καλλιέργεια όμως μιας νέας αστάθειας ξεκίνησε την επομένη κιόλας, με αφορμή την προεδρική εκλογή.
Και αυτό παρά το ότι, η κρίση και η ύφεση συνεχίζονται, οι δε κίνδυνοι για την πορεία της χώρας και τη θέση της στην ευρωζώνη δεν έχουν εκλείψει, ενώ ενισχύονται οι δυνάμεις του λαϊκισμού, του ευρωσκεπτικισμού και οι εχθροί της δημοκρατικής ομαλότητας.
Στο χώρο της κεντροαριστεράς η επιβίωση της ΕΛΙΑΣ-Δημοκρατική Παράταξη με ποσοστό που κανένας δεν περίμενε, την έφερε στο επίκεντρο, ως της κύριας δύναμης για τη ενότητα και την ανασυγκρότηση. Τα πολλά νέα πρόσωπα στο ευρωψηφοδέλτιο της είναι αυτά που κυρίως έδωσαν τη μάχη, ενώ απείχε η πλειοψηφία των παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Επίσης οι προγραμματικές της θέσεις και η ποιότητα του προεκλογικού της αγώνα δημιούργησαν ελπίδες, ενισχύοντας την εικόνα της ανανέωσης και της φυγής προς τα εμπρός.
Οι καθυστερήσεις μας όμως για τις απαραίτητες πρωτοβουλίες της επόμενης μέρας για τη συνέχεια του εγχειρήματος, σε συνδυασμό με τις αντιφατικές εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ, τις αντιδράσεις των επανεμφανισθέντων παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και την επικοινωνιακή αντεπίθεση του περιχαρακωμένου Ποταμιού αύξησαν την εσωστρέφεια και επανέφεραν την εικόνα της πολυδιάσπασης.
Ισχυρό όμως αίτημα της κοινωνικής βάσης της κεντροαριστεράς της ευθύνης παραμένει η οργάνωση της ενιαίας έκφρασης του χώρου, στη βάση μιας νέας Προγραμματικής Πρότασης προς την κοινωνία που θα απαντά στα οξυμένα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και θα σηματοδοτεί το διακριτό ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό, σε σύνδεση με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τις πολιτικές της ανάπτυξης, της περιβαλλοντικής προστασίας και της κοινωνικής συνοχής.
Παράλληλα, η ανανέωση των προσώπων είναι απαραίτητο στοιχείο αξιοπιστίας κάθε νέας προσπάθειας που θέλει να απαντήσει αποτελεσματικά στην κρίση της πολιτικής και των πολιτικών.
Για όλα αυτά, ο ουσιαστικός διάλογος για την ενότητα στα προγραμματικά και οργανωτικά θέματα πρέπει επιτέλους να αρχίσει, χωρίς ηγεμονισμούς, εγωϊσμούς και αποκλεισμούς.