Η τηλεφωνική επικοινωνία του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ερντογάν ήταν το πρώτο, μετά από πολύ καιρό, καλό ελληνοτουρκικό νέο. Προφανώς ένα τηλεφώνημα δεν μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά την δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με ευθύνη της τουρκικής κυρίως πλευράς. Ούτε τρέφει κανείς την αυταπάτη ότι μπορεί να άλλαξε σε κάτι η στρατηγική του σουλτάνου σε σχέση με τις θέσεις του και τις παράνομες, με βάση το Δίκαιο της θάλασσας, κινήσεις του στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Είναι ωστόσο η πρώτη φορά που ένας - άτυπος έστω - διάλογος παίρνει τη θέση των διαδοχικών απειλών και πολεμοχαρών κραυγών κι από τις δύο πλευρές. Είναι ταυτόχρονα μια ισχυρή, συμβολική έστω, αποδοκιμασία, από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη, των απαράδεκτων δηλώσεων του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, πριν λίγες μόλις μέρες, ότι «πρώτα θα κάψουμε όποιον πατήσει ελληνικό έδαφος και μετά θα τον αναγνωρίσουμε». 

Οι διακομματικά αποδεκτές και αδιαπραγμάτευτες Ελληνικές θέσεις ότι τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα, ότι η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης για την ΑΟΖ είναι παράνομη και ότι θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να υπερασπίσουμε τα σύνορα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα είναι σαφείς. Ο δρόμος του διαλόγου, στη βάση του απόλυτου σεβασμού των διεθνών συμβάσεων και θεσμών, πρέπει να παραμείνει ανοιχτός. Ας μην τον κάψουμε με υπερπατριωτικές κορώνες που ιστορικά οδήγησαν σε μεγάλες εθνικές καταστροφές.