Τελικά, βγάζω το καπέλο στον Ελληνα ψηφοφόρο. Τα μοίρασε όλα πολύ σωστά. Εβαλε τους συριζαίους σαν αναστενάρηδες στα καυτά κάρβουνα με μία ευκαιρία να δείξουν τα κυβικά τους. Εδωσε «σφαλιάρα» στον Σαμαρά και τον… τελείωσε πολιτικά. Εστειλε το ΠΑΣΟΚ στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τον Παπανδρέου στο… Χάρβαρντ και τον Βενιζέλο στα… αλώνια, πίσω από τον Βασίλη Λεβέντη. Εφερε, τέλος, μία νέα πολιτική δύναμη στην 3η θέση της πολιτικής νομιμότητας. Ισως λίγο ακόμη ψαλίδισμα στη ΧΑ που, όμως, μειώθηκε σε σχέση με το 2012, να ήταν καλύτερα. Ας μείνει, όμως, και κάτι για τη νέα κυβέρνηση.
Τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από τον ελληνικό λαό στο σημείο που είχε φτάσει η κατάσταση με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά; Εδωσε τη δημοκρατικά αναγκαία λύση που φαινόταν αναπόφευκτη. Και, ίσως για να αντέξουμε, μας έδωσε και ένα εξάμηνο με θέαμα, δυστυχώς, χωρίς τον… άρτο που μάλλον τελείωσε. «Πρώτη φορά Αριστερά με Καμμένο αγκαλιά» ήδη είναι το σλόγκαν των ηττημένων, αλλά κανείς δεν γελάει. Οι εξαγγελίες για πιθανές υπουργοποιήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, κυρίως, των ΑΝΕΛ στέλνουν… ρίγη σε κάθε σώφρονα πολίτη.
Στο εξάμηνο που έρχεται η νέα κυβέρνηση έχει να επιτελέσει έναν άθλο για τον οποίο δεν πείθει ότι είναι προετοιμασμένη.
Οι πρώτες κινήσεις για τη στελέχωσή της ήδη δείχνουν ότι ο δογματισμός και ο ερασιτεχνισμός δεν ήταν άδειες καταγγελίες των αντιπάλων αλλά γνήσια χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης. Και αν ο ερασιτεχνισμός «θεραπεύεται» με τον χρόνο, ο δογματισμός οδηγεί πάντα στην καταστροφή.
Είθισται μία νέα κυβέρνηση να απολαμβάνει ανοχή και από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Για δύο λόγους αυτό δεν αναμένεται σε αυτήν την περίπτωση.
Ο πρώτος είναι ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ, με τη δομική αντιπολίτευση του «όχι σε όλα», που έφτανε και σε προσωπικές επιθέσεις, δεν έχει δημιουργήσει το στοιχειώδες απόθεμα ανεκτικότητας που θα «άξιζε» κάθε νέα κυβέρνηση.
Ο δεύτερος είναι ότι δεν υπάρχει ο χρόνος. Ηδη έχουμε γυρίσει στις αρχές του 2014 και πηγαίνουμε προς το 2010. Μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, πάλι ο Ελληνας ψηφοφόρος θα κληθεί να δώσει την τελική πραγματική λύση. Υπομονή ως τότε και, προς το παρόν, καληνύχτα και καλή τύχη.