Διαγενομένου του μεγάλου Σαββάτου των συλλήψεων προέκυψαν ουκ ολίγοι άπιστοι Θωμάδες. «Την έχουν δέσει την υπόθεση;». Μετά τις μη προφυλακίσεις ενέσκηψαν οι Επιμηθείς και, ακόμη περισσότεροι. Οι ζηλωτές.
«Show το ‘κανε ο Σαμαράς για να κερδίσει ψήφους, βιάστηκε και τώρα θα σπάσει τα μούτρα του» λένε, οι εξ ευωνύμων χωρίς να κρύβουν ότι από την αμηχανία έπεσαν στη χαιρεκακία. Οι εκ δεξιών τρέχουν να κλείσουν ή και να ανοίξουν λογαριασμούς με το Μαξίμου: «Μούσκεμα τα ‘καναν. Κατάφεραν να τους αθωώσουν». Όλοι προσπερνούν το αυτονόητο κατά πόσο η προφυλάκιση σημαίνει ενοχή και το αντίστροφο». Για πολλούς αυτά είναι ψιλά γράμματα. Έλα, όμως, που αυτές οι μάχες κρίνονται στα ψιλά γράμματα και στα πικρά αγκάθια. Τα αγκάθια: Η προστασία μάρτυρα καταρρέει από λάθος -λένε- δικαστή. Ο «άνωθεν» τοποθετηθείς πράκτορας της ΕΥΠ για τη ΧΑ ξηλώνεται γιατί το ‘παιζε διπλός. Αγκάθια και στη δικαιοσύνη, αλλά και στο θεσμικό πλαίσιο. Ο Χρυσαυγίτης, που έκανε λίμπα το μαγαζί του Αιγυπτίου και σακάτεψε στο ξύλο τον ίδιο, διώκεται για φθορά ξένης περιουσίας και απόπειρα ανθρωποκτονίας, αλλά όχι για την ομολογία του «δεν είχα προσωπικά μαζί του. Είναι ξένος και όλοι οι ξένοι καταστρέφουν τους Έλληνες». Άραγε η ομολογία εξελήφθη ως… έκφραση γνώμης και όχι ως πρόθεση τελέσεως κατά συρροή-είναι πολλοί οι ξένοι- των ίδιων και χειρότερων εγκλημάτων; Πώς είπατε; Είναι αόριστη αυτή η κατηγορία; Πόσο ορισμένη να γίνει, δηλαδή. Στα πόσα σπασμένα κεφάλια; Τι; Αν ο δικαστής δεν το ‘χει στον τυφλοσούρτη του Π.Κ. δεν τους δένει; Μα αυτά είναι τα ψιλά γράμματα και τα χοντρά λάθη.
Όσο για το αν «είναι δεμένες οι κατηγορίες» η απάντηση είναι όχι! Αν ήταν δεμένες δεν θα χρειάζονταν ούτε οι ανακρίσεις, ούτε το παραπεμπτικό βούλευμα ούτε και η ίδια η δίκη, γιατί στο δικαστήριο διεξάγεται, κυρίως, η αποδεικτική διαδικασία.
Άλλο είναι το ουσιώδες ερώτημα: είναι βάσιμες οι κατηγορίες; Υπάρχει, άραγε, επ’ αυτού δεύτερη γνώμη;
Το, υποτίθεται, γερό χαρτί των αμφισβητιών είναι το ερώτημα «και η ηθική αυτουργία για τη δολοφονία; Πώς θα τεκμηριωθεί αν ο φόνος έγινε σε έναν καυγά για τον Ολυμπιακό;». Όσοι θέτουν αυτό το ερώτημα αγνοούν ή σκόπιμα παραβλέπουν, πώς συγκροτούν και πώς κανοναρχούν οι ναζί τη δράση τους. Το kampfplatz και το kampfposition του Χίτλερ δεν είναι μόνο η θέση μάχης στο πεδίο της στρατιωτικής σύγκρουσης στον πόλεμο. Είναι η καθημερινή πρακτική παντού. «Όποιον ελεύθερο εργάτη τον απειλούν ή τον προσβάλλουν στη δουλειά, στην παρέα, στη σχολή, στη γειτονιά, στον δρόμο, κάθε έναν δικό μας του οποίου θίγουν την τιμή και την αξιοπρέπεια, τον υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί. Όλοι μαζί τιμωρούμε όποιον θίγει την περηφάνια μας» γράφει στο συναξάρι του ο Αδόλφος. Όλοι για έναν, ποτέ ένας για όλους. Με αυτό το δόγμα καθοδηγούν τα μέλη τους και οι καθ? ημάς. Έτσι συσπειρώνουν κάθε λούμπεν στοιχείο, δίνοντας σε συμπλέγματα, καταχωνιασμένα πάθη και μίση την υπόσταση της τιμής και της περηφάνιας. Όσοι λένε περί Ολυμπιακού, και, νομίζουν, ότι έτσι αποπολιτικοποιούν το έγκλημα, ανάγοντάς το σε προσωπική διαφορά, παραβλέπουν ότι αυτή η εκδοχή είναι εξίσου ενοχοποιητική με το ρητά «πολιτικό» έγκλημα. Η ιδεολογική καθοδήγηση ότι μαζικά τιμωρούμε όποιον πρόσβαλε δικό μας, ακόμα και για ένα… πέναλτι ή ότι μαζικά τιμωρούμε όποιον νομίζει ο δικός μας ότι τον έθιξε, τι άλλο είναι από ηθική αυτουργία σε τέλεση παρόμοιων εγκλημάτων;
Το ρήγμα με τη Χρυσή Αυγή είναι, για την κυβέρνηση και τον Σαμαρά, Ρουβίκωνας. Δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει. Ο Δένδιας δε προσφέρεται για εξιλαστήριο θύμα και η κάθαρση στην ΕΛΑΣ και την ΕΥΠ είναι γραμμένη στην ημερήσια διάταξη. Φυσικά είναι αναμενόμενη μια αναστροφή στην πολιτική της κυβέρνησης στα προνομιακά θέματα της Χρυσής Αυγής-ιθαγένεια, μετανάστες, «πυγμή». Εύχομαι για τα εθνικά θέματα… μη εισενέγκης εις πειρασμόν.
Άφησα τελευταίο το βασανισμένο θέμα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Όσο κάθε κυβέρνηση διορίζει την κορυφή της, άλλο τόσο λιγότερο ανεξάρτητη θα είναι η δικαιοσύνη.
Πάντως, όπως όλοι μας υποθέτω, έχω συμπεράνει ότι το κλισέ «έχω εμπιστοσύνη στην ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη» το λένε δυο λογιώ πολιτικοί. Όσοι έχουν εξασφαλίσει τον έλεγχό της και όσοι έχουν πιαστεί στην τσιμπίδα της και ξέρουν ότι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Αν το ακούσουμε και από τον Μιχαλολιάκο, θα είναι, προφανώς, ο πρόλογος της ομολογίας.