-Με κλίμακα από ενα μέχρι το δέκα πόσο αλληλέγγυος αισθάνεσθε απέναντι στο δράμα των μεταναστών.

-Εννέα.

-Συγχαρητήρια!

Και, από το ένα μέχρι το δέκα, πόσο θα ήσασταν διατεθειμένος να τους βοηθήσετε να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους;

-Μμμμ. Άλλο αυτό…δεν ξέρω. Τέσσερα…τρία…ισως δύο.

Δεν ξέρω πόσο χριστιανικό ακούγεται αλλά οι κοινωνίες έχουν απαντήσει.

Να βοηθήσουν, αρκεί να μην αισθανθούν ότι απειλείται ο τρόπος ζωής κι οι κατακτήσεις τους.

Δείτε τη Μυτιλήνη ή την Σάμο.

Η ανοιχτή αγκαλιά, που μέχρι και τον Πάπα συγκίνησε, μετατράπηκε σε απελπισία.

Η αναγκαστική συμβίωση με ένα δυσανάλογο αριθμό επίσης απελπισμενων μεταναστών οδήγησε σε κοινωνικό αδιέξοδο.

Τραγωδία στην Πυλο.

Επίθεση εγκαθέτων σαραντάρηδων νεολαίων στην ψύχραιμη Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Που έδωσε μαθήματα Δημοκρατίας ως όφειλε.

Οργισμένοι οι,  χορτασμένοι από τα μήλα της Εσπερίας, διαδηλωτές.

“Ανοίξτε τα σύνορα!” “Οι φράχτες πνίγουν τους ανθρώπους”.

« Η Ευρωπη δολοφονεί».

Σοβαρά τώρα;

Η γη της επαγγελίας, ο παράδεισος για τους δύσμοιρους ταξιδιώτες,  που κάποιοι τόσο αγαπούν να μισούν.

Η πιό ανοιχτή, πιό δημοκρατική γωνιά του κόσμου, φαντάζει φυλακή και άντρο ανάλγητων δολοφόνων στα μάτια των ιδεοληπτικών εξ επαγγέλματος κατηγόρων.

“Εξ επαγγέλματος” διότι μέσα από τον αντιευρωπαϊσμό επενδύουν, κοινώς “ψαρεύουν”, σε ένα συγκεκριμένο κοινό ψηφοφόρων που αναπολεί το χαμένο όνειρο ενός κομμουνιστικού ιδεώδους  που γκρεμίστηκε παγκόσμια.

Κι άφησε κληρονομιά το αντιδυτικό μίσος.

Ας θυμίσω εδώ ότι στις χώρες του σοσιαλιστικού ονείρου το πρόβλημα δεν ήταν η είσοδος από τα σύνορα. Αλλά η έξοδος. Μιά σφαίρα στον φράχτη του Βερολίνου  για τους τολμηρούς.

Η δική μας Ευρώπη ήταν και είναι  το καταφύγιο των πολιτικά διωκόμενων, των αντιφρονούντων, των κατατρεγμένων.

Εκατομμύρια πρώην πολίτες του τρίτου κόσμου ζουν κι ευημερούν.

Και βέβαια αντιμετωπίζουν προβλήματα ρατσισμού, εκμετάλλευσης..

Παλεύουν.

Αλλά οι μεταναστευτικές ροές αυξάνονται. Όλοι θέλουν μιά θέση στον ήλιο.

Για πολλές από αυτές είναι κι η ίδια η Δύση υπεύθυνη με τους πολέμους που προκάλεσε ή αναμείχθηκε. Δεν πάνε πίσω κι οι λαοί των φτωχών χωρών με τους δικτάτορες, τους εμφυλίους, τις συγγενικές γενοκτονίες..

Κι η κλιματική αλλαγή μπροστά μας.

Υπάρχει όμως ένα όριο.

Ο αριθμός αλλά και το μείγμα των μεταναστών καθορίζει το αν η Ευρώπη θα παραμείνει αυτό που ξέρουμε.

Μπορεί να τους απορροφήσει όλους ο κοινωνικός ιστός;

Εντάσσονται ή κάποιοι κουβαλούν τον δικό τους τρόπο ζωής που συχνά αντιβαίνει βάναυσα σε θεμελιώδεις αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η πληροφορία γιά τα γυναικόπαιδα στο αμπάρι κρύβει μιά ολόκληρη κοινωνική θεώρηση που έχουμε αφήσει πίσω μας.

Αν το όριο ξεπεραστεί  οι κοινωνίες  αντιδρούν κι αμύνονται.

Και πρωτίστως οι ήδη ενταγμένοι μετανάστες.

Αν κρυμμένοι πίσω από παχιά λόγια αδιαφορήσουμε, η Λε Πεν  θα είναι το μικρότερο κακό.

Οι απανταχού Κασιδιάρηδες και Νατσιοί καραδοκούν.

Αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολει τους αγωνιστές αλληλέγγυους.

Αρκεί να πάρουν το μερτικό τους…

Ακούστηκε στην εκπομπή Καθρέφτης  του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ΕΡΑ 1