Η διαγραφή ενός πρώην πρωθυπουργού (Α. Σαμαράς ) από το κόμμα του (Κ. Μητσοτάκης) ξεπερνά τα όρια της τρέχουσας κομματικής διαπάλης στην Ελλάδα. Ο κύκλος Σαμαρά, ο κύκλος του εθνικολαϊκίστικου τυχοδιωκτισμού περιέχει στον σκληρό του πυρήνα ισχυρή κυπριακή διάσταση.

1. Ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός καταγγέλει, δεν προτείνει, διαφωνεί, δεν λέει τι θέλει, κρύβεται, δεν παίζει με έντιμα χαρτιά, διακινεί θεωρίες συνωμοσίας, δεν έχει επαφή με τον σύγχρονο κόσμο. Εν τέλει ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός ντύνεται το μανδύα της ανυποχώρητης στάσης στα μικρά, η οποία οδηγεί τα μεγάλα στην παραίτηση και στην ήττα. Ήρθε στη Λευκωσία και είπε: «Θέλουμε την Κυπριακή Δημοκρατία αδιαίρετη και ενιαία. Χωρίς την παρουσία του Αττίλα. Με όλους τους πρόσφυγες στα σπίτια τους», 16/10. Μάλιστα θέλουμε, αλλά ούτε ψηφίσματα των ΗΕ «θέλουμε», ούτε τη βάση της ΔΔΟ θέλουμε- τότε τι ακριβώς «θέλουμε»;

2. Αυτός ο τυχοδιώκτης ανέτρεψε μιαν ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχασε την δεδηλωμένη, έκανε άλλο κόμμα, έπαιξε τον αντιμνημονιακό σαλτιμπάγκο, απέσυρε την στήριξή του στην αναγκαία, υπό τις περιστάσεις, κυβέρνηση Παπαδήμου για να γίνει «ηγέτης». Αλλά ηγέτης που πάτησε επί των ερειπίων για να γίνει «κάποιος», δεν πάει μακριά, κάποια στιγμή η κοινή γνώμη βλέπει καλύτερα την μεγάλη εικόνα και παίρνει καλύτερες αποφάσεις. Έτσι πέρασε στα αζήτητα της ιστορίας, παρεμβαίνει, μόνο και μόνο για να τραγουδήσει το υπάρχω του. Το τελευταίο του άσμα, 17/11: πρότεινε τον Καραμανλή τον ασήμαντο για την προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας. Καμμία έκπληξη-εδώ ψήφισαν τον Παυλόπουλο!

3. ΑΣ: «Μακριά από λύσεις άδικες και καταστροφικές, όπως αυτές που ακούγεται ότι μαγειρεύονται στο Αιγαίο», 16/10

• Οι λύσεις στα ζητήματα του Αιγαίου ή και σε κάθε άλλου ανάλογου ζητηματος ανάμεσα σε παράκτια κράτη, προκύπτουν μέσα από την εφαρμογή του διεθνούς/θαλάσσιου δικαίου και αυτό με την σειρά του, το ερμηνεύουν οι Δικαστές του ΔΔ της Χάγης- επί τούτου διαιτητικό όργανο των ΗΕ. Όσοι απορρίπτουν την Χάγη, αρνούνται τα εργαλεία που δίνουν τα ΗΕ στα κράτη-μέλη του. Τι προτείνουν οι πολιτικοί τύπου Σαμαρά; Τίποτα, μόνο «ακούγεται», μόνο φόβο, μόνο λαθρεμπόριο ότι κάποια μέρα θα έρθει κάποιος Παϊσιος των λαϊκών θαυμάτων για να δώσει στην Ελλάδα θριάμβους! Αυτή είναι η βέβαια συνταγή για μακρόσυρτες ήττες, όπως απέδειξε η στάση Σαμαρά απέναντι στο σοφό «Πακέτο Πινέϊρο» (1992) στο τότε Σκοπιανό ζήτημα. Η τυχοδιωκτική στάση του έφερε τα 2/3 από τα κράτη- μελη των ΗΕ να αναγνωρίζουν το κράτος αυτό ως σκέττη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αλλά κανένας δεν του έθεσε το ερώτημα: ποιος πλήρωσε το κόστος όταν στο διεθνές πεδίο καμμία χώρα δεν κατανοούσε την ελληνική στάση;

• Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Σαμαράς βρίσκεται στα ζητήματα του Αιγαίου σε πλήρη διάσταση με τον ιδρυτή του κόμματος με το οποίο έγινε πρωθυπουργός. Ο παλαιός Καραμανλής άνοιξε το δρόμο για την Χάγη, δήλωσε ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη» και άφησε μια παρακαταθήκη για το κόμμα του. Ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο ανιψιός του κατάλαβαν οτιδήποτε. Ασήμαντες περιπτώσεις που θα μείνουν στην ιστορία ως ο «ανιψιός του ιδρυτή που βούλιαξε την ελληνική οικονομία» και, ο άλλος, ως «ο απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα που έμεινε μέχρι τέλους χέρι- χέρι με τον Καρατζαφέρη»