Διάλειμμα όχι Κρίση (αλλιώς διάλειμμα μιας κρίσης)

Δημήτρης Σκουρέλλος 24 Απρ 2020


Οι σχεδόν καθησυχαστικές δηλώσεις του Γιάννη Στουρνάρα σχετικά με την έκταση της τρέχουσας ύφεσης, την οποία υπολογίζει σε σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα από τις διεθνείς προβλέψεις για την οικονομία μας δε στερούνται  εγκυρότητας. Η φροντίδα όμως να δημοσιοποιηθούν τα, τρόπος τού λέγειν, «ευοίωνα» αντί των πιο «δυσοίωνων» φανερώνει καίρια την παραδοχή και την προετοιμασία μιας αφετηριακής διαθεσιμότητας εν όψει του μεγαθέματος της λοιμικής συγκυρίας. 
Τι πρόσληψη θα υποδεχθεί την κρίση πρόκειται να καθορίσει πιθανά οφέλη οικονομίας και κοινωνίας. Αν η κρίση θεωρηθεί μια δύσκολη, υπερβάσιμη στιγμή, τότε ίσως μπορούμε να εφοδιαστούμε με τα μέσα αποφυγής της κατακρήμνισης. Αν, πάλι, η κρίση γίνει αντιληπτή ως προοίμιο κακών, ως αδιάφευκτη «μούργκα», τότε στα τενάγη ανιχνεύεται ο προορισμός μας, φτωχών και πλούσιων κατοίκων του γαλάζιου πλανήτη.
Είναι επείγον: να πούμε και να δράσουμε ενώπιον της λοιμικής πραγματικότητας ως εν παρόδω, περιπτωσιακά, επειγόμενοι, μεγάθυμοι εν ανάγκης ώρα: ή θα βάλουμε τώρα τα θεμέλια της λύσης ή η κρίση θα μας συνοδεύσει πολυετώς. Ποιοι οφείλουν;
Οι δυνατοί εύποροι, Ευρωζώνη, Δολάριο, οι G-x, αν μπορούν να συνεργαστούν, αν ξέρουν και θέλουν. Για τα δικά μας: ας αφήσουμε κατά μέρος λάβαρα ιδεοληψίας.  Ανοικτές αγορές, ανταγωνισμός, επικοινωνία, συμπίεση τιμών και κόστους παραγωγής, ορθολογική αναδιανομή των «μερισμάτων» στην παγκόσμια εργασία. Και το περίσσεμα: κοινωνικές υπηρεσίες, υγεία, μεταφορές.
Απλοχεριά, με εγγυήσεις, εμπιστοσύνη: καμιά σπατάλη. Η ΕΕ μέσω ΕΚΤ μπορεί να διαλύσει το σκοτάδι, πριν αυτό μας περιβάλει, καταστεί μόνιμο επιχείρημα, κίνητρο υποχώρησης, ανθρωποφαγίας.
Κι όμως λεφτόδεντρο υπάρχει. Θέλουμε να το ανακαλύψουμε στις δυνατότητές μας και την ενδεχόμενη ειλικρίνεια. Δεν αργεί η ώρα της καινοτομίας, αρκεί να πιστέψουμε, να το δεχθούμε ως ορθολογιστική ανάγκη, μήτε ως καταπίεση, μήτε εμπρόθετο καταναγκασμό. Καβάτζα ελεγχόμενη 6 τρις Ευρώ αν τα υποπτευθούμε, αν με όρους αναζητηθούν! Δεν είναι πάντα η ζωή σαν «Τα πλούτη και το πεπρωμένο», της πρώτης από τις «Χίλιες και μία νύχτες».