Α) Ο κος Μητσοτάκης ξεκίνησε το διάγγελμα λέγοντας ότι «στη Δημοκρατία μας δεν επιτρέπεται να υπάρχουν σκιές. Γι’ αυτό και θέλω να σας μιλήσω ανοιχτά για τις πρόσφατες εξελίξεις».
- Μόνο που αν θέλει κανείς να μιλήσει ανοιχτά, δεν μονολογεί αλλά συζητάει. Οπότε, αντί διαγγέλματος, η ενδεδειγμένη ανοιχτή διαδικασία θα έπρεπε να είναι μία συνέντευξη τύπου και απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα.
Β) Συνέχισε, κάνοντας μία διάκριση μεταξύ νομικής και πολιτικής ερμηνείας, λέγοντας ότι «ήταν τυπικά επαρκής, όμως πολιτικά μη αποδεκτή. Δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί».
- Στο νομικό σκέλος, ο κος Βενιζέλος -ορθώς- θέτει μία ακόμη διάσταση, αυτή μεταξύ πολιτικού και πολίτη, εξηγώντας ότι τα όρια είναι ειδικότερα, πιο ευαίσθητα και μάλλον ανεξήγητα στην προκειμένη περίπτωση: «Το βουλευτικό απόρρητο του άρθρο 61 παρ.3 ως ειδικότερη διάταξη θέτει, απευθείς εκ του Συντάγματος, πρόσθετα ειδικότερα όρια στις κάμψεις του τηλεπικοινωνιακού απορρήτου που προβλέπονται στο άρθρο 19 παρ 1» (σχόλιο 1).
Ο κος Ανδρουλάκης ζητά *ευθέως* (εδώ μάλλον ταιριάζει περισσότερο) τους λόγους παρακολούθησης: «Κύριε Μητσοτάκη, ζητώ να ανακοινωθεί άμεσα ο λόγος παρακολούθησης μου από την ΕΥΠ» (σχόλιο 2).
Εν προκειμένω, δεν είναι μόνο η αντίφαση στην οποία υποπίπτει ο κος Μητσοτάκης, αλλά και η πλήρης αποδόμηση της επιχειρηματολογίας του· και μάλιστα με νομικές προεκτάσεις.
Γ) Κατόπιν, ο κος Μητσοτάκης μάς αναλύει τον όρο της ευθύνης: «Και επειδή η λέξη ευθύνη προέρχεται από το επίθετο ευθύς, επαναλαμβάνω ευθέως: αυτό που έγινε μπορεί να ήταν σύμφωνο με το γράμμα του νόμου, ήταν όμως λάθος. Δεν το γνώριζα και, προφανώς, δεν θα το επέτρεπα ποτέ!».
- Μία ευθύνη την οποία ουδέποτε αναλαμβάνει ο ίδιος, ούτε ως πολιτικός προϊστάμενος με την ιδιότητα του ΠΘ ούτε ως ο έχων την άμεση εποπτεία της ΕΥΠ μετά από δική του εισήγηση και τροπολογία. Εν προκειμένω, η αντικειμενική πολιτική ευθύνη είναι αποκλειστικά του ιδίου.
Δ) Έπειτα, μας εξηγεί το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών μίας χώρας και θέτει μία δέσμη 4 πεδίων αλλαγών για τη βελτίωση λειτουργίας της ΕΥΠ.
- Αρκετά παιδαγωγικό το πρώτο σκέλος με το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών, θα μπορούσαμε να ενημερωθούμε και από το wikipedia, ενώ η προβλεπόμενη δέσμη μέτρων πέραν της αοριστίας, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να παρθεί με επιτυχία χωρίς όρους εμπιστοσύνης, δηλαδή από το ίδιο πρόσωπο που πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη -elementary, my dear Watson.
Ε) Για επίλογο μάς επιφυλάσσει το καλύτερο: «Υπάρχουν πολλοί εχθροί της πατρίδας που καραδοκούν και θα ήθελαν μία αδύναμη Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Και αν κάποιες σκοτεινές δυνάμεις εκτός Ελλάδας απεργάζονται οποιοδήποτε σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας, να ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι και ισχυρή και θεσμικά θωρακισμένη».
- Ίσως εδώ χρειαζόταν στο διάγγελμα και μία μουσική υπόκρουση από τον Εξορκιστή ή τον Δράκουλα για να νιώσουμε αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν το κακό μας. Προς το παρόν, οι μόνες σκοτεινές δυνάμεις που απεργάστηκαν σχέδια και αποσταθεροποιούν τη χώρα είναι οι δικές του και θυμίζουν περισσότερο εποχές επταετίας παρά μία χώρα δημοκρατική ισχυρή.
Συνοψίζοντας, το πολυαναμενόμενο διάγγελμα δεν προσέφερε ούτε το υποσχόμενο άπλετο φως αλλά ούτε ένα επιχείρημα για να δύναται ακόμη και κάποιος υποστηρικτής του κου Μητσοτάκη να μπορεί να τον υπερασπιστεί στο δημόσιο διάλογο. Τουναντίον, προκάλεσε ακόμη περισσότερα και σοβαρότερα ερωτηματικά για το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».
Οι πολίτες από το χώρο του κέντρου που δεν ήταν ΝΔ και ψήφισαν τον κο Μητσοτάκη για να γλιτώσουν από τους «αρμούς εξουσίας» του ΣΥΡΙΖΑ συναντούν το χειρότερο πρόσωπο συγκεντρωτισμού και ελέγχου των εξουσιών και έχουν ήδη αρχίσει να απομακρύνονται.
Η νέα γενιά, ιδιαιτέρως ευαίσθητη σε ζητήματα δικαιωμάτων, που αναζήτησε στο πρόσωπό του μία σύγχρονη Ελλάδα, συναντά απεχθείς πρακτικές βγαλμένες από το χειρότερό μας παρελθόν.
Η δε απόπειρα συσπείρωσης δεξιού ακροατηρίου με μία συνωμοσιολογική ρητορική του φόβου μάλλον δεν συναντά ούτε ένα σοβαρό άνθρωπο που θα βάλει σε ζύγι τη δημοκρατία και τους θεσμούς της χώρας.
Η δημοκρατία δεν μπαίνει στο ζύγι.