Ακόμα και η πολιτική, ακόμα και σε μια χώρα που παράγει περισσότερη πολιτική από όση μπορεί να καταναλώσει, χρειάζεται κάποιες παύσεις. Φαίνεται ότι η στιγμή για την ελληνική πολιτική ήρθε: ανασχηματισμός, Μουντιάλ και καλοκαίρι απειλούν (για το καλό της και για το καλό μας) την παντοδυναμία της.

Η τελευταία, συμβολικά και ουσιαστικά, πράξη αυτού του μέρους (γιατί, μη γελιέστε, από Σεπτέμβριο το έργο θα έχει πάλι μεγάλη ένταση και σασπένς) ήταν η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, που, εντελώς τυχαία, δόθηκε στη δημοσιότητα τη μέρα που ορκιζόταν η νέα κυβέρνηση. Ενδιαφέρουσα έκθεση με ενδιαφέρουσα τάση συγχρόνως προς την αυστηρότητα και τη –χρονική τουλάχιστον- χαλάρωση. Η αυστηρότητα βγαίνει κυρίως μέσα από τα νούμερα: μην ξεχνιέστε, οι δυσκολίες όχι μόνο δεν τέλειωσαν αλλά είναι μπροστά, πολλά μέτωπα (χρέος, χρηματοδοτικό κενό, δημοσιονομικό κενό) δεν βγαίνουν όπως έχουν τα πράγματα σήμερα. Η ανοχή στο χρόνο προκύπτει έμμεσα: τα σημαντικότερα βήματα έχουν γίνει, τα κανάλια επαφής και το μίνιμουμ της εμπιστοσύνης υπάρχει, δεν θα τα χαλάσουμε για μερικούς μήνες και μερικά δεκαδικά. Αν η κυβέρνηση απορρίπτει, για προφανείς πολιτικούς λόγους, το νέο δάνειο, το χρηματοδοτικό κενό θα πρέπει να καλυφθεί όπως και το δημοσιονομικό, δηλαδή εκ των έσω –κι αφού η κυβέρνηση έχει αποκλείσει και νέα μέτρα λιτότητας, ιδίως νέους φόρους, δύο μόνο πηγές μένουν: το ανέβασμα του ποσοστού είσπραξης φόρων και η παραγωγή πλούτου, δηλαδή η ανάπτυξη. Εύκολο να καταλάβει κανείς πού θα πέσει το βάρος –ο νέος Υπουργός Οικονομικών το είπε ήδη: «να κάνουμε αυτά που πρέπει, αλλά όπως θέλουμε εμείς». Το παιχνίδι είναι ανοιχτό αλλά η έκβασή του όχι εύκολη: η ευρωπαϊκές συνιστώσες της τρόικας θα περιμένουν σύντομα και αρκετά πειστικά αποτελέσματα, ιδίως στο μέτωπο των τραπεζών και των μεταρρυθμίσεων, ενώ το ΔΝΤ χρειάζεται ακόμα περισσότερα και πιο περίπλοκα πειστήρια, αφού δείχνει να έχει χαράξει μια δική του, και όχι πάντα εύκολα κατανοητή, πορεία. Αλλά, είπαμε, αυτός ο αγώνας θα δοθεί το Σεπτέμβριο.

Είναι αυτό το δυνητικό διάλειμμα μια σκευωρία της άρχουσας τάξης κατά της πραγματικότητας και των λαϊκών δυνάμεων; Δεν νομίζω. Η πραγματικότητα, και η επικαιρότητα, δεν σταματά -ιδίως έξω από τα σύνορά μας: σκεφτείτε το ξύπνημα του ακραίου ισλαμισμού σε χώρες με τιε οποίες νομίζαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει. Όμως όλοι, με πρώτη την Ελλάδα, χρειάζονται να αναπνεύσουν. Ένας κύκλος πράγματι έκλεισε –ας τον πούμε κύκλο της αγωνίας για την επιβίωση- και για τη νέα εσωτερική μάχη –ας την πούμε μάχη για τη μετα-μνημονιακή Ελλάδα- θα μπουν, ή δικαιούνται να μπουν, σε νέο γήπεδο νέες ομάδες. Αφού περάσουν όμως πρώτα από τη Βραζιλία και από τις παραλίες. Στο κάτω – κάτω και ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας είναι και φίλαθλος και νέος μπαμπάς.